Η Ιστορία των Ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής

Η Ιστορία των Ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής 

Μία επίσκεψη στο Ηράκλειο της Κρήτης

Πλησίαζε η εξεταστική περίοδο του μικρού και ήταν ευκαιρία να κατέβουν κάτω, σπίτι είχαν χρόνο επίσης, ευκαιρία ήταν αφού δεν είχε κανονίσει κανένα μακρινό ταξίδι μέχρι τώρα ας κατέβαιναν τουλάχιστον κάτω στο Ηράκλειο της Κρήτης για να είναι κοντά στον μικρό, μια και δεν τον έβλεπαν ορεξάτο για διάβασμα.

Τρίτο εξάμηνο τα θεωρητικά μαθήματα που χρωστούσε συγκεντρώνονταν αρκετά, έτσι αυτή την φορά δεν πήραν αυτοκίνητο μαζί τους το μόνο μεταφορικό μέσoν που κατέβασαν ήταν το ποδήλατο του κυρ Γιώργη που πάντα έκανε τις καθημερινές του βόλτες, έτσι δεν θα έμπαινε στο πειρασμό να τριγυρίζουν στις παραλίες της Κρήτης, είναι μια ευκαιρία να εξερευνήσουν το Ηράκλειο της Κρήτης και τις κρυφές του χάρες.

Μερικές φορές χωρίς να το θες πέφτεις επάνω στην ιστορία όταν ακολουθείς παράξενα μονοπάτια έξω από τα συνηθισμένα, σου ανοίγονται δρόμοι που ούτε τους φαντάζεσαι καθόλου πως υπάρχουν, και όμως είναι εκεί και σε περιμένουν να τους ανακαλύψεις, απλά το μόνο που χρειάζεται είναι να ακολουθήσεις διαφορετικές διαδρομές από τις συνηθισμένες που έκανες μέχρι τώρα, θα πέσεις επάνω τους, και ξαφνικά θα ανοίξει ένας κόσμος ολόκληρος μπροστά σου.

Αλλαγές, change, αυτή η μαγική λέξη, Αλλαγή! που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, να σε πάει σε κόσμους καινούριους, να σου ανοίξει ορίζοντες καινούριους επίσης. Ο κυρ Γιώργης πάντα έλεγε και υποστήριζε πως πρέπει να κάνουμε αλλαγές, να μην μουχλιάζουμε, ας είναι και αστείες και περίεργες.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να σου ανοίξουν καινούριοι ορίζοντες, προοπτικές, καινούριες ιδέες επίσης, γνωριμίες και εκπλήξεις που μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή.

Tο αντίθετο της αλλαγής είναι η ρουτίνα η στασιμότητα, το λίμνιασμα, που σημαίνει αδράνεια, μούχλα, συνώνυμο της νέκρας, της επανάληψης που οδηγεί στην ύπνωση, και μοιραία στο μαρασμό και στο θάνατο.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τα γράφω αυτά. Eίναι γιατί ο κυρ Γιώργης σε εκείνη την επίσκεψη του στην Κρήτη έκανε την τρέλα να μην πάρει το αυτοκίνητο, όπως θα έπαιρνε κάθε σώφρων συνταξιούχος, κάθε φιλήσυχος και κάθε ρουτινιάρης ταξιδιώτης, εκείνος παρ ότι ταξίδευε με την γυναίκα του και με τα μπαγκάζια τους μαζί, πήραν μόνο το ποδήλατο του, κάτι παράξενο και ασυνήθιστο μέχρι τότε.

“Μα το ποδήλατο;” του έλεγε και ξανά έλεγε η γυναίκα του, “τi θα το κάνεις στο Ηράκλειο; πού θα πας με αυτό το πράγμα; ξέρεις κανέναν εκεί;” εκείνος εκεί, ξεροκέφαλος, ήθελε το ποδήλατο του, λες και τον είχε βάλει ο διάολος να κουβαλά στα χέρια το ποδήλατο μαζί με τα μπαγκάζια τους, και κατά περίεργο τρόπο τα πλοία εκείνες τις ημέρες είχαν απεργία, και δόστου πήγαιναν και έρχονταν στον Πειραιά, κάποια στιγμή την επόμενη ημέρα δέησε ο θεός και το πλοίο ξεκίνησε για την Κρήτη.

Ήδη στο Ηράκλειο της Κρήτης βρίσκονται εδώ και δύο ημέρες, Κυριακή κόντευε μεσημέρι και με τα πόδια κατέβηκαν να κάνουν το συνηθισμένο περίπατο που έκαναν πάντα όταν δεν είχαν τι άλλο να κάνουν, από τον σπίτι που βρισκόταν κοντά στην παραλία του Ηρακλείου προς το υπέροχο “Κουλέ” και τα 2,5 χιλιόμετρα του λιμενοβραχίονα του λιμανιού, βαριεστημένα και χωρίς κέφι για τη βόλτα μια και στον δρόμο είχαν λογοφέρει για ασήμαντα πράγματα και αιτίες.

Εκείνος ήθελε κάτι πιο δυναμικό αλλά εκείνη πάντα τον τραβούσε σε πιο χαλαρά, πιο μουχλιάρικα ,όπως τα έλεγε ο κυρ Γιώργης, κάτι που αυτό τον εκνεύριζε, του χάλαγε τη διάθεση, του θύμιζε πως ήταν γέρος ,πως ήταν συνταξιούχος κανονικός κάτι που ο ίδιος δεν το είχε αποδεχθεί ποτέ μέχρι τότε.

΄Ένιωθε πως ήταν ένας δυναμικός μεσήλικας κύριος με πολύ χρόνο και όρεξη για να κάνει πράγματα που μέχρι τότε δεν είχε τη δυνατότητα να τα πραγματοποιήσει και τώρα ήθελε να τα κάνει και πάντα έψαχνε τον τρόπο και την μέθοδο, και όταν η κυρία Γεωργία τον τράβαγε σε πιο “μουχλιάρικες” δραστηριότητες, που του θύμιζαν αυτό που είναι πραγματικά, αυτό τον σκότωνε, τον έκανε Τούρκο από τα νεύρα του και εύρισκε διάφορους τρόπους να ξεσπάσει και να τσακωθούν.

“Πάμε από εδώ;” “όχι είναι μακριά και θα κουραστώ” του έλεγε πάντα και τον έκανε έξω φρενών. Έτσι του φρέναρε τον αυθορμητισμό, τη δυναμική του διάθεση και πάντα ήταν η βασική αιτίες για γκρίνιες, έτσι κατέβαιναν τον κεντρικό δρόμο προς το Κουλέ, κατηφής και σχεδόν μουτρωμένος και χωρίς διάθεση, κοντά στο Κούλε μπροστά τους μαζεμένα ποδήλατα πάνω από δέκα, “που πηγαίνετε ρε παιδιά τόσα ποδήλατα μαζεμένα;” “πάμε βόλτα είμαστε ομάδα θέλετε να έρθετε μαζί μας;” απευθύνονται στον κυρ Γιώργη τα παιδιά που συντόνιζαν την όλη δραστηριότητα, ο Μάνος, η Εμμανουέλα, και ο Στέλιος, η γυναίκα του τον κοιτάζει λοξά.

“άντε πήγαινε, τι με κοιτάς” του αποκρίνεται η Γεωργία βλέποντας τον να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, ψάχνοντας αφορμή για να κάνει κάτι διαφορετικό από μια απλή περιπατητική βόλτα. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο κυρ Γιώργης τρέχοντας πήγε σπίτι άλλαξε τα κυριακάτικα του ρούχα φόρεσε κάτι πιο αθλητικό, πήρε το ποδήλατό του και κατέβηκε να συναντήσει τα παιδιά.

Αυτά τα παιδιά αποτελούσαν την πρώτη ποδηλατική ομάδα που γνώριζε μέχρι τότε, “΄Έτοιμος! που πάμε;” ρώτησε με κέφι, “΄Έχουμε ένα σχέδιο για Γούρνες, τις γνωρίζετε;” τις γνώριζε μια και πριν από δύο χρόνια χωρίς να ξέρει πως θα του έρθουν τα πράγματα είχε κλείσει σε ένα ξενοδοχείο διακοπές στις Γούρνες κοντά στην παραλία, ένα χωριό που έχει ζωντάνια μόνο το καλοκαίρι “τώρα Φεβρουάριο μήνα σίγουρα δεν θα έχει τίποτε, θα δούμε!”

Γνωριμία με την Critical Mass Ηρακλείου Κρήτης

Ξεκίνησαν να ποδηλατούν από το λιμάνι προς το αεροδρόμιο. Στο δρόμο όλοι ήθελαν να γνωρίσουν το “περίεργο ποδηλάτη που περιμάζεψε η παρέα” “από πού είστε; που μένετε; εδώ; γιατί ήρθατε; πόσες ημέρες θα μείνετε; και άλλα τέτοια ερωτήματα. Εκείνος είχε στο μυαλό του τα μαθήματα που ο γιος του χρωστά, οι περισσότεροι ήταν φοιτητές και προσπαθούσαν να τον συνετίσουν.

“Έτσι είναι στην αρχή με όλους μας τα πρώτα δύο χρόνια, και εμείς δεν κάναμε τίποτα μόνο γλέντια και βόλτες, μετά τα δύο χρόνια αρχίσαμε να περνάμε μαθήματα”, με την κουβέντα ποδηλατούσαν παράλληλα με την παραλία του Καρτερού, έρημη τότε και συνέχιζαν σε έναν δρόμο περνώντας το ένα ξενοδοχείο μετά το άλλο,

Μετά από δύο ώρες ποδήλατο κάτσανε στο μοναδικό καφέ στις Γούβες που ήταν ανοικτό εκείνο τον καιρό, είχε λιακάδα και καθόντουσαν έξω και απολάμβαναν τα μικρο γεύματα που είχε φτιάξει η Εμμανουέλα, μια κοπελίτσα χαμογελαστή, χαρούμενη και πάντα πρόσχαρη, μηχανολόγος απ ότι έλεγε. Η Εμμανουέλα, μια τσαχπίνα γλυκιά κοπέλα και παρά τα νάζια της ο Μανώλης…. ήταν βράχος, ακλόνητος, σταθερός, ήταν βλέπεις οδηγός της ομάδας μαζί με τον Στέλιο και δεν έπρεπε να δώσουν “δικαιώματα για κουτσομπολιό”! Ο Στέλιος πάντα χαρούμενος και γελαστός βοηθούσε τους τελευταίους και έκοβε στις διασταυρώσεις την κίνηση.

Τον κυρ Γιώργη τον έτρωγε να μάθει τον τρόπο που είχαν οργανωθεί τα παιδιά, το πως μαζεύονται με ποιο τρόπο; Πώς δουλεύει αυτή η ομάδα; με δύο λόγια το οργανωτικό μέρος της όλης δράσης δηλαδή, “critical mass λεγόμαστε” του λένε, “τι τίτλος είναι αυτό ρε παιδιά;” ρωτά με περιέργεια ο κυρ Γιώργης για να μάθει περισσότερα, “είναι μια έννοια που προέρχεται από την πυρηνική φυσική, σημαίνει πως όταν φτιαχτεί μια κρίσιμη μάζα στην προκειμένη περίπτωση των ποδηλάτων ,τότε επιβάλει τη θέληση της στην πόλη, όταν και εμείς γίνουμε μία κρίσιμη μάζα θα μπορούμε και εμείς να επιβάλουμε, να δημιουργηθούν ποδηλατόδρομοι, θα επιβάλουμε την παρουσία μας στην πόλη, και θα έχουμε την ανάλογη προσοχή από τους οδηγούς αυτοκινήτων.

Μαζευόμαστε κάθε Κυριακή και Τετάρτη απόγευμα, επικοινωνούμε μέσω των ομάδων συζήτησης της google, εάν θέλετε δώστε μας το email σας και θα σας γράψουμε στη λίστα, έτσι ώστε να παρακολουθεις το τι λέμε και γράφουμε, ανταλλάσουμε φωτογραφίες και video και καθορίζουμε το μέρος συνάντησης της επόμενης βόλτας που θα κάνουμε”.

Ενδιαφέροντα ακούγονται όλα αυτά. “Και μόνο στην Κρήτη βρίσκεται αυτή η ομάδα η και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα ρε παιδιά; “Και στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και οργανώνονται ανάλογες συγκεντρώσεις με τα ποδήλατα”.

Είχε εντυπωσιαστεί με αυτά που μάθαινε και άκουγε, δεν ήξερε μέχρι τότε τίποτε από όλα αυτά, λες και του ανοιγόταν ένας άλλος κόσμος μπροστά του, μα που ήταν όλα αυτά; και αυτός δεν ήξερε τίποτε μέχρι τότε; αναρωτιόταν γυρίζοντας και σκεφτόταν ανεβαίνοντας την ανηφόρα πριν το αεροδρόμιο. Μα να μην ξέρει τίποτε μέχρι τότε για όλα αυτά; Μα να γίνονται τόσα πράγματα και εκείνος να κάνει βόλτα με το ποδήλατο του μόνος του σαν τον περίεργο τον ιδιόμορφο μεσήλικα; Να τριγυρνά μόνος του όταν δίπλα του γίνονται οργανωμένες ποδηλατικές βόλτες και εκείνος να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτε μέχρι τότε; Του φαίνονταν όλα τόσο καινούργια που είχε εντυπωσιαστεί.

Η Εμμανουέλα και ο Μανώλης από κοντά του, “Πάντως σου βγάζουμε το καπέλο κυρ Γιώργη που είχες το θάρρος, χωρίς να μας ξέρεις, χωρίς να γνωρίζεις την διαδρομή, ήρθες μαζί μας, έβγαλες τη βόλτα, κάναμε καλή παρέα, άρα είσαι ποδηλάτης. Τον παρότρυναν να έρθει σε επαφή με την critical mass της Αθήνας και χωρίστηκαν σαν καλοί φίλοι που γνωρίζονταν από παλιά.

Αυτό το “κυρ Γιώργη” τον σκότωνε, του ερχόταν λίγο βαρύ, μια λέξη που δημιουργούσε ένα τείχος ανάμεσα σε αυτά τα ζωντανά τα δυναμικά παιδιά και εκείνον. Εκείνος ήθελε και αισθανόταν κομμάτι τους αλλά το “κυρ Γιώργης” δημιουργούσε μία διαφορά ανάμεσα σε εκείνον και αυτούς, αλλά δεν έλεγε τίποτε το κατάπινε και συνέχιζε, το σκέφτηκε και λίγο αλλιώς, το “κυρ Γιώργης” είχε και μια δόση σεβασμού προς το πρόσωπό του, το έβλεπε και λίγο έτσι για να το καταπίνει ευκολότερα, διαφορετικά θα τους έλεγε καμιά κουβέντα με το “κυρ Γιώργης ” συνέχεια.

Ποδηλατική ομάδα Αλσούπολης

Γύρισε στην Αθήνα και μπήκε ξανά στην ρουτίνα. Είχε μπει φθινόπωρο για τα καλά, η μέρα είχε μικρύνει η νύχτα συνεχώς μεγάλωνε. Τον Γιώργη τον έπιανε μια στεναχώρια ένα κακό ήθελε κάτι να κάνει, με την γυναίκα του συνήθιζαν να περπατάν προς το Χαλάνδρι, έτσι να κάνουν κάτι, αλλά και πάλι δεν τον γέμιζε απλά ένα περπάτημα και μόνο, τα βαριόταν τα ίδια και τα ίδια, γύρναγαν σπίτι και το σπίτι άρχισε να πλακώνει. Πόσο να κάτσει μέσα; Τηλεόραση δεν ήταν άνθρωπος για να δει, δεν την είχε αγαπήσει ποτέ του, εκτός από τις ειδήσεις δεν έβλεπε τίποτε άλλο, αυτές ναι τις παρακολουθούσε μανιωδώς.

Θέλεις τα μνημόνια που τότε ο “Γιωργάκης” είχε περάσει, θέλεις οι αγανακτισμένοι που συνεχώς μαζεύονταν όλο και περισσότερο, οι ειδήσεις ήταν η ψυχοθεραπεία του. Ήταν το μόνο που τον ευχαριστούσε να βλέπει στην τηλεόραση. Αναπολούσε το ταξίδι που είχε κάνει με το γιο του στην Ευρώπη με το τρένο και όλο έψαχνε τρόπους για να δραπετεύσει από την πραγματικότητα έστω και για λίγες ώρες. Το πρωί το πέρναγε παρέα με το αγαπημένο του ποδήλατο. Εκείνο τον καιρό είχε αγοράσει ένα καινούργιο, μέσα από τη στοά Στουρνάρη. Τσιμπήδης παλιός ποδηλάτης, τον ήξερε από παλιά, από το πρώτο του ποδήλατο που είχε πάρει πριν μια δεκαετία.

Του ερχόταν στο μυαλό του η ομάδα που είχε γνωρίσει στο Ηράκλειο της Κρήτης, η critical mass. ΄Έψαχνε κάτι ανάλογο και στα μέρη του, μέσα στα πλαίσια της απέραντης Αθήνας, ίσως εδώ τριγύρω να γίνεται κάτι, έτσι για να έχει παρέα να μην τριγυρνά μόνος του και τον νομίζουν και λίγο τρελούτσικο και περίεργο.

Όμως δεν του καιγόταν και καρφί για το τι θα πει ο κόσμος, σχεδόν αδιαφορούσε, αν κάτι του αρέσει το έκανε και ο κόσμος να χαλάσει, ας πάνε να πουν ότι θέλουν εκείνος εκεί, αφού το γουστάρει γιατί να μην το κάνει; Οι δυνάμεις του ήταν ακμαίες, ακόμα, όρεξη για τρέλες είχε ατελείωτες, ιδέες για τρέλες έψαχνε για να τις υλοποιήσει και να αποκτήσει ενδιαφέρον η ζωή του.

Μια μέρα πίνοντας καφέ σε ένα διάλειμμα του ,κάτω από το Δημαρχείο στο καφέ στου Αδριανού, είδε στην τζαμαρία του κολλημένη μια αφίσα “ποδηλατική ομάδα Αλσούπολης συνάντηση κάθε Τετάρτη 7,30 το απόγευμα .Σημείο συνάντησης απέναντι από τα κολυμβητήρια του ολυμπιακού σταδίου” “΄Ένας φίλος το διοργανώνει και γνωρίζει από ποδήλατο, δεν πας” τον ενθαρρύνει ο Αδριανός θα έχει πλάκα.

Την τετάρτη το απόγευμα με το ποδήλατο του ανά χείρας ο Γιώργης έψαχνε το σημείο συνάντησης, απ εδώ απ εκεί, κάποια στιγμή βρήκε πέντε έξη ποδήλατα μαζεμένα,

“Ναι εδώ μαζευόμαστε” διοργανωτής ένας Γιάννης καλό παιδί, και λίγο ευχάριστο θα μπορούσε να το πει κανείς, είχε ένα ελάττωμα, δεν ήταν πολλή επικοινωνιακός.

΄Ένας ξερός ποδηλάτης, γνώστης του αντικείμενου και μάλιστα με μεγάλες σπουδές όπως έλεγε, προπονούσε ομάδες της αστυνομίας ,της χωροφυλακής και σε μερικούς ποδηλάτες τους έκανε προσωπική προπόνηση.

΄Έτσι την ομάδα την είχε για προσωπική του ευχαρίστηση, για γνωριμίες και γιατί όχι άντληση πελατών με οποιονδήποτε τρόπο. Με το ζόρι μαζεύονταν δέκα ποδήλατα, ποτέ δεν ξεπέρασε το νούμερο αυτό, ο Γιώργης είχε ενθουσιαστεί μια και υπήρχε ομάδα ποδηλατική δίπλα του, κοντά του, το ήθελε και έψαχνε για κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχε γνωρίσει στην Κρήτη. Τον είχε ενθουσιάσει αυτό που έκαναν στην Κρήτη μόνο που εκεί μαζεύονταν Κυριακή πρωί.

Τώρα εδώ τα παιδιά την βόλτα την έχουν οργανώσει βράδυ Τετάρτης, δεν ήταν κακή ιδέα, τα μαγαζιά είναι κλειστά, ο κόσμος δεν βγαίνει για ψώνια και αυτοί που έχουν μαγαζί εκείνο το απόγευμα είναι ελεύθεροι.

΄Έτσι τετάρτη μπορεί να έρθει όλος ο κόσμος, στη μέση της εβδομάδας είναι, και ο κάθε ένας θέλει μεσοβδόμαδα να ξεσκάσει λίγο, και το ποδήλατο είναι ένας υπέροχος τρόπος, ένας τρόπος εκτόνωσης μοναδικός, ένας τρόπος να ξεφύγει από τα προβλήματα του ο καθένας. Η τετάρτη λοιπόν είχε γίνει η απαραίτητη εκτόνωση και για τον κυρ Γιώργη, τις Τετάρτες ο Γιώργης ήταν κλεισμένος, έκανε βόλτα με την ομάδα της Αλσούπολης.

Οι βόλτες δεν ήταν άσχημες μόνο του φαίνονταν λίγες, στεναχωριόταν μόλις τελείωναν και έφταναν στο σημείο όπου είχαν αρχίσει, ήθελε και άλλο .Σκεφτόταν πως πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος να μεγαλώσουν την παραμονή τους σαν παρέα, ήθελε ένα φινάλε καλύτερο από το ‘” γεια σας” του Γιάννη, αλλά απ την άλλη τι να έκανε; δεν το κανόνιζε αυτός, άλλος σχεδίαζε τις διαδρομές και άλλος έπαιζε το “ταμπούρλο”

Άρχισαν να του περνάνε ιδέες για ολοήμερες βόλτες με το ποδήλατο, κάτι που το είχε κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν, με τον αδελφό του έναν ξάδελφο τον Μιχάλη και τον γιό του, έβαζαν τα ποδήλατα μέσα στο τραίνο κατέβαιναν Πειραιά, έμπαιναν στο πλοίο για Αίγινα, κατέβαζαν τα ποδήλατα και σιγά σιγά έφταναν στην Πέρδικα, ενδιάμεσα έκαναν μπάνιο στα ήρεμα νερά του Αργοσαρωνικού, έτρωγαν μεσημεριανό στην Πέρδικα, και κατά το απόγευμα καρφί για την πόλη της Αίγινας για καφέ, σούρουπο έπαιρναν το τελευταίο πλοίο για Πειραιά και κατά τις δέκα το βράδυ ήταν σπίτι, υπέροχες βόλτες. Τις πρότεινε στον Γιάννη και ξίνισε τα μούτρα του.

Αυτά δεν γίνονται ρε φίλε, έχουμε και άλλες δουλειές” ήταν κάτι που ο κυρ Γιώργης εκείνο τον καιρό δεν το ήξερε ακόμα, ο Γιάννης δεν δινόταν ολόψυχα στη ομάδα, ήταν γι αυτόν κατά κάποιο τρόπο λίγο σαν αγγαρεία, υποαπασχόληση, ή μια “δουλειά” που έπρεπε να κάνει για να έχεις κανέναν πελάτη. Δεν ήταν γι αυτόν η ΟΜΑΔΑ του, ήταν λίγο βαρετό, και αυτό το έβλεπαν όλα τα παιδιά, άλλωστε δεν ήταν τυχαίο όταν ξανά ήρθε σε επαφή με την ομάδα αυτή ήταν ακόμα λιγότεροι από τότε που τους είχε γνωρίσει.

Ο κυρ Γιώργης δεν μπορεί να πει πώς δεν απόκτησε εμπειρίες, από τη σχέση του με την ομάδα του Γιάννη, μόνο που οι εμπειρίες που απόκτησε δεν ήταν οργανωτικές ή διοικητικές , ήταν καθαρά ποδηλατικές και μόνο, μια και ο Γιάννης ήταν το μόνο που διέθετε στην ομάδα και αυτό με μέτρο!

Όμως απέκτησε και μια μικρή εμπειρία για το πώς κάνουνε τις βόλτες, τη διάρκεια τους, τη λογική τους, όπως και ξεκαθάρισε τα σημεία που δεν άρεσαν στον κυρ Γιώργη σαν ποδηλάτη, έμεινε κοντά σε αυτήν την “στεγνή από άποψη ουσίας” ομάδα κοντά ένα χρόνο, ήταν καιρός να κάνει κάτι δικό του, κάτι που να μπορέσει να βάλει την σφραγίδα του, να βάλει τους δικούς του όρους και ιδέες που είχε στο μυαλό του.

Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής

Ερχόταν η άνοιξη και η διάθεση του κυρ Γιώργη είχε αρχίσει να ανοίγει, να ανεβαίνει, είχε αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα να κάνει κάποια ποδηλατική ομάδα στην γειτονιά του, στο Ηράκλειο Αττικής. Άρχισε να το σχεδιάζει στο μυαλό του, πού θα μαζεύεται η ομάδα; πώς θα είναι το όνομά της; γατί όχι και ένα σήμα της για αρχή.

΄Έτσι άρχισε να το συζητά με φίλους και κολλητούς που έκαναν ποδήλατο και άλλους που δεν έκαναν, αλλά για διάφορους λόγους μόλις άρχισαν να κάνουν ποδήλατο έτσι για να ξεσκάσουν, να αλλάξουν διάθεση και να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους.

Εκείνο τον καιρό μόλις είχε χωρίσει ένας φίλος, ήταν σχεδόν τρελαμένος με αυτό που του συνέβη, του είχε έρθει σαν σανίδα στο κεφάλι ο χωρισμός του, αρπάχτηκε από την ιδέα του ποδηλάτου, αγόρασε ποδήλατο και άρχισε να κάνει μαζί με τον κυρ Γιώργη βόλτες.

Δεν θα είχε ούτε ένα χρόνο που είχε φτιάξει την σελίδα του στο Facebook, έτσι σκέφτηκε να έχει εκτός από αυτή τη σελίδα και ένα μπλοκ για την ποδηλατική ομάδα του, και μέσα από εκεί να σερβίρει τις εκδρομές και τις φωτογραφίες των εκδρομών.

΄Ήταν μια πρακτική που κρατούσε και η ομάδα της Αλσούπολης. ΄Έτσι βρήκε βολικό να έχει το μπλοκ με το όνομα “Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής,” εκείνος έκανε κάτι πάρα πάνω, έκανε και μια σελίδα στο Facebook με το ίδιο όνομα, για πιο άμεση και ζωντανή επικοινωνία, κάτι που μέχρι τότε καμία ομάδα δεν έκανε , και η αιτία; Από φόβο μην τυχόν και χάσουν τον ελέγχο της ομάδας τους, κατά τα λεγόμενα των ιδρυτών τους.

Σαν σημείο συνάντησης σκέφτηκε να ορίσει το σταθμό του τρένου ΗΣΑΠ του “Ηρακλείου”. Εύκολο σημείο και μπορούσαν να το προσεγγίσουν και οι Ηρακλειώτες αλλά και όσοι ήθελαν να έρθουν μαζί τους από διάφορα μέρη της Αττικής.

Εκείνο τον καιρό λίγες περιοχές είχαν ποδηλατικές ομάδες, έτσι ο κόσμος που είχε βγει στο δρόμο με το ποδήλατο του ήταν περισσότερος από ότι νόμιζε κανείς. Εντυπωσιάστηκε λοιπόν ο Γιώργης όταν είδε κόσμο να έρχεται με το ποδήλατό του από τα Πατήσια, από την Φιλαδέλφεια, από τον Χολαργό, από την Μεταμόρφωση, από το Μαρούσι, και την Κηφισιά.

Ο Γιώργης έφτιαξε και ένα ιδεολογικό πλαίσιο, σαν την αιτία που τους οδήγησε να κάνουν την ποδηλατική τους ομάδα, ζητούσαν ποδηλατοδρόμους στο Ηράκλειο ΤΩΡΑ, και το έβλεπαν σαν μια πολύ βασική αναγκαιότητα, ζητώντας ταυτόχρονα τον περιορισμό του χώρου που κινούνται τα αυτοκίνητα, και αυτό το ζητούσαν από την δημοτική αρχή, θέλοντας να κάνουν πιο φιλική την πόλη τους στους πεζούς και στους ποδηλάτες.

Ένα κομμάτι από την σελίδα τους στο ίντερνετ:

“Νομίζουμε ότι ήρθε ο καιρός να απαιτήσουμε από την Δημοτική Αρχή του Δήμου Ηρακλείου Αττικής, έστω και καθυστερημένα σε σχέση με άλλους δήμους οι κεντρικοί δρόμοι του Ηρακλείου να αποκτήσουν Ποδηλατόδρομο,.

Ένα κομμάτι δρόμου που θα εξυπηρετεί τους πεζούς, τις μητέρες με το καροτσάκι του μωρού τους, αλλά και τους Ποδηλάτες που καθημερινά, όπως έχουμε δει τον τελευταίο καιρό όλο και αυξάνονται στην πόλη μας, σαν μια μικρή προσπάθεια των πολιτών να αντισταθούν στην αδράνεια και στην καθιστική ζωή που επιβάλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας.

Ζητάμε από την Δημοτική αρχή τη δημιουργία Ποδηλατοδρόμου που θα συνδέει

1) Λεωφόρο Κύμης τον Σταθμό του Ηρακλείου και θα καταλήγει στην Λεωφόρο Ηρακλείου διασχίζοντας το Όρυγμα

2) Να ξεκινά από την Κηφισίας να διασχίζει κατά μήκος την Κουντουριώτη και να καταλήγει στην Εφορία του Ηρακλείου.

Έτσι θα συνδέσουμε το Ηράκλειο δια μέσου του Ολυμπιακού Σταδίου με τους Ποδηλατοδρόμους του Χαλανδρίου και των άλλων Δήμων, συμβάλλοντας και εμείς στην γενικότερη προσπάθεια που γίνεται για να συνδέσουμε όλη την Αττική με Ποδηλατόδρομους.”

Είχε συνεννοηθεί με τους φίλους του να συγκεντρώνονται κάθε Τετάρτη, ακολούθησε και εκείνος την κλασική ημέρα συγκέντρωσις της Τετάρτης, μία και την εύρισκε καλή ιδέα, όπως κάνουν όλες οι Ποδηλατικές ομάδες μία και την έβρισκε σωστή, όσο για την ώρα συνάντησης; πάντα στις επτά και μισή.

Από την προηγούμενη ομάδα που συμμετείχε στην Αλσούπολη, ζήτησε απ τον Γιάννη να έρθει στην πρώτη τους συνάντηση ακολουθώντας ένα μέρος της βόλτας τους, θέλοντας να δείξει ότι και η ομάδα του Ηρακλείου βγήκε μέσα από τα “σπλάχνα” της ομάδας της Αλσούπολης. Η απάντηση του Γιάννη ήταν απαράδεκτα απορριπτική, “έχω δουλειά Γιώργη, δεν μπορώ, δεν γίνεται αυτό,” ήταν κάτι που το περίμενε ο κυρ Γιώργης άλλα ένα τυπικό κάλεσμα το έβρισκε επιβεβλημένο.

Έπρεπε να τον ενημερώσει για την καινούργια ομάδα που είχε φτιάξει, άλλωστε δεν είχε να χωρίσει κάτι με τον Γιάννη και την ομάδα που βρισκόταν μαζί τους μέχρι χθες. Από την επαφή με το καφέ του Αδριανού, ο ίδιος ο Αδριανός του πρότεινε να συνεργαστούν με έναν φίλο του ποδηλάτη που είχε μεγάλη εμπειρία και γνώσεις , όπως έλεγε ο Ανδριανός, Θέλει και γουστάρει να κάνει και αυτός κάτι ανάλογο, έτσι ήταν ενημερωμένος και αυτός μαζί με τους δύο φίλους του κυρ Γιώργη, τον Γιώργο, και τον Γιώργο, γίνονται μέχρι τώρα τρεις. Δεν θα έβλεπε την ανάρτηση κανένας άλλος μέχρι την Τετάρτη; που θα είχανε την πρώτη συνάντηση; Σίγουρα θα την έβλεπαν και η παρέα θα μεγάλωνε.

Η ημέρα της συνάντησης είχε έρθει, κατά τις έξη το απόγευμα τηλέφωνο, ένας φίλος από την δημοτική ομάδα που μέχρι χθες ο κυρ Γιώργης είχε νταλαβέρια, αλλά τα είχε διακόψει εδώ και ένα χρόνο, ήθελαν να συζητήσουνε για την ποδηλατική ομάδα, “τι να συζητήσουμε; και με ποιόν βρε Γιώργη; “να κάνουμε μια συνάντηση με τον Νώντα,” τότε επικεφαλής μιας δημοτικής ομάδας,. Ο κυρ Γιώργης του το έθεσε ορθά κοφτά, “καμιά σχέση με την πολιτική η ποδηλατική ομάδα!! ο στόχος είναι καθαρά αθλητικός και τίποτε άλλο,” γεια σας,” όποιος θέλει ας έρθει στην βόλτα, ας πάρει το ποδήλατό του και ας έρθει μαζί μας,”. Όπως έλεγε πάντα ο κυρ Γιώργης, δεν ήρθε ποτέ κανείς στην βόλτα τους από τις δημοτικές ομάδες , μόνο κάτι “παλικάρια”... το πάλεψαν λίγο παίρνοντας το ποδήλατο τους και ακολουθώντας την ομάδα, μέχρι που έκαναν δική τους παρέα. Ήταν όμως συνεπείς ποδηλάτες και το απολάμβαναν πραγματικά, και δεν υποκρίνονταν, κάνανε ποδήλατο και ακολουθούσαν την ομάδα όπως όλα τα παιδιά που αγαπούσαν το ποδήλατο.

Η πρώτη Συνάντηση των Ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής

Ο κυρ Γιώργης συνεπής και “Άγγλος” στο ραντεβού του, ήταν παρών και με μεγάλη αγωνία για το πόσοι θα μαζευτούν, μόλις έφτασαν και οι Γιώργηδες, με τα ποδήλατα τους, ο ένας Γιώργης είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία κάνοντας ομαδικές βόλτες με την ομάδα “φίλοι του ποδηλάτου” όσο για τον άλλο Γιώργο ,η εμπειρία του και η γνώση του ήταν ασήμαντη, το μόνο που τον έσπρωχνε ήταν η διάθεση του να βρει ένα τρόπο να εκτονωθεί και να ξεχάσει τα προβλήματα του, που εκείνο τον καιρό ήταν πολλά.

Περιμένοντας ήρθε και ένας ακόμα φίλος ο Γιάννης, ο φίλος του Αδριανού, με μεγάλη γνώση στο ποδήλατο όπως μάθαμε αργότερα, μια και συμμετείχε κάθε παρασκευή με τους “Friday” ίσως την δυνατότερη ποδηλατική ομάδα που έχει φτιαχτεί ποτέ μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Εκείνο τον καιρό ήταν κυρίαρχη στο κέντρο της Αθήνας και ο Γιάννης κάθε Παρασκευή ήταν μαζί τους μέχρι το τέλος της βόλτας τους, μόλις έμαθε για την ομάδα του κυρ Γιώργη από τον Αδριανό ήταν και αυτός μαζί τους,

Με το που ήρθε στο ραντεβού ο Γιάννης έβγαλε ένα ζευγάρι γάντια σιλικόνης και φορώντας τα με ένα χαμόγελο πλατύ και μεγάλο και ανάλογη διάθεση απευθυνόμενος σε εμάς, λέει¨ “Υπάρχει κανένα πρόβλημα στα ποδήλατα σας για να φτιάξω; να ρυθμίσω τα φρένα σας; τις ταχύτητες σας; κάτι να ρυθμίσω; όποιος θέλει εγώ είμαι εδώ!! Ο κυρ Γιώργης και οι υπόλοιποι χαμογέλασαν με χαρά, μια και είχαν ανάμεσα τους έναν που γνώριζε να ρυθμίζει και να επισκευάζει τα ποδήλατα. Συστήθηκαν και αντάλλαξαν ευχές και χαμόγελα, να σου και η μοναδική κοπέλα τις παρέας, η Αγγελική, μικροκαμωμένη ευαίσθητη, λεπτή συγκριτικά με τους υπόλοιπους της παρέας, και αυτή ορεξάτη για ποδηλατικές βόλτες και παρέα όπως άλλωστε όλοι τους.

O κυρ Γιώργης είχε σχεδιάσει μια μικρή βόλτα έτσι για αρχή γύρω στα 6,5 χιλιόμετρα έτσι να ξεμουδιάσουν, να γνωριστούν, να δούνε τις δυνατότητες της παρέα, μια βόλτα γύρω από το Ηράκλειο και επιστροφή ξανά στο σημείο όπου είχαν ξεκινήσει.

Πριν αρχίσει η βόλτα είχε την προνοητικότητα να τραβήξει ένα video, έτσι για ενθύμιο να έχουν να θυμούνται την πρώτη τους βόλτα και τα πρόσωπα που συμμετείχαν. Η πρώτη τους βόλτα δεν κράτησε πολύ ώρα , συνειδητή επιλογή του κυρ Γιώργη. Το ζήτημα δεν ήταν πόσα χιλιόμετρα έκαναν αλλά ότι βρέθηκαν πέντε Ηρακλειώτες , γνωρίστηκαν και τόνισαν πως τους αρέσει το ποδήλατο , θέλουν να συνεχίσουν τις βόλτες τους και έδωσαν υπόσχεση ο έναν στον άλλον ότι θα ξαναβρεθούν την επόμενη Τετάρτη στο ίδιο μέρος και την ίδια ώρα, θα ενημερώσουν και φίλους για την ομάδα που μόλις δημιουργήθηκε και θα τους καλούσαν να έρθουν μαζί μας μιας και έκαναν και αυτοί βόλτες μόνοι τους, και έτσι όπως ήταν έφυγαν για το μαγαζί του Αδριανού για καμιά μπύρα.

Ο κυρ Γιώργης , ο Συνταξιούχος ο περίεργος , που τριγύριζε με ένα ποδήλατο μόνος του και τον κοίταγαν οι Ηρακλειώτες σαν γραφικό, τώρα έπαψε να είναι μόνος του, έκανε παρέα, και μάλιστα μόλις είχε συγκροτήσει και την ομάδα του, την ομάδα “Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής” .Διαπίστωνε ρεύμα, μεγάλο ρεύμα ποδηλατικής διάθεσης και αυτός βρισκόταν στο κέντρο αυτού του ρεύματος την κατάλληλη στιγμή, και έκανε ότι μπορούσε για να το αναπτύξει .

Πολλοί έχουν αρχίσει να κάνουν ποδήλατο πριν από αυτόν με αρκετή επιμονή και με μεγάλη σταθερότητα στο άθλημα, όχι από τρέλα και για να καλύψουν τον πολύ ελεύθερο χρόνο που είχαν όπως εκείνος, αλλά για να πάνε στην δουλειά τους, να κάνουν τις καθημερινές τους εργασίες. Το είχαν βάλει στην καθημερινότητά τους δηλαδή, έτσι αυτόν τον χρόνο που έκανε και αυτός συστηματικά ποδήλατο γνώρισε αρκετούς και γνώρισαν και αυτοί εκείνον. Υπήρχαν αρκετοί περίεργοι και ακραίοι τύποι, τώρα με τη λειτουργία της ομάδας θα τα μάθει όλα, με λίγη υπομονή.

Οι επόμενες συναντήσεις συνεχίστηκαν με περισσότερα χιλιόμετρα και με τους ποδηλάτες να μαζεύονται όλο και περισσότεροι, όλο και να πολλαπλασιάζονται τα ευτράπελα και τα περίεργα. Πολλοί βρήκαν το “ρεύμα” αυτό και μπήκαν προσπαθώντας να βγάλουνε τα εσώψυχα τους, άλλοι για να έχουν ένα κοινωνικό χώρο να λένε τον πόνο τους, άλλοι πάλι πραγματικά ήταν σαν να το περίμεναν από καιρό, και κόλλησαν στην ομάδα σαν στρείδι, έτσι που η κάθε τετάρτη για αυτούς ήταν μία πραγματική διέξοδος.

Όσο πλήθαιναν οι ποδηλάτες, τόσο πλήθαιναν και τα χιλιόμετρα που ο κυρ Γιώργης προσπαθούσε να κάνει, κάθε φορά προσπαθούσε τις διαδρομές του να τις κάνει όλο και πιο ευρηματικές όλο και πιο όμορφες και ευχάριστες στους ποδηλάτες. Είχε αναπτύξει έναν δικό του τρόπο να βγάζει τις διαδρομές της ομάδας, την πρώτη φορά έβαζε έναν στόχο, με όχι πολλές ανηφόρες, γύρω στα δέκα με δεκαπέντε χιλιόμετρα. Στο τέλος έψαχνε τον εαυτό του εάν του άρεσε η βόλτα, αν κάτι δεν του πήγαινε, κάτι δεν τον ευχαριστούσε, δεν ήταν όμορφο για εκείνον σίγουρα δεν θα ήταν και για τους υπόλοιπους.

Τότε κάτι τον έτρωγε μέσα του, έπαιρνε πάλι το ποδήλατο του και ξανά έκανε τη διαδρομή, έψαχνε κάτι το καλύτερο, και όταν το εύρισκε την επόμενη τετάρτη το ανακοίνωνε στην ομάδα και πήγαιναν όλοι μαζί την βόλτα. Μετά το τέλος της βόλτας είχε γίνει συνήθειο να μαζεύονται στου Αδριανού για να πιούν μια μπύρα, να μιλήσουν, να γνωριστούν οι παλιοί με τους καινούργιους ποδηλάτες, μια και μεγάλωνε η παρέα από Τετάρτη σε Τετάρτη, ήταν ένα τρόπος να γνωριστούν οι ποδηλάτες μεταξύ τους, να κουβεντιάζουν τα ποδηλατικά τους προβλήματα.

Επιτέλους καθιέρωσε ο Γιώργης αυτό που δεν είχε η ομάδα της Αλσούπολης, την παρέα, όχι μόνο κατά την διάρκεια της βόλτας αλλά και στο τέλος συνέχιζαν να είναι μαζί, για ένα καφέ, μία μπύρα, που αργότερα θα γινόταν σουβλάκι με μπύρα.

Διαφωνώντας για τους Ποδηλατόδρομους

Σε μια από τις συνάξεις τους μετά το πέρας της βόλτας επιχείρησε να τους βάλει τα θέματα που είχε θέσει σαν αιτήματα να τα κουβεντιάσουν όλοι μαζί, να τα κάνουν κοινό κτήμα και να αρχίσουν να τα συζητούν, και γιατί όχι αύριο να τα απαιτήσουν. Με το που άρχισε η συζήτηση φάνηκαν οι πρώτες διαφορές.

Ένας ποδηλάτης από τους πρώτους που ξεκίνησαν την ομάδα διαφώνησε με τη δημιουργία ποδηλατόδρομων,

τα επιχειρήματα:

1. ΄Ήταν επικίνδυνα ιδιαίτερα στα σταυροδρόμια,

2 . Ήταν ένας άλλος τρόπος οι δήμαρχοι να τρώνε λεφτά,

Έλεγαν ποδηλατόδρομους κάτι που μοιάζουν με ποδηλατόδρομους,

και το ζεστό χρήμα το τσεπώνουν για άλλες δραστηριότητες,

έτσι ώστε οι ποδηλατόδρομοι να είναι ένας άλλος τρόπος ρεμούλας.

Άλλωστε όσοι κάνουν ποδήλατο έχουν εξοικειωθεί με την κίνηση και τους δρόμους που πια δεν χρειάζονται τους ποδηλατοδρόμους!!.

Η άλλη άποψη ήταν:

1. Πως για κάποιον που κάνει ποδήλατο πολύ καιρό οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι αναγκαίοι,

2. Για μια κυρία που ξεκινά τώρα,

ή για μια μαμά που θέλει να βγει βόλτα με το καροτσάκι του μωρού της είναι απαραίτητοι,

3. Για τους πιτσιρικάδες που φοβούνται να βγουν στους δρόμους είναι αναγκαίοι οι ποδηλατοδρόμοι,

4. Ήταν αναγκαίοι και για τους υπερήλικες που θέλουν να πάρουν ένα ποδήλατο και να βγουν στους δρόμους με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι ποδηλατόδρομοι ήταν αναγκαίοι και έπρεπε να προταθούν από την πολιτεία, μια και ήταν αλήθεια πως οι δρόμοι μας, ιδιαίτερα της Αθήνας ήταν αφιλόξενοι για τους πεζούς και τους ποδηλάτες.

Όταν προέκυψαν διαφωνίες ο κυρ Γιώργης κατάλαβε πως το ζήτημα δεν θα μπορούσε να προωθηθεί με την παρούσα σύνθεση και διάθεση, έτσι το άφησαν να το συζητήσουν ξανά αργότερα και αφού θα έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη γνώση και εμπειρία στο ζήτημα. Εκείνο τον καιρό το θέμα το μελετούσε καλύτερα απ όλους ο ποδηλατικός σύλλογος “Οι φίλοι του ποδηλάτου”,

“Οι φίλοι του ποδηλάτου” είχαν συγκεντρώσει αρκετές ενδιαφέροντες προσωπικότητες “πραγματικούς φίλους του ποδηλάτου” που μετέφεραν με έναν επιστημονικό τρόπο τις εμπειρίες της Ευρώπης που είχαν υλοποιηθεί στο ζήτημα αυτό.

Μέσα από τον σύλλογο αυτόν με ηγετική μορφή τον καθηγητή του πολυτεχνείου κ. Βλαστό, έκανε μια πολύ σοβαρή μελέτη για ένα δίκτυο ποδηλατόδρομων και τις προδιαγραφές τους, προσαρμοσμένους στα ελληνικά δεδομένα, προτείνοντας την επαναχρησιμοποίησή της πρώην γραμμής του τρένου που πήγαινε στο Λαύριο .

Την μετατροπή του δηλαδή σε ποδηλατόδρομο, επάνω στη γραμμή του παλιού τραίνου Αθηνών Λαυρίου να πέσουν οι ποδηλατοδρόμοι των δήμων που εφάπτονταν με την πρώην σιδηροδρομική γραμμή. Είχε την αποδοχή και ανάλογη έγκριση από αρκετούς φορείς, το μόνο που έμενε είναι να αρχίσει η υλοποίηση τους από τους όμορους δήμους.

Η ομάδα Ηρακλείου συνέχισε με επαγγελματική συνέπεια τις βόλτες της Τετάρτης, με τους συμμετέχοντες να πληθαίνουν και να αυξάνονται. Με έναν κόσμο που είχε όρεξη να ποδηλατήσει να εκτονωθεί και να γνωριστεί με άλλους ποδηλάτες, και σε τελευταία ανάλυση να βγει από το σπίτι του, να βολτάρει στα περίχωρα της Αθήνας με ένα ποδήλατο του, να κάνει βόλτες και να διώξει την κατάθλιψη του, πολλά νέα παιδιά άνεργα, μοναχική άνθρωποι, ιδιόμορφοι τύποι έδιναν το παρόν τους στις συναντήσεις της Τετάρτης παρέα με το ποδήλατο τος.

Εκείνο τον καιρό έβρισκαν καταφύγιο στις ποδηλατικές ομάδες, κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να υπήρχε “εύφορο έδαφος” να τους έκανε κανείς χώρο, να τους επέτρεπε να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους και τις ιδιομορφίες τους, και η ομάδα Ηρακλείου ήταν ένας τέτοιος χώρος, με τον κυρ Γιώργη, να είναι ανεκτικός σε περίεργους τύπους.

΄Έτσι γνώρισε τον Διονύση, τον Θανάση, την Ράνια, τον Αλέκο, και τον Γιώργο, και πολλούς άλλους Γιώργηδες που είχαν την ομάδα σαν ψυχολογικό αποκούμπι, και γατί όχι σαν στήριγμα τους στις δυσκολίες της ζωής του εκείνο τον καιρό των μνημονίων.

Αν τύχαινε κάποιες βραδιές που για κάποιους λόγους δεν γινόταν, κυρίως λόγω καιρού, τότε άρχισαν να γράφουν στο Facebook, “κρίμα και το είχαμε συνηθίσει, και τώρα εμείς τι θα κάνουμε; πώς θα περάσουμε την βραδιά μας;”, και άλλα τέτοια .Αυτό έδειχνε πως υπήρχε ένας κόσμος που η ποδηλατική ομάδα είχε γίνει για αυτούς κάτι σαν την βραδινή τους έξοδο, κάτι σαν το βραδινό τους φάρμακο, και χωρίς αυτό δεν μπορούν να κάνουν.

Οι βόλτες μεγάλωναν και ο κυρ Γιώργης αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη εμπειρία. Κατάλαβε λοιπόν τι ζητούσε ο μέσος ποδηλάτης και το υλοποιούσε, έτσι ώστε οι βόλτες να ευχαριστούν την ομάδα, κάτι που το εκτιμούσαν όλοι οι συμμετέχοντες.

Τις ζεστές καλοκαιρινές βραδιές αυτό που ήθελαν όλοι είναι βόλτα σε όμορφες και δροσερές περιοχές, έτσι ο κυρ Γιώργης σχεδίαζε βόλτες στα βόρεια δροσερά προάστια, προτιμούσε τις βόρειες συνοικίες, τη δροσερή Κηφισιά, την Βαρυμπόμπη, τη δροσερή Εκάλη και Ερυθραία, και όταν άρχισε να ψυχραίνει ο καιρός και να μικραίνει η ημέρα τότε ο κόσμος, οι ποδηλάτες, ζητούσαν την πόλη, τις πολυσύχναστες περιοχές της πόλης, το κέντρο, την πολυκοσμία, τα φώτα.

Τότε εύρισκε την ευκαιρία και κατέβαιναν προς το κέντρο το Σύνταγμα, την Πλάκα, στου Ψυρρή και άλλες περιοχές, πάντα όμως κατέληγε σε μια κεντρική πλατεία, έκαναν ένα διάλυμα κουβέντιαζαν λίγο έπιναν ένα αναψυκτικό και γύριζαν πίσω.

Το “ψώνιο” του κυρ Γιώργη ήταν πάντα η ιστορία, και οι αρχαιότητες της Αθήνας. Έτσι κατά καιρούς έβγαζε πρόγραμμα ξεκινώντας από το Ηράκλειο και αφού έκαναν μια βόλτα το κέντρο τις Αθήνας με τους αρχαιολογικούς χώρους, Θησείο, Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη, Ηρώδου Αττικού, Στύλοι Ολυμπίου Διός, Παναθηναϊκό Στάδιο, Ζάππειο, ξανά Στήλες Ολυμπίου Διός μπαίνανε Πλάκα, και αφού διασχίζανε τον αρχαιολογικό χώρο κάτω από την Ακρόπολη, φτάνανε πάλι Θησείο, και καταλήγανε αφού περνούσανε μπροστά από το σπίτι των αρχαιολόγων στο Γκάζι, στην πλατεία για ένα σουβλάκι μια μπύρα και συνεχίζανε για Ηράκλειο.

“Σιγά σιγά! πιό σιγά” τους προέτρεπε να κάνουν σιγά, να μην τρέχουν, περνώντας μέσα από τις αρχαιότητες. Ήθελε να τις δουν, να τις απολαύσουν, τώρα με το βραδινό φωτισμό αποκτούσαν άλλη μαγεία, ήσυχα, χωρίς αυτοκίνητα, με λίγο κόσμο, αυτοί και οι αρχαιότητες, να βγάλουν φωτογραφίες, να τους μείνουν οι εικόνες, και να νιώσουν την οπτική μαγεία των αρχαιολογικών χώρων. Έξω από το θέατρο του Ηρώδου του Αττικού σταμάταγαν για φωτογραφίες, έκαναν πάλι στάση για να δούνε το Παναθηναϊκό Στάδιο, και αργά αργά έμπαιναν στην Πλάκα.

Μέσα στα στενά τις Πλάκας έκαναν βόλτες στις πλατείες, έβλεπαν και ξεκουραζόταν το μάτι τους, απολάμβαναν, δεν σταμάταγε να τους λέει: “σιγά σιγά δεν βιαζόμαστε, σε άλλες βόλτες θα βιαστούμε, εδώ σταματάμε, εδώ είναι οι Αέρηδες και η Ρωμαϊκή Αγορά,” και όλοι χάζευαν, φωτογράφιζαν, χαιρόταν το μάτι τους και οι φωτογραφίες έπεφταν βροχή, και όλες ανέβαιναν στο Facebook και φαινόταν πως αυτή η ομάδα είχε βάθος είχε ζωντάνια, είχε συμμετοχή και αυτό φαινόταν από παντού.

Ο κυρ Γιώργος

Μαζεύτηκαν πολλοί ποδηλάτες, κυρίως νέα παιδιά, ακόμα και μεσήλικες που έβλεπαν τον εαυτό τους και λίγο αθλητή. Μερικοί όμως του Γιώργη του προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση και θα τους κρατά στην μνήμη του για πάντα, ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο κυρ Γιώργος, ένας κύριος κοντά στα εβδομήντα με ένα ποδήλατο όχι τίποτε σπουδαίο ένα απλό σιδερένιο παλιό ποδήλατο, κάθε Τετάρτη να ακολουθεί την ομάδα ανελλιπώς, να είναι πάντα στην ώρα του και έτοιμος για όλα. Στις ανηφόρες, ο κυρ Γιώργος ακολουθούσε ασθμαίνοντας αλλά πάντα κοντά στην ομάδα, στις μακρινές βόλτες πάντα μαζί τους.

Στο κέντρο τις Αθήνας πάντα ήταν δίπλα στον συνονόματό του πάντα ταπεινός και ήσυχος σαν ένα υπάκουο παιδί, μια ημέρα ο κυρ Γιώργος δεν ήρθε στην βόλτα, και για κάποιο διάστημα είχε χαθεί δεν πέρασαν πολλές ημέρες και τηλεφωνεί στον κυρ Γιώργη και ζητούσε συγνώμη που δεν μπορούσε αυτό το διάστημα να είναι παρών στις βόλτες, μια και είχε πάει στο άλσος της Φιλαδέλφειας με έναν φίλο του, και έπεσε επάνω του ένας σκύλος, τον πέταξε κάτω και του έσπασε το πόδι, ο κυρ Γιώργης έκανε εγχείριση και του έβαλαν στο πόδι λάμα. Όταν συνήλθε και αποκαταστάθηκε το τραύμα του και πάλι ο κυρ Γιώργης τηλεφώνησε “ σε λίγες ημέρες θα ξαναέρθω μαζί σας στην ομάδα!!!!”

Ενημερώθηκε όλη η ομάδα για αυτό που συνέβη στον κυρ Γιώργη, και τα μηνύματα συμπαράστασης έπεφταν βροχή στο Facebook μια και τον κυρ Γιώργη τον είχε αγκαλιάσει όλη η ομάδα, τον συμπαθούσε, και με τον τρόπο της του συμπαραστεκόταν. Πολλοί συζητώντας μεταξύ τους δεν πίστευαν πως θα βλέπανε τον κυρ Γιώργο κοντά τους μιας και το προχωρημένο της ηλικίας του δεν θα επέτρεπε να επανέλθει στην προηγούμενη φυσική κατάσταση του. Δεν πίστευαν πως θα ασχοληθεί ξανά με το ποδήλατο, και μάλιστα να μπορέσει να ακολουθήσει τον ρυθμό της ομάδας.

Δεν είχαν περάσει δύο μήνες και μια Τετάρτη το απόγευμα στην πλατεία στο σημείο που μαζεύεται η ποδηλατική τους παρέα, να ο κυρ Γιώργος, εμφανίζεται με το ποδήλατο του, ακμαίος δυνατός αρτιμελής και έτοιμος για βόλτες με την ομάδα τους.

Ο Διαμαντής το πολυεργαλείο!

Ένας από τους νεότερους της ομάδας ήταν ο Διαμαντής, φοιτητής τότε στην ΑΣΠΕΤΕ της ΣΕΛΕΤΕ και παράλληλα ζούσε τη ζωή του στην Αθήνα με τον καλύτερο τρόπο, κάνοντας ποδήλατο και τις Τετάρτες ήταν πάντα παρών, όχι μόνο με το ποδήλατο του αλλά και με ένα σακίδιο στην πλάτη του γεμάτο με εργαλεία επισκευής, για ότι και αν χρειαστεί η ομάδα.

Είχε γίνει το απαραίτητο στήριγμα της ομάδας, μόλις χάλαγε κάτι ο Διαμαντής με αυτοθυσία και υπομονή καθόταν μέσα στην νύχτα με νύχια και με δόντια και το έφτιαχνε, και η ομάδα συνέχιζε την πορεία της.

Ο Διαμαντής καταγωγή από Κατερίνη, και από αγροτική οικογένεια ήξερε από δουλειά, και συμμετείχε στις σκληρές αγροτικές δουλειές από παιδί, βοηθώντας από μικρός τον πατέρα του.

Το καλοκαίρι ο Διαμαντής την έβγαζε στο χωριό του βοηθώντας τους γονείς, του στις αγροτικές δουλειές που δεν είχαν τελειωμό, σε αντίθεση με όλα τα παιδιά τις ηλικίας του που ξεκουράζονταν από το διάβασμα του χειμώνα, υποτίθεται, κάνοντας βόλτες και ξενυχτώντας.

Έτσι ο Διαμαντής ήταν το παιδί “θαύμα” ανάμεσα στα τόσα νέα παιδιά της ηλικίας του που όταν τους τύχαινε ένα λάστιχο στο ποδήλατό τους το κοίταγαν χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν και χωρίς να έχουν όρεξη να κάνουν τίποτε. Τότε αναλάμβανε ρόλο το πολυεργαλείο της ομάδας Ηρακλείου που τον έλεγαν Διαμαντή, και ήταν πραγματικό Διαμάντι ο Διαμαντής, να είναι καλά όπου και να βρίσκεται σήμερα αυτό το παιδί.

Νέο παιδί τότε ο Διαμαντής ορεξάτος και δυνατός έκανε για όλες τις δουλειές!!!!!, Σε βόλτες κυρίως της κυριακάτικες που ήταν πολύωρες και απαιτητικές, όσον αφορά τις αντοχές που απαιτούντο για να βγάλει κανείς τα χιλιόμετρα ο Διαμαντής ήταν το βασικός εργαλείο για όλες τις δουλειές.. Πολλές φορές τα χιλιόμετρα ήταν πάνω από 80 και με πολλά υψομετρικά, τότε έβλεπε κανείς πολλά καινούργια κορίτσια που είχαν μεγάλη διάθεση και μικρές δυνατότητες να ζητούν την βοήθεια του Διαμαντή, ο Διαμαντής με τις αστείρευτες δυνάμεις του να σπρώχνει στην ανηφόρα τον εαυτό του και μαζί τα κορίτσια, και εκείνες να θαυμάζουν τον τρόπο που ανέβαιναν με το σπρώξιμο του Διαμαντή, και μάλιστα χωρίς κόπο, πολλές φορές άκουγες τους άλλους ποδηλάτες να του κάνουν πλάκα “Διαμαντή σπρώξε και μένα! σπρώξε και εμένα άλλο λίγο”

Ο Κώστας

Σιγά σιγά μαζεύτηκαν αρκετά αξιόλογα παιδιά που στην συνέχεια μετεξελίχθηκαν σε πολύ δυνατούς ποδηλάτες, και τονίζω το ποδηλάτες μια και όταν ξεκίνησαν δεν είχαν ξανά ασχοληθεί με το ποδήλατο ούτε στα παιδικά τους χρόνια.

Έτσι τώρα με την ομάδα τους έβλεπες μαζί να ακολουθούν πιστά σε κάθε βόλτα, και όταν ξεκινήσανε την ιδέα των κυριακάτικων ποδηλατικών εκδρομών ήταν από τους πρώτους που έδωσαν το παρών τους στις ολοήμερες βόλτες μας.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Κώστα, φίλος σήμερα αλλά μέχρι τότε ούτε που τον γνώριζε, όπως και όλη η ομάδα. Σήμερα ο Κώστας είναι αυτός που διαχειρίζεται και οργανώνει την ομάδα των Ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής και βγάζει τις βόλτες της κάθε Τετάρτης.

Εάν γράφω για τον Κώστα είναι γιατί πιστεύω πως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπινης δύναμης και θέλησης, είναι κάτι που δεν το συναντάει κανείς συχνά.

Ο Κώστας ήταν ένας υπέρβαρος άνθρωπος κοντά στα 160 κιλά κατά τα λεγόμενα του, όταν από το Μεγάλο κανάλι τον εντόπισαν και του πρότειναν να συμμετέχει σε ένα Reality show για παχύσαρκους που θα περπάταγαν ολοήμερες μεγάλες αποστάσεις στα ορεινά μέρη της Ελλάδας, με σκοπό να αδυνατήσουν, το δέχθηκε, έτσι για κάποιους μήνες όλη η Ελλάδα έβλεπε κοντά στους δέκα υπέρβαρους ανθρώπους να βαδίζουν ολημερίς σε όμορφα ορεινά τοπία.

Όταν έφταναν στο οργανωμένο μέρος όπου είχε καθοριστεί από την ομάδα του σόου έπρεπε μόνοι τους να αρχίσουν να μαγειρεύουν το φαγητό τους, να πλυθούν και να κοιμηθούν γιατί αύριο έχουν συνέχεια της πορείας, αυτό κράτησε περίπου στο εικοσαήμερο αν δεν κάνω λάθος μπορεί και περισσότερο, έτσι που στο τέλος ο Κώστας έβγαλε το πρόγραμμα από τους πρώτους, και από 160 κιλά κατέβηκε στα 120!!

Ο Κώστας ήθελε να διατηρήσει τη διαφορά αυτή και εάν είναι δυνατόν να χάσει και άλλα κιλά, γιαυτό μια ημέρα πήγε στο praktiker πήρε ένα ποδήλατο και προσπάθησε να πάει από το praktiker στο σπίτι του μια απόσταση περίπου δύο χιλιόμετρα, αυτή την απόσταση ο Κώστας δεν μπόρεσε να την πάει ποδηλατώντας, τόσο αμάθητος ποδηλατικά και αγύμναστος ήταν.

Είδε την ανάρτηση που κάνανε εκείνο τον καιρό ο κυρ Γιώργης και οι φίλοι του στο Facebook και έτσι μια Τετάρτη νάτος με το ποδήλατο του παραμάσχαλα, σιγά σιγά άρχισε να τους ακολουθεί από κοντά, όπου και να πηγαίνανε μαζί τους και ο Κώστας, δυνάμωνε καθημερινά και τα χιλιόμετρα μεγάλωναν επίσης, τα πενήντα έγιναν εκατό και τα εκατό διακόσια.

Εκείνο τον καιρό ένας αρκετά περίεργος και ακραίος τύπος ποδηλάτη, στην προσπάθειά του να κάνει κάτι περίεργο πέρασε με το ποδήλατο του σε ένα μήνα δεκαπέντε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, έτσι ένας επόμενος του άθλος ήταν να κάνει συνεχόμενα 500 χιλιόμετρα ασταμάτητα, θα έφευγαν από την Αθήνα θα έφθαναν Ρίο και από την καινούργια εναέρια γέφυρα θα συνέχιζαν όλο τον Κορινθιακό κόλπο, θα πέρναγαν απέναντι Δελφούς . Λιβαδειά και πάλι Αθήνα.

Προϋπόθεση ότι αυτά τα χιλιόμετρα θα γίνουν συνεχόμενα, και οι ποδηλάτες που θα συμμετείχαν θα έπρεπε να έχουν μαζί τους νερό φαγητό και ρουχισμό για όποιες συνθήκες βρουν στο δρόμο τους. Αρκετά ακραίες ιδέες και ακραίες λογικές, αλλά εκείνο τον καιρό πολλοί ποδηλάτες ακολουθούσαν τέτοιες ακραίες ιδέες και δράσεις θέλοντας να ξεπεράσουν και τον εαυτό τους ασυνείδητα ίσως.

Ο Κώστας είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ένιωθε τον οργανισμό του τόσο δυνατό και πίστευε πώς μπορούσε να το κάνει, άλλωστε εδώ είχε περπατήσει όλη την Ελλάδα και θα κολλήσει στα 500 χιλιόμετρα; Το είχε αποφασίσει, λίγες ημέρες πριν κάνει αυτήν την μεγάλη τρέλα το είχανε μάθει στην ομάδα όλα τα παιδιά, και λίγο πολύ όλοι του έλεγαν και κάτι.

Ο κυρ Γιώργης το μόνο που βρήκε να του πει και να τον ρωτήσει, είναι “γιατί το κάνεις αυτό βρε Κώστα; ποιος είναι ο λόγος; είναι τάμα;” Ήταν μια ιδέα που του άρεσε! Τον γοήτευε! γιατί πίστευε ο κ Γιώργης και πιστεύει πως ότι κάνει ο άνθρωπος υπάρχει ένα γιατί, και όταν το ψάχνουμε μας βοηθάει να ερευνήσουμε τα εσωτερικά αίτια, και τις ψυχολογικές αιτίες που λογικά μας ωθούν να κάνουμε οτιδήποτε. Η απάντηση του Κώστα ήταν “Τίποτα έτσι θέλω να το κάνω, μου αρέσει σαν ιδέα”

Τι μπορεί να πει κανείς σε μια τέτοια απάντηση; Τίποτα, έτσι ο Κώστας οργανώθηκε εφοδιάστηκε με ότι θεωρούσε απαραίτητο και ξεκίνησε για τον άθλο της ζωής του γιατί απ ότι φάνηκε ήταν ο άθλος του, γιατί με αυτά που επακολούθησαν θα του μείνει για πάντα στην μνήμη του χαραγμένη αυτή η διαδρομή.

Η βόλτα τελείωσε όπως όπως χωρίς να γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τα προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία τους, γιατί προέκυψαν και μάλιστα πολλά. Από αφηγήσεις του Κώστα , περιγράφει ότι από την κούραση και από το ξενύχτη πολλοί έβλεπαν παραισθήσεις, έπεφταν κάτω από την κούραση, και όταν σταματούσαν για λίγο να φάνε κάτι τους έπαιρνε ο ύπνος.

Όταν η βόλτα τελείωσε ο Κώστας δεν σταμάτησε εκεί, βλέποντας πως κατόρθωσε έναν ουσιαστικό τεράστιο άθλο συνέχισε μια και έβλεπε και το βάρος του να μειώνεται, τότε άρχισε να τρέχει και στον στίβο, θέλοντας να συμμετέχει σε αγώνες των 10 χιλιομέτρων.

Προπονούνταν εντατικά σχεδόν κάθε ημέρα, και όλο και ανέβαζε τις επιδόσεις του, ώσπου άρχισαν να του παρουσιάζονται πόνοι στα γόνατα, τότε ήταν που άρχισε τις επισκέψεις του σε γιατρούς, και από γιατρό σε γιατρό και από χειρουργό σε ορθοπεδικό και ξανά σε αθλίατρο, οι πόνοι όμως δεν έλεγαν να κοπάσουν.

Μειώνονταν μόνο αν έκοβε όλες του τις αθλητικές δραστηριότητες, και πάλι όχι τελείως, αλλά ο Κώστας δεν μπορούσε να κόψει τελείως τον αθλητισμό κάπου του είχε γίνει εθισμός, συνήθεια.

Έτσι οι πόνοι συνεχίστηκαν μέχρι που ανάγκασαν τον Κώστα να σταματήσει τα πάντα. Το μόνο που κάνει σήμερα είναι η βόλτα της Τετάρτης στην ομάδα Ηρακλείου και απ ότι λέει ο ίδιος και αυτή με το ζόρι τίποτε άλλο. Σήμερα ο Κώστας έχει πάρει κιλά και έχει μειώσει τις δραστηριότητες του στο ελάχιστο αλλά συνεχίζει να κάνει την βόλτα της ομάδας Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής, εξιστορώντας στον καθένα πως η αγάπη του για το ποδήλατο τον σπρώχνει στο να υπερβάλει εαυτό, και καταπονώντας τον οργανισμό του, λέγοντας στον καθ έναν από αυτούς τους αυριανούς “αθλητές” το πάθημα του ,για να βγάλουν τα συμπεράσματα τους, και να ελέγξουν το πάθος τους περιορίζοντας το σε καθαρά ψυχαγωγικά επίπεδα ,το ποδήλατο και τις βόλτες τους, και να μην παρασύρονται από υπερβολές, και από ποδηλάτες που έχουν μετατραπεί σε Ηρακλήδες με κίνδυνο να κάψουν τους μύες τους.

Όσο συνεχίζονταν οι βόλτες της ομάδας Ηρακλείου τόσο μαζεύονταν παιδιά με ικανότητες και με θέληση να βοηθήσουν και να παρέχουν ότι βοήθεια χρειαζόταν η ομάδα, και η αλήθεια είναι πως όσο η ομάδα αναπτυσσόταν τόσο μεγάλωναν και οι ανάγκες της.

Και όλο και χρειαζόταν καινούργιο “αίμα” για να συμμετέχει στα κοψίματα στους δρόμους, και στην σκούπα, γενικώς να βοηθάει να αντιμετωπίζονται προβλήματα από λάστιχο μέχρι αλυσίδα, ακόμα και σε σπρώξιμο καμιά φορά. Οι φίλοι που αρχικά είχαν ξεκινήσει μαζί με τον κυρ Γιώργη στην ποδηλατική Ομάδα ο ένας μετά τον άλλον άρχισαν να φεύγουν για άλλες δραστηριότητες.

Ο ένας δεν ήταν τόσο ομαδικός και δεν του άρεσαν οι οργανωμένες βόλτες, ο άλλος άρχισε άλλες.. δραστηριότητες, έτσι είχε μείνει στις πλάτες του κυρ Γιώργη να σηκώσει το βάρος της λειτουργίας της Ποδηλατικής Ομάδας και εκείνος το συνέχιζε με απόλυτη επαγγελματική σταθερότητα και συνέπεια.

Αμέσως μετά τη βόλτα της Τετάρτης άρχιζε να ψάχνει για την πιθανή επόμενη βόλτα, είχε βρει εργαλεία που του έκαναν τη δουλειά πιο εύκολη. Κατ αρχάς πρώτα άρχιζε με το Ride with gps, να ψάχνει νοερά μια διαδρομή και έβγαζε ένα προσχέδιο, την επομένη πήγαινε τη διαδρομή που είχε χαράξει με το πρόγραμμα.

Εάν του άρεσε την πήγαιναν σαν ομάδα, εάν δεν την έβλεπε όμορφη και ήταν βέβαιος πως και η ομάδα δεν θα χαιρόταν την βόλτα, τότε έψαχνε παραλλαγή του σημείου που δεν του άρεσε, έκανε τις αλλαγές του και ξαναπήγαινε τη διαδρομή διορθωμένη. Όταν ένιωθε πως όλα ήταν εντάξει, την επόμενη Τετάρτη όλη η ομάδα ακολουθούσε την καινούργια διαδρομή.

Η μπύρα μετά την βόλτα είχε πια καθιερωθεί, ένιωθαν όλοι ότι την είχαν ανάγκη. Είχαν χάσει τόσο ιδρώτα που τους ήταν απαραίτητη, ήταν ένας ακόμα τρόπος να δεθούν σαν παρέα. Σαν ομάδα άλλωστε κατά τη διάρκεια της βόλτας δεν μπορούσες να πεις και πολλά, αλλά όταν σταματούσαν και πίνανε μια μπύρα και χαλάρωναν, τότε ο καθένας ανοιγόταν στον άλλον, τον γνώριζε καλύτερα και μπορούσαν να πάνε και μια άλλη βόλτα ένα άλλο απόγευμα μαζί, να γίνουν φίλοι, να γνωριστούνε.

Έτσι άρχισαν να φτιάχνονται παρέες, παρέες με βάση την ηλικία, τις ποδηλατικές δυνατότητες και τις ποδηλατικές ιδιαιτερότητες, έτσι προέκυψαν ποδηλατικές ομάδες σαν τα “Φιξάκια” έκαναν νυχτερινές βόλτες ανάμεσα στα αυτοκίνητα με μεγάλη ταχύτητα και πολύ ρίσκο, μερικοί τα ακολούθησαν, άλλοι πάλι πιο σώφρονες είπαν όχι.

Όταν η ομάδα μεγάλωσε αλλάξαν και οι συνήθειές τους πολλά παιδιά ζητούσαν και κάτι άλλο, έτσι το αρχικό στέκι άλλαξε το στέκι του Αδριανού ξεχάστηκε και μαζεύονταν πια στο “Υπουργείο Γεύσεων” μια και θέλανε εκτός από μια μπύρα να πάρουν και ένα σουβλάκι για να συνέλθουν από την νυχτερινή εξαντλητική προσπάθεια που είχανε κάνει.

Ο Διονύσης

Μια μέρα τελειώνοντας την βόλτα ο κυρ Γιώργης πήγαινε σπίτι ακόμα δεν είχαν καθιερώσει την συνάντηση για σουβλάκι είχε πιει μια μπύρα στου Αδριανού, στον δρόμο του ένας ποδηλάτης ξέμπαρκος και άγνωστος, ήταν τον καιρό που συγκροτούσε την ομάδα και όποιον ποδηλάτη έβρισκε στον δρόμο μοναχικό των σταματούσε και τον καλούσε να έρθει στις βόλτες της ομάδας τους,

“Διονύση με λένε, πάω με τους combo ride, !έλα!! έχετε εδώ ομάδα; θα έρχομαι μαζί σας, θα μου κάνεις παρέα να φάμε ένα σουβλάκι μαζί να μην είμαι μόνος μου; έτσι ο κυρ Γιώργης γνώρισε τον Διονύση, και από τότε τον είχε μαζί του στην ομάδα.

Ο Διονύσης πάντα χαρούμενος και χαμογελαστός και πάντα ορεξάτος για όμορφα κορίτσια, του άρεσαν οι γυναίκες και καλά έκανε, μόνο που είχε μια αδυναμία, δεν είχε σταθερότητα, ήταν έρμαιο των ορέξεων και των παθών του, εκείνο τον καιρό έμενε εδώ κοντά.

Για άγνωστους λόγους μετακινήθηκε στον Πειραιά και μετά από μερικά χρόνια ήρθε στον Άγιο Στέφανο, από δουλειά σε δουλειά σήμερα είναι μάγειρας σε ένα εστιατόριο στον Κεραμεικό ,αλλά πάντα καλοσυνάτος χαμογελαστός και με αρκετή δόση κεφαλλονίτικης “τρέλας” μια και η ρίζες του ξεκινούν από εκείνο το νησί. Όσο βρισκόταν στην ομάδα συμμετείχε και βοηθούσε με το παραπάνω σε όλες τις δραστηριότητες της και ήταν πανταχού παρών.

Ο Χρήστος και ο Χρήστος

Ήταν καλοκαίρι είχανε γυρίσει από τις διακοπές και καλά καλά η ομάδα δεν είχε αρχίσει να βγάζει επίσημα τις βόλτες τις, μέσα από το Facebook τα μηνύματα έπεφταν βροχή, να κάνουνε βόλτα, απόγευμα ζέστη αρκετή. Έτσι μέσα από τα μηνύματα κανονίστηκε συνάντηση με σημείο πάντα στο σταθμό του Ηρακλείου , για μια αυτοσχέδια βόλτα με όσους ήθελαν και ήταν στην Αθήνα.

Μαζευτήκανε περίπου έξη ποδηλάτες, ο κυρ Γιώργης καλά γνώριζε μόνο τον Γιώργο από τα παλιά, τον Διονύση που μόλις είχε δέσει με την ομάδα, ένα νεαρό παιδί ο Βαλάντης και δύο ακόμα παιδιά τους Χρήστηδες. Τους Χρήστηδες ο κυρ Γιώργης από εδώ και πέρα θα τους γνώριζε αρκετά καλά, και θα γινόταν από τότε σχεδόν κολλητός μαζί τους, άνθρωποι ήρεμοι, σταθεροί, σοβαροί, και με ένα δυναμισμό που δεν φαινόταν με την πρώτη ματιά, έπρεπε να τους σκαλίσει κανείς λίγο για να το διαπιστώσει.

Με αρκετή δόση χιούμορ, καλοσυνάτοι και άνθρωποι πρόσχαροι, χωρίς μιζέριες και παιδικότητες, με μια ευαισθησία και με μια λεπτότητα που έλειπε απ τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας, κάτι που τους έκανε να ξεχωρίζουν.

Ο κυρ Γιώργης άρχισε να θέλει κάτι περισσότερο από μια απλή βόλτα, πάντα του άρεσαν οι ολοήμερες ποδηλατικές βόλτες και τις αναζητούσε,. Άλλωστε είχε εμπειρίες από τον καιρό που πήγαιναν με τον αδελφό του και ένα ξάδελφό του τον Μιχάλη παίρνοντας μαζί τους και τον μικρό του γιο τον Νικόλα στην Αίγινα.

Έφευγαν το πρωί και γύρναγαν το βράδυ όχι πολλά χιλιόμετρα αλλά ήταν όλη την ημέρα έξω στον δρόμο στην γύρα. Του άρεσε να είναι όλη την ημέρα στην φύση, έτσι μια ημέρα πρότεινε στο Facebook μια βόλτα με τον προαστιακό, φτάνουν Κιάτο και από εκεί Ακράτα, και επιστροφή πάλι Κιάτο. Σύνολο 90 χιλιόμετρα δίπλα στην θάλασσα, ευθεία χωρίς ανηφόρες και δυσκολίες, αρχές Σεπτέμβρη ήτανε με καλό καιρό .

Στην Ακράτα θα κάνανε μπάνιο και στο Ξυλόκαστρο καφέ, μια εκδρομή τέλεια, ξεκινάνε πρωί οκτώ, στην εκδρομή οι μόνοι που ανταποκρίθηκαν ήταν και οι δύο Χρήστηδες και ο κυρ Γιώργης. Ακόμα δεν είχαν αποκτήσει καλή ποδηλατική γνώση για τον κατάλληλο ρουχισμό που θα έπρεπε να έχουν, έτσι είχαν ρούχα που θα έβαζαν και σε μια βόλτα στην πλατεία του Ηρακλείου.

Πέρα από αυτό το ασήμαντο πρόβλημα η βόλτα βγήκε όπως την είχαν σχεδιάσει και ήταν υπέροχη, η παρέα έδεσε σε τέτοιο σημείο που πια κυρ Γιώργης, Χρήστος και Χρήστος έγιναν ένα.

Τους είχαν δέσει κοινές μνήμες και κοινές όμορφες ποδηλατικές εικόνες, στον δρόμο συνάντησαν και άλλους ποδηλάτες που έκαναν και αυτοί την ίδια διαδρομή ,αλλά αυτό δεν έγινε η αιτία να διασπαστεί η καλή χημεία που είχε διαμορφωθεί ανάμεσά τους και από τότε ήταν πάντα μαζί σε όλες τις κυριακάτικες εκδρομές όπως και τις απογευματινές τους.

Η πρώτη κυριακάτικη ολοήμερη εκδρομή στάθηκε αφορμή για να καθιερώσουν και ακόμα μία εκδρομή που γινόταν πάντα Κυριακή, έτσι τώρα εκτός από τις Τετάρτες ο κυρ Γιώργης έπρεπε να τρέχει να βγάλει και την βόλτα της Κυριακής.

Τώρα η δουλειά που έπρεπε να γίνει ήταν διπλάσια, και μάλιστα μια και της Κυριακής ήταν μεγαλύτερη και ο κόπος και η προσπάθεια που κατέβαλε ο κυρ Γιώργης ακόμα μεγαλύτερος γιατί δεν υπήρχε κυριακάτικη βόλτα που να ήταν μικρότερη των 80 χιλιομέτρων, έτσι έπρεπε να φάει μια ημέρα για την εκδρομή της Κυριακής και άλλη μια της Τετάρτης, είχε αρκετή δουλειά να κάνει.

Οι βόλτες της Τετάρτης είχαν γίνει πια κανόνας για τους ποδηλάτες των γύρω περιοχών, μισή ώρα πριν το ξεκίνημα της βόλτας έβλεπες να ξεπετάγονται ποδηλάτες μέσα από τα βαγόνια του τρένου ξεπρόβαλαν από το ασανσέρ του σταθμού, ανέβαιναν από τις κυλιόμενες σκάλες.

Ήταν κάτι μοναδικό και περίεργο, το ίδιο συνεπείς ήταν και ποδηλάτες που έρχονταν από τον Χολαργό , άλλος πάλι ερχόταν από τα Πατήσια, άλλος από το Γαλάτσι , πριν ακόμα το Γαλάτσι φτιάξει τη δική του ομάδα.

Είπαμε, εκείνο τον καιρό πολλές ομάδες δεν υπήρχαν, έτσι η πρόσφατα δημιουργηθείσα ομάδα του Ηρακλείου απορροφούσε την ποδηλατική διάθεση που αναπτυσσόταν ανάμεσα στα νέα παιδιά των γύρω περιοχών.

Στην Κρήτη για λίγο

Ο κύρ Γιώργης ήθελε να πάει στον γιό του στην Κρήτη για λίγες ημέρες και δεν μπορούσε να λείψει ούτε μία Τετάρτη. Μια και είχε όλο το βάρος της διοργάνωσης της βόλτας κάθε Τετάρτη, ήθελε έναν αντικαταστάτη που να του έχει εμπιστοσύνη πως θα βγάλει την βόλτα χωρίς πρόβλημα, ο ένας Γιώργος δεν μπορούσε αυτά τα ομαδικά έλεγε και τον άφησε. Λίγο πολύ όλοι οι φίλοι που ξεκίνησε μαζί τους βαρέθηκαν αυτή την αναγκαία συνέπεια της κάθε Τετάρτης, έτσι ήθελε κάπου να ακουμπήσει, ήθελε μία βοήθεια έναν άνθρωπο να τον αντικαταστήσει έστω για λίγο.

Οι Χρήστηδες δεν φαίνονταν να θέλουν αρμοδιότητες και καθήκοντα ακόμα, ίσως αργότερα, έτσι ο άλλος Γιώργος ήταν η μόνη του ελπίδα που θα τον έβγαζε από τη δύσκολη θέση, “εντάξει Γιώργη θα το αναλάβω εγώ” αφού σχεδίασαν την βόλτα μαζί πηγαίνοντας την με την μηχανή και σίγουρος πια για το ότι η ομάδα ήταν καλυμμένη για την ερχόμενη Τέταρτη έφυγε ήσυχος για Κρήτη

Είπε να χαλαρώσει για λίγες ημέρες στην αγαπημένη του Κρήτη κατέβηκε στο Ηράκλειο και έκανε τις βόλτες του σαν Συνταξιούχος που ήταν, αλλά εκείνος δεν ένιωθε σαν τους άλλους Συνταξιούχους που κάθονταν στα καφενεία κτυπώντας το κομπολόι τους μια στο ένα χέρι και μια στο άλλο. Όπου και να πήγαινε πάντα έψαχνε το χώρο και την περιοχή, τους ανθρώπους, και αυτά που γίνονταν στην πόλη που πήγαινε.

Και στην προκειμένη περίπτωση η πόλη ήταν το Ηράκλειο της Κρήτης, και τα γεγονότα ήταν πάντα πολλά. Στο σπίτι που είχαν πιάσει εκείνο τον καιρό στο κέντρο της πόλης είχε αφήσει μόνιμα ένα ποδήλατο έτσι καθημερινά το έπαιρνε και με το ποδήλατό του πήγαινε στην αγαπημένη του Αμμουδάρα, όχι μεγάλη απόσταση μα επτά χιλιόμετρα είναι κάτι. Έκανε μπάνιο και ξανά επιστροφή στο σπίτι, και το βράδυ έξοδο για την πλατεία λιονταριών και στο αγαπημένο “πάρκο Γεωργιάδη”

Εκεί προτιμούσε τον καφέ του, εκεί ανάμεσα στα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα. Είχε πράσινο είχε μια ελευθερία μοναδική που του άρεσε και τον κάλυπτε σαν ανέμελο πουρό που ήταν, γιατί το μέρος που θα καθίσει κανείς έχει σχέση με τον χαρακτήρα που αντανακλά, εάν είναι χώρος για κυρίους για φραγκάτους, ή χώρος που σου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας, ο κυρ Γιώργης μέσα του είχε και τα δύο, πότε πήγαινε στην Μαρίνα και έπινε καφέ κοιτάζοντας το Κουλέ και πότε στην πλατεία Γεωργιάδη, στην Μαρίνα μαζεύονταν οι σοβαροί και ευκατάστατοι κάπως Ηρακλειώτες, οι οικογενειάρχες, και στο “πάρκο Γεωργιάδη” όλοι οι “απελεύθεροι” οι φοιτητές, και οι σχεδόν άνεργοι, η υποαπασχολούμενοι. ΄Ήταν δύο διαφορετικοί χώροι, το ίδιο και ο κύρ Γιώργης ήταν σαν να λέμε μια διχασμένη προσωπικότητα, ήταν κάτι που τον απασχολούσε και τον ίδιο, αλλά δεν ήταν επί του παρόντος να το εξηγήσει και να το αντιμετωπίσει ίσως ήταν δουλειά των ψυχολόγων.

Στην Κρήτη με ένα σωρό προβλήματα

Δεν θα είχε περάσει ούτε μια εβδομάδα στην Κρήτη που η μητέρα του κυρ Γιώργη θέλησε την βοήθειά του. Ως συνήθως το τελευταίο διάστημα πολύ συχνά την κυρα Σταυρούλα την ενοχλούσε το έντερο της έτσι και τώρα πάλι το έντερο ήταν αιτία, “ Γιώργη έλα να με πάρεις να με πας στο γιατρό”.

Από τον καιρό που πέθανε ο Βαγγέλης μόνος του είχε αναλάβει όλο το βάρος , κατά κάποιον τρόπο , της περίθαλψης των γονιών του ήταν ο κυρ Γιώργης, σε αυτόν και εκείνοι στηρίζονταν άλλωστε, δεν είχαν και άλλον.

Αυτό που ήθελε και εκείνος είναι να είναι καλά και να μην του ζητούν τη βοήθεια του. Ότι είχε μείνει από την οικογένεια που τον είχε μεγαλώσει ήταν αυτοί οι δυο άνθρωποι, όταν του ζητούσαν βοήθεια αυτός ήταν παρών χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Ευτυχώς ο κυρ Νικόλας ,ο πατέρας του ήταν μια χαρά δυνατός, οδηγούσε το αυτοκίνητό του έφερνε τα ψώνια και τα φάρμακα που χρειάζονταν και οι δυο τους, έτσι που τον κυρ Γιώργης να μην τον ενοχλούν σχεδόν καθόλου.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις όμως τον είχαν ανάγκη, που απ ότι φαίνεται δεν πρέπει να είναι τίποτε σοβαρό. Περισσότερο ήταν τα ψυχολογικά προβλήματα της μητέρας του που ήθελε να τον δει και λίγο, ήταν που ήθελε να δει και εκείνη κόσμο, να μυρίσει λίγο καυσαέριο να πάρει την τζούρα της από την πόλη που λέμε, να πάρει λίγο αέρα απ την πόλη που πάντα της άρεσε, να συνέλθει να πάρει δυνάμεις για να βγάλει τον χειμώνα που πάντα τον φοβόταν.

“Στο χωριό κάνει κάτι χιόνια άλλο πράγμα, άντε να αντιμετωπίσεις το κρύο του χωριού, καλά την έχετε εσείς στην πόλη για ρώτα και εμάς στο χωριό πώς περνάμε;” του έλεγε πάντα, “Μαμά είμαι στην Κρήτη κάνε λίγο υπομονή και σε λίγες ημέρες θα ανέβω να σε πάρω” με τις συνεχείς επισκέψεις στην Αμμουδάρα είχε γνωρίσει τον κυρ Γιώργο συνομήλικο του Κρητικό. Πιάσανε κουβέντα και σχεδόν έγιναν φίλοι. Του είπε την ζωή του του είπε και εκείνος την δική του και έτσι που καθημερινά όταν έλεγε πως πάω στην Αμουδάρα εννοούσε στον κυρ Γιώργο τον συμπαθητικό Κρητικό με την χρυσή καρδιά.

Έτσι και εκείνη την ημέρα φεύγοντας από το σπίτι πήγε στην Αμμουδάρα και στον κυρ Γιώργο. Το σακίδιο τον βάραινε στην πλάτη έτσι το έδεσε πίσω από το ποδήλατο στην σχάρα.

΄Έκανε το μπάνιο του ήπιε τον καφέ του με τον κυρ Γιώργο κουβέντιασαν, κουτσομπόλεψαν και κάποια στιγμή έφυγε για το σπίτι, όταν έφτασε τότε κατάλαβε πως το σακίδιο που είχε δέσει στην σχάρα έλειπε. Το πιθανότερο να του είχε πέσει στο δρόμο, επιστροφή στην Αμουδάρα ψάχνοντας στον δρόμο και στο μαγαζί του κυρ Γιώργη, τίποτα πουθενά.

Δεν ήταν τα χρήματα που είχε χάσει, αυτό που τον ενοχλούσε ήταν πως είχε χάσει την ταυτότητα του, τις πιστωτικές κάρτες και τις κάρτες ανάληψης. Μέχρι το βράδυ στην αστυνομία για διατυπώσεις και για την ακύρωση καρτών, τα νεύρα του κρόσσια, δεν είχε χρήματα, δεν μπορούσε να βγάλει γατί δεν είχε κάρτα και δεν ήξεραν ποιος είναι χωρίς ταυτότητα, άρχισε να ζητά χρήματα από την κυρα Γεωργία.

΄Ήταν και η μάνα του που του ερχόταν στην μνήμη του, και είχε και την ομάδα που δεν ήθελε να απέχει από την δράση της για πολύ χρόνο, έτσι αποφάσισε να φύγει για Αθήνα αφήνοντας την κυρα Γεωργία κάτω μόνη της με τον γιο του.

Στην Αθήνα το πρώτο που έκανε ο κυρ Γιώργης ήταν να ξαναβγάλει καινούργια ταυτότητα, εδώ χρειάστηκε τη βοήθεια της φίλης του της Αρετής, έτσι με την καινούργια ταυτότητα στα χέρια του ξανά στην ουρά των τραπεζών για τις καινούργιες κάρτες έφαγε σχεδόν τρεις ημέρες, με διατυπώσεις ατελείωτες.

΄Όταν τελείωσε με την γραφειοκρατία κατ ευθείαν στο χωριό για την μητέρα του και ξανά στην Αθήνα για μια σειρά εξετάσεων, καρδιολόγους και εισαγωγή για αποκατάσταση του οργανισμού της κυρά Σταυρούλας για μερικές ημέρες στο ΚΑΤ. ΄Όταν επανήλθε στα “καλά της” ο οργανισμός της ξανά επιστροφή στο χωριό.

Όλο αυτό το διάστημα η λειτουργία της ομάδας ήταν στον αυτόματο πιλότο. Είχαν περάσει δεκαπέντε ημέρες και ο κυρ Γιώργης είχε εγκλωβιστεί στα δικά του προβλήματα, πλησίαζε η Τετάρτη και βόλτα δεν είχε βγάλει ακόμα κανείς, πήρε το ποδήλατο του και τσακίστηκε να ψάχνει για να βγάλει την καινούργια βόλτα, με την μέθοδο που ακόμα ήταν στα σπάργανα της,

Θέλοντας να είναι συνεπής στην βόλτα της Τετάρτης ,αναγκάστηκε να ανέβει άρον άρον από την Κρήτη μια και είχαν συσσωρευτεί αρκετά προβλήματα και έπρεπε να τα διαχειριστεί, χαμένο σακίδιο, χαμένες κάρτες και ταυτότητες, συνέπεσε και η κατάσταση της υγείας της μητέρας του και όλα αυτά τον είχαν πνίξει.

Παρ όλα αυτά έγιναν όλα και στην ώρα τους χωρίς κανείς να καταλάβει τα προβλήματά του και χωρίς η ποδηλατική ομάδα να αισθανθεί την απώλεια του, την επόμενη Τετάρτη ήταν όλοι έτοιμοι να κάνουν την βόλτα με οδηγό τον κυρ Γιώργη.

Μια νεανική Ομάδα, και ο Χρήστος, το χαμογελαστό Παιδί

Σιγά σιγά είχε μαζευτεί μια ομάδα παιδιών που κάθε Τετάρτη ήταν παρόντες και είχαν την πρόθεση να βοηθήσουν σε όλες τις δύσκολες στιγμές τις ομάδας.

Στο κόψιμο ήταν όλοι τους πάντα παρόντες, στα τεχνικά προβλήματα που προέκυπταν ήταν ο πάντα πρόθυμος Διαμαντής, πάντα παρών και πάντα μπροστά και δίπλα στον κυρ Γιώργη ήταν ένα χαμογελαστό παιδί, αργότερα μάθαμε το όνομα του Χρήστος και αυτός, σαν να περίμενε κάτι να του πει ο κυρ Γιώργος, κάτι να κάνει.

Τον έβλεπε να τον κοιτάζει με τα καθάρια και όμορφα του μάτια και τον εντυπωσίαζε το βλέμμα του, και η αφοσίωση του, όποτε ήθελε κάτι, δίπλα του ήταν το χαμογελαστό παιδί ο Χρήστος που πάντα ήταν πρόθυμος όσο και τα άλλα παιδιά.

Όλη αυτή η ομάδα ήταν πάντα δίπλα στον κυρ Γιώργη και έδιναν ένα νεανικό παλμό και μια νότα υπεροχής και ένα νεανικό αέρα στην τότε ομάδα του Ηρακλείου. Έτσι όταν κάνανε βόλτες κυρίως μακρινές έφερναν και τους φίλους τους έτσι που το νεανικό αίμα ήταν πάντα πλειοψηφία στις βόλτες, κάτι που τραβούσε όλο και περισσότερους όλο και πιο ορεξάτους νεανικούς φίλους και εραστές της ποδηλασίας.

Μία γιορτή Ποδηλάτου που δεν έγινε

Είχαν ήδη έξη μήνες ζωής σαν ομάδα, είχαν δέσει για καλά μεταξύ τους και είχε φτιαχτεί ένα καλό ομαδικό πνεύμα που το αντιλαμβανόταν κανείς στην βόλτα της κάθε Τετάρτης.

Είχε δημιουργηθεί μια δυνατή ομάδα που μπορούσε να στηριχθεί επάνω της ο κυρ Γιώργης, έχοντας πάντα την εμπειρία μιας γιορτής του ποδηλάτου που παρευρέθηκε, στο κέντρο του Ηρακλείου Κρήτης μέσα στην πλατεία των λιονταριών και έξω από την Λόντζα, σκέφτηκε να κάνουν κάτι ανάλογο και εδώ στο Ηράκλειο της Αττικής, στο κέντρο του Ηρακλείου στην κεντρική πλατεία, για να γίνει πιο γνωστή και να πληροφορήσουν τους Ηρακλειώτες για τη δουλειά που γινόταν στην ποδηλατική ομάδα.

Ενα βράδυ μάζεψε τα παιδιά που επικοινωνούσε περισσότερο και είχαν όρεξη να βοηθήσουν δηλαδή τους φίλους που εμπιστευόταν περισσότερο και τους έριξε την ιδέα της Γιορτής. Συμφώνησαν με πολλές επιφυλάξεις για το εάν μπορούνε να κάνουνε μια τέτοια γιορτή και να οργανώσουνε ένα τόσο μεγάλο στόχο. Το ερώτημα που κυριάρχησε ήταν που θα βρούνε χρήματα για μια τέτοια γιορτή;.

“Δεν θέλει χρήματα” τους απάντησε ο κυρ Γιώργης “θα βρούμε χορηγούς” έτσι όλοι συμφώνησαν και οι επιφυλάξεις εξανεμίστηκαν, βέβαια κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει την επιφύλαξη του καιρού και της πιθανότητας να χαλάσει, είχαν μπει στον Οκτώβρη αλλά η ζέστη κρατούσε καλά ακόμα και αυτό τους ξεγέλασε και σχεδόν αδιαφόρησαν όλοι τους.

Ο κυρ Γιώργης έγραψε ένα κείμενο που εξηγούσε τους λόγους που είχε γίνει η ομάδα και τις αιτίες που την επέβαλαν με τίτλο “ποιοί είμαστε” μοιράστηκαν οι εργασίες που θα έκανε ο καθένας.

Ο Σταύρος ανέλαβε να φτιάξει την αφίσα της γιορτής, και ο κυρ Γιώργης ξεκίνησε να βρει σπόνσορες και χορηγούς από την ευρύτερη περιοχή Ηρακλείου και Ιωνίας. Έπιασε τα ποδηλατάδικα της περιοχής και ζήτησε δώρα που θα έδιναν εκείνη την ημέρα, προετοιμάστηκε και το πρώτο video της ομάδας Ηρακλείου Αττικής, με συλλογή φωτογραφικού υλικού από τις βόλτες που είχανε κάνει μέχρι τότε, ενημερώθηκε και ο τοπικός τύπος για την Γιορτή που θα γίνει, ενημερώθηκε και η κατά κάποιον τρόπο κεντρική ποδηλατική σελίδα Φίλοι του Ποδηλάτου, βρήκαν και μαγαζί που θα τους έδινε κρασί και τυράκια που θα μοίραζαν σε αυτούς που θα έρχονταν στην γιορτή. Ποτήρια και πιατάκια θα τους κάλυπτε ο κύριος Καρδαράς επί της Ηρακλείου, πήραν και τις ανάλογες άδειες από τη Δημαρχία για ότι διοργάνωναν και ήταν έτοιμοι.

Τύπωσαν μεγάλα γράμματα που θα δήλωναν το χώρο για την ποδηλατική γιορτή που διοργανώνεται, εξασφάλισαν μία μικροφωνική για την υποτυπώδη μουσική επένδυση της γιορτής.

Το σημαντικότερο ήταν πώς συνενώθηκαν με το τοπικό ποδηλατάδικο που θα έστηνε ένα μικρό εργαστήριο επισκευής σε όσους έφερναν τα ποδήλατα τους εκείνη την ημέρα, με την βοήθεια βεβαίως του Διαμαντή η ομάδα θα επισκεύαζε ποδήλατα των μικρών φίλων, και θα τους έπειθαν να έρθουν μαζί τους την επόμενη Τετάρτη στη βόλτα.

Όλα αυτά έδειχναν μία οργανωμένη ομάδα που είχε διάθεση να δουλέψει για την ιδέα του ποδηλάτου, κάνοντας γνωστό σε όλα το Ηράκλειο την αγάπη τους για το ποδήλατο. Η ημερομηνία πλησίαζε και όλα ήταν έτοιμα για την “γιορτή του Ποδηλάτου”, είχαν ειδοποιηθεί και οι ποδηλατικές ομάδες που ήταν στις γύρω συνοικίες να έρθουν στην γιορτή μας, και γιατί όχι να παρουσιάσουν τη δουλειά τους μαζί με την δική μας.

Η Κυριακή 16 Οκτώβρη ήρθε, και όταν έφεξε ο θεός την ημέρα εκείνη, ο κυρ Γιώργης είδε ένα ουρανό σκοτεινιασμένο και να βρέχει ασταμάτητα, ήταν κάτι που δεν τον είχαν προβλέψει καθόλου. Από τα μεσάνυχτα είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς, το μεσημέρι έφτασε και η βροχή ήταν αμείωτη και σταθερή.

Του κυρ Γιώργη το στομάχι πήγαινε να σπάσει, δεν ήξερε τι να κάνει, να το ακυρώσουν η να περιμένουν μήπως σταματήσει η βροχή; Είχε αρχίσει και να κρυώνει ο καιρός, κάτι που έδειχνε πως εάν σταμάταγε η βροχή δύσκολα ο κόσμος θα έβγαινε από τα σπίτια του το απόγευμα 5-8, κάτι που το έκανε ευχάριστα μερικές ημέρες πριν όταν ο καιρός ήταν ζεστός, και οι βραδιές ακόμα ζεστές. Τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Άρχισαν οι τηλεφωνικές επικοινωνίες μεταξύ της ομάδας τι να κάνουμε; οι περισσότεροι ήταν της άποψης να ακυρωθεί. Θα ήταν αποτυχία απόλυτη.

Το βράδυ έστω και εάν σταματήσει η βροχή κανείς δεν θα βγαίνει από το σπίτι του, το ζήτημα ήταν ποιος παίρνει την απόφαση για να το ανακοινώσει στον κόσμο; Κατά το μεσημέρι την απόφαση την πήρε ο κυρ Γιώργης και ανακοίνωσε πως η Γιορτή που είχε ανακοινωθεί αναβάλλεται επί αόριστον μέχρι να φτιάξει ο καιρός. Ευτυχώς οι γκρίνιες λίγες αλλά αναμενόμενες, μια και όλοι καταλάβαιναν πως αιτία ήταν ο καιρός και τίποτε άλλο. ΄Έτσι κάτι που το πάλευαν κοντά δεκαπέντε ημέρες να το οργανώσουν ακυρώθηκε και επανήλθαν στις κλασικές τους βόλτες της Τετάρτης κάτι που το ήξεραν και το έκαναν καλά.

Οι Κυριακάτικες βόλτες

Εκτός από τις βόλτες της Τετάρτης, οι κυριακάτικες βόλτες είχαν πια καθιερωθεί, συμμετείχαν όλο και περισσότεροι ποδηλάτες με μεγάλη όρεξη και καλή διάθεση. Οι πρώτες τους βόλτες θα μπορούσε να πει κανείς πως είχαν ένα χαρακτήρα δοκιμαστικό του τι θα μπορούσανε να κάνουνε σαν ομάδα και με ποιο τρόπο θα το έκαναν.

Είχαν προηγηθεί μερικές “δοκιμαστικές” κυριακάτικες βόλτες με μικρή συμμετοχή χρησιμοποιώντας το τρένο με προορισμό τον Μπράλο, 1 βόλτα) ξεκίνησαν από τον σταθμό και άρχισαν να κατεβαίνουν, στην Αμφίκλεια, ένα τσιπουράκι με τον Σταύρο ήταν ότι έπρεπε για τη συνέχεια.

Τιθωρέα για καφέ και λίγο νεράκι για συνέχεια και καταλήξανε στο λιοντάρι της Χαιρώνειας, αφού περιεργαστήκαν το λαξεμένο θέατρο της Χαιρώνειας φθάσανε στην Λιβαδειά για σουβλάκια, και το βράδυ φύγανε με τρένο από την Λιβαδειά.

Η επόμενη ήταν και πάλι αφετηρία από τον Μπράλο με στόχο το ιστορικό γεφύρι του Γοργοπόταμου περνώντας τον παλιό και παρατημένο σήμερα δρόμο που πήγαινε στην Λαμία ,έναν υπέροχο δρόμο παλιάς χάραξης καθαρά ποδηλατικός, που σήμερα δεν τον ακολουθεί κανένα αυτοκίνητο. Περνώντας από μια φύση μοναδική φτάσαμε στον Γοργοπόταμο για φαγητό, καφέ στην Υπάτη και το βράδυ στο Λιανοκλάδι για το τρένο της επιστροφής. Από αυτές τις πρώτες κυριακάτικες εκδρομές βγήκαν μερικά συμπεράσματα.

Το πρώτον, πως δεν ήταν βολικό να σηκώνεται κανείς από τις έξη τα χαράματα να παίρνει το τρένο και να ξεκινά στις δέκα από κάποιο σταθμό, και πάλι αυτή η κοπιαστική μεταφορά στο τρένο και να φτάνουν το βράδυ στο σπίτι τους τα μεσάνυχτα. ΄Έτσι ο κυρ Γιώργης σκέφτηκε να χρησιμοποιεί τον προαστιακό και να κάνει βόλτες γύρω από την Αττική και οι ιδέες ήταν άπειρες . Όρεξη να έχουν.

Η πρώτη θα λέγαμε επίσημη κυριακάτικη βόλτα της Ομάδας Ηρακλείου ήταν στον Μαραθώνα. Με την ανακοίνωση και μόνο η συμμετοχή ήταν τεράστια, όχι μόνο από τα γνωστά παιδιά που ακολουθούσαν πάντα την ομάδα αλλά και από αρκετούς άγνωστους φίλους του ποδηλάτου.

Αυτή η εκδρομή ήταν μεγάλη συγκριτικά με τις προηγούμενες, πήρανε σβάρνα όλα τα παραλιακά μέρη , που ο κυρ Γιώργης είχε θητεύσει για πολλά χρόνια σαν σερφίστας σε αυτή την περιοχή, επιστροφή δηλαδή στα γνωστά του μέρη που πριν χρόνια ξημεροβραδιαζόταν περιμένοντας τον αέρα.

Αφού πέρασαν όλη την Λούτσα και είχαν περάσει τον Μαραθώνα και την Ραφήνα φτάσανε βράδυ μέσα στην νύχτα στον προαστιακό στο Κορωπί, μπήκαν στο τραίνο και γύρισαν Αθήνα. Υπέροχη διαδρομή με έναν φθινοπωρινό ήλιο να τους συντροφεύει μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά,

Η ομάδα αποκτά Γουόκι Τοκι και ο Σταμάτης ήταν “παρών”

Από καιρό γυρόφερνε και σκεφτόταν ο κυρ Γιώργης ότι πρέπει να έχουν ένα ζευγάρι γουόκι τόκι για την επικοινωνία της ομάδας, μεταξύ του οδηγού με τους τελευταίους, της “σκούπας” όπως είχε επικρατήσει να λέγονται, δηλαδή τα παιδιά που βρίσκονταν στο τέλος μαζεύοντας και βοηθώντας τους τελευταίους.

Αλλά από ποιους να ζητήσει λεφτά; μια και τα περισσότερα παιδιά από αυτά που τον ακολουθούσαν και ήταν συχνά μαζί του ήταν, είτε άνεργα ήταν είτε ήταν φοιτητές, πολύ λίγοι είχαν σταθερή δουλειά και μπορούσαν να συμβάλουν οικονομικά σε μια τέτοια αγορά.

Σχεδόν το είχε αποφασίσει πως το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων θα το έβαζε από την τσέπη του. Το πρωί την ημέρα που ξεκίνησαν για τον Μαραθώνα έρχεται ο Σταμάτης, ένας πιστός και σταθερός ποδηλάτης της ομάδας και προτείνει στον κυρ Γιώργης ένα αρκετά σημαντικό ποσό για την αγορά των Midlad G7, ήταν ένα ζευγάρι εξαιρετικά γουόκι τοκι όπως αποδείχθηκαν εκ των υστέρων.

Ο Σταμάτης ήταν ένα απ τα νέα παιδιά που ήρθαν κοντά στην ομάδα εκείνο τον καιρό όπως και τόσα άλλα, με πολλή όρεξη για ποδήλατο και ήταν παρών πάντα σε όλες τις δραστηριότητες της ομάδας, ήταν ένα παιδί σοβαρό, ήσυχο, και πολλή τυπικός σε ότι έκανε, ο κυρ Γιώργης πάντα πρόσεχε την συμπεριφορά των παιδιών που ήταν κοντά του εκείνο τον καιρό, εκτιμούσε την σταθερότητα τους και την συμπεριφορά τους και ο Σταμάτης ήταν ένας απ αυτούς, δεν ήταν λυπών η οικονομική του συνεισφορά που τον ξεχώρισε, ήταν η γενικότερη του στάση σαν άνθρωπο και σαν ποδηλάτη μέσα στην ομάδα.

Το πιθανότερο ο Σταμάτης να είχε ακούσει διαλόγους του κυρ Γιώργη με τους φίλους του για την αγορά των γουόκι τοκι και θέλησε να κάνει αυτήν την σημαντική προσφορά, χωρίς να το καταλάβει ο Σταμάτης εκείνη την στιγμή έβαλε υποψηφιότητα για την αυριανή ηγεσία της “Ποδηλατικής Ομάδας Ηρακλείου Αττικής” με την οικονομική συμβολή και των φίλων Χρήστηδων και Γιώργου το οικονομικό βάρος που ανέλαβε ο κυρ Γιώργης ήταν μικρό τελικά

Οι πρώτες σκέψεις για ποδηλατικές συνεργασίες αρχίζουν

Μια ημέρα κοντά στο Μαρούσι συναντήθηκαν τελείως τυχαία η ομάδα του Ηρακλείου με την ομάδα του “xal bike” Χαλανδρίου. Σταμάτησε η ομάδα του Ηρακλείου και η ομάδα του Χαλανδρίου περνώντας δίπλα τους δεν είπε κανείς από όλους τους ποδηλάτες ούτε ένα “γεια σας ρε παιδιά, πού πάτε; ποιοι είσαστε;”, Μόνο μια γυναίκα προς το τέλος είπε, “δεν έχετε γυναίκες μαζί σας;”

Ήταν τότε στο ξεκίνησε της ομάδας ήταν στην αρχή της, και είναι αλήθεια πως οι κοπέλες ποδηλάτισσες ακόμα δεν ήτανε πολλές, μάλλον ήταν μία εκείνη την ημέρα ανάμεσα μας άλλα όχι καμία!

Τους κοίταγαν λες και ήταν εχθροί μεταξύ τους, λες και τους χώριζαν αβυσσαλέες διαφορές και έχθρες αιώνων. Από την πλευρά του το Ηράκλειο με τον κυρ Γιώργη οδηγό, σχεδόν ήθελαν να γελάσουν με την αδιαφορία και την έλλειψη ποδηλατικής αλληλεγγύης μεταξύ τους, φάνηκε πως κάτι τέτοιο ήταν άγνωστο συναίσθημα μεταξύ των ομάδων της εποχής εκείνης.

Τού κυρ Γιώργη του ερχόταν λίγο περίεργο να έχουν στην ευρύτερη γειτονιά τους ένα σωρό ποδηλατικές ομάδες και να μην έχουν καμία επικοινωνία μεταξύ τους.

Ούτε μία συνάντηση σαν φίλοι, σαν συν ποδηλάτες που ήταν, αφού ήταν σχεδόν σίγουρο πως ένα κομμάτι από τους ποδηλάτες που κάθε Τετάρτη έρχονται στο Ηράκλειο την προηγούμενη Τετάρτη ήταν στο “xalbike” και την επόμενη Τετάρτη ήταν στην ομάδα στους “βόρειους ποδηλάτες” και την μεθ επόμενη κάπου αλλού.

΄Έτσι οι ποδηλάτες έρχονται σε επαφή μεταξύ τους και εναλλάσσονταν από ομάδα σε ομάδα, αυτοί που δεν είχαν επικοινωνία ήταν οι υπεύθυνοι των ομάδων, η οι δημιουργοί των ομάδων.

Λες και υπήρχε ένα τείχος ανάμεσα στις ομάδες, το πιθανότερο να υπήρχε και μια φοβία για να μην χαθεί η μικρή εξουσία των ομάδων, γιατί απ ότι φάνηκε αυτοί που λειτουργούσαν και είχαν δημιουργήσει τις ομάδες δεν ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στον χώρο της ποδηλασίας!!!

Υπήρχαν ελλείψεις σε αυτούς που τις δημιούργησαν, και υπήρχαν και πονηρές ιδέες για τα αίτια της δημιουργίας των ομάδων, έτσι φάνηκε αργότερα όταν κάτω από τις πιέσεις του κυρ Γιώργη κατόρθωσε να τους γνωρίσει από κοντά και να έχει προσωπική γνώμη και άποψη, έτσι έμαθε τις αδυναμίες και τις δυνατότητες τους.

Άρχισε να το συζητά με τους φίλους του για μια πιθανή συνεργασία με τις όμορες ομάδες, σκέφτηκε να ξεκινήσει από το Χαλάνδρι πρώτα, την Αλσούπολη θα την άφηνε τελευταία, μια και ο Γιάννης που την διαχειριζόταν είχε και τους εγωισμούς του, δεν θα ήταν καθόλου δεκτικός για μία τέτοια ιδέα, σίγουρα θα ήταν αρνητικός, όταν θα έβλεπε τον χτεσινό του ποδηλάτη να έχει ομάδα και με τόσο μικρή διάρκειας ζωή, να μαζεύονταν κοντά στα 50 ποδήλατα και εκείνος με την Ποδηλατική του γνώση η ομάδα του πολύ παλιότερη να μην ξεπερνάν τους 10 οι ποδηλάτες που μαζεύονται κάθε τετάρτη στην καλύτερη περίπτωση; Ε! αυτό θα ήταν κάπως για τον Γιάννη.

Σε επανειλημμένες εκκλήσεις του κυρ Γιώργη για το στήσιμο τις ομάδας του ήταν αρνητικός, πως τώρα θα έλεγε το ναι για μια συνάντηση ποδηλατών; Έτσι η πρώτη προσπάθεια για συνεργασία και κάνοντας κάτι κοινό θα πρέπει να ήταν στο Χαλάνδρι.

Μεγάλη ομάδα ήταν, σιγουριά μεγάλη για την καλή εικόνα της ομάδας του ο Θέμης είχε, έτσι ήταν βέβαιο πως δεν θα είχε πρόβλημα για μια συνάντηση των ομάδων τους, όσο για ιδέες για κοινές δράσεις ο κυρ Γιώργης είχε πολλές στο μυαλό του.

Όνειρο που δεν έγινε πραγματικότητα

Στο μυαλό του τριγύριζε μία ιδέα, του είχε γεννηθεί από μία παλιότερη διοργάνωση που είχε παρευρεθεί μέσα στο χώρο του κτήματος Συγγρού, είχε παρακολουθήσει ένα ποδηλατικό γύρο μέσα στο κτήμα.

Με αφορμή την παλαιότερη διοργάνωση που είχε παρευρεθεί, σκεφτόταν μήπως και μπορέσει να ενώσει όλες τις ομάδες των βορείων προαστίων και μία Κυριακή ολοήμερη γιορτή ποδηλάτου, μέσα στο κτήμα Συγγρού, όπου κάθε ομάδα θα έχει το δικό της σταντ και θα παρουσίαζε την δουλειά της με ταυτόχρονο αγώνα γύρω από τους όμορους δήμους ξεκινώντας από το πρωί μέσα από το κτήμα Συγγρού και καταλήγοντας ,αφού οι ποδηλάτες περάσουν από όλους τους δήμους που περικλείει ο χώρος των ομάδων των βορείων προαστίων, ο τερματισμός θα ήταν μέσα στο κτήμα Συγγρού.

Ταυτόχρονα άλλος παράλληλος αγώνα mountain μέσα στον χώρο του κτήματος, με τον κόσμο να έρχεται και να θαυμάζει τα καινούργια μοντέλα ποδηλάτου, οι κατασκευαστές ποδηλάτου θα έχουν στήσει και αυτοί τα στάντς με τα ποδήλατα τους, μία ολοήμερη γιορτή του ποδηλάτου στα Βόρεια Προάστια δηλαδή.

Ένα τέτοιο όνειρο προϋποθέτει ανθρώπους που θα έχουν κύρος για να πείσουν της ομάδες για μία τέτοια διοργάνωση και εκτέλεση ενός τέτοιου σχεδίου, ομάδες ποδηλατών εθελοντών που θα βρίσκονται επιφυλακή για την σωστότερη εκτέλεση του σχεδίου, μία ανάπτυξη που θα είχε έκταση τεράστια με πολλή κόσμο που θα τρέξει για ένα τέτοιο σχέδιο, ίσως μελλοντικά γίνει κάτι τέτοιο κάποτε!

Οι πρώτες ενωτικές προσπάθειες με το “xal bike”

Όλα αυτά για να γίνουν έπρεπε οι ποδηλατικές ομάδες να έχουν ενότητα, αλληλεγγύη, με στόχο την καλύτερη προώθηση του αθλήματος και την αναβάθμιση του σε ένα ανώτερο επίπεδο και πιο δημιουργικό από την σημερινή απομόνωση μας.

Έτσι το πρώτο βήμα το έβλεπε ο κυρ Γιώργης στην αρχική ενότητα των ομάδων σε πρώτη φάση, και αργότερα σε ένα επόμενο στάδιο της ποδηλατικής γιορτής των Βορείων η κάτι άλλο.

Μέσα από τη σελίδα που διατηρούσαν οι “xal bike” ο κυρ Γιώργης τους έστειλε ένα μήνυμα, “πως είναι καλό σαν ομάδες να έχουν μία επικοινωνία” και το μήνυμα κατέληγε στο “να κάνουν μία πρώτη συνάντηση σαν ομάδες και σαν φίλοι ποδηλάτες, που τους ενώνει η αγάπη τους για το ποδήλατο”΄. Η πρόταση έγινε δεκτή από τον Θέμη και αποφασίστηκε μία πρώτη συνάντηση στο Ολυμπιακό στάδιο.

Με πρόταση του Θέμη η συνάντηση θα γινόταν ώρα 9 το βράδυ και έτσι οι δύο ομάδες ξεπερνώντας τις συνοριακές διαφορές που δεν τους χωρίζουν και αφού κάτσουν και γνωριστούνε για δεκαπέντε λεπτά θα συνεχίσουν μία κοινή βόλτα μέχρι το κέντρο του Ηρακλείου και στην συνέχεια θα χωρίσουν ο καθένας για την συνοικία του.

Η πορεία της βόλτας θα είναι και για το Ηράκλειο και για το hal bike κοινή μετά από την Συνάντηση τους στο Στάδιο και θα το ακολουθήσουν και οι δύο ομάδες. Στη συνέχεια θα χωρίσουν ο καθένας για τη συνοικία του.

Ο κυρ Γιώργης έβγαλε τη βόλτα για το Ηράκλειο, αφού θα κάνανε τη βόλτα τους γύρω από την Κηφισιά θα κατέληγαν στις 9 στο Ολυμπιακό Στάδιο κάτω από τις μεταλλικές αψίδες και το “Τείχος των Εθνών” αφού συναντιόντουσαν για 15 λεπτά και γνωριζόντουσαν καλύτερα σαν ποδηλάτες θα αντάλλαζαν τις φιλικές φιλοφρονήσεις και θα συνέχιζαν για το κέντρο του Ηρακλείου . Αφού θα πέρναγαν από την Αντίπα και μπροστά από το Δημαρχείο θα ανέβαιναν επάνω από την γέφυρα Ρούμελης και θα κατέληγαν στην Κουντουριώτη. Τέλος θα χώριζαν σαν ποδηλατικοί φίλοι που ήταν.

Τώρα γιατί στην Κουντουριώτη; Εκείνο τον καιρό ένα από τα μέλη της ομάδας Ηρακλείου ο Βαλάντης ήταν συνιδιοκτήτης μίας καντίνας που βρισκόταν εκεί που κάνουν τέρμα τα λεωφορεία σήμερα, έτσι για να τον ενισχύσουν όσο αυτό είναι δυνατόν σταματούσαν εκεί, και αντί να πηγαίνουν σε διάφορα σουβλατζίδικα εδώ και εκεί, θα παίρνανε μία μπύρα και ένα σουβλάκι στο χέρι και με τον τρόπο αυτό θα ενίσχυαν τον συν ποδηλάτη τους.

Η αλληλεγγύη ζωντανή και χειροπιαστή, το κείμενο που είχε αναρτηθεί στην σελίδα του Ηρακλείου που διατηρούσαν τα περιγράφει όλα και είναι αυτό …

Ποδηλατοβόλτα 28.9.11

Ψύχρανε ο καιρός και δεν ιδρώνουμε, άρα μπορούμε να κάνουμε μια Ποδηλατοβόλτα με λίγο ανάβαση που την έχουμε ξεχάσει

Πορεία προς Κηφισιά

Την Τετάρτη 7 μμ παίρνουμε το ποδήλατο μας και είμαστε στον Σταθμό Ηρακλείου

( ΗΣΑΠ ) φορώντας το κράνος μας έχοντας τα φωτάκια μας εμπρός και πίσω όλοι μαζί πάμε μια πορεία 20 χιλιομέτρων

Η Ποδηλατοβόλτα αυτή έχει ουδέτερο νόημα θα συναντηθούν οι ομάδες του Ηρακλείου και του halbike μέσα στο χώρο του ολυμπιακού Σταδίου ώρα 9μμ θα σταματήσουμε για 15 λεπτά να γνωριστούμε να πιούμε νεράκι και όλοι μαζί θα συνεχίσουμε με κατεύθυνση προς Ηράκλειο όπου και θα συνεχίσουμε της ανεξάρτητες ποδηλατοβόλτες μας

Πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε κομμάτι μίας ευρύτερης παρέας ποδηλατών όπου μας χωρίζουν νοητά Σύνορα Ηράκλειο,Αρσούπολη, Χαλάνδρι, Κηφισιά κ.λ.π αυτά τα σύνορα μια φορά των Μήνα θα πρέπει να σπάνε και την Τετάρτη 28.9.11 γίνεται η Αρχή ας προσπαθήσουμε ολοι μαζί για αυτό

Στο τέλος της Διαδρομής μας σταματάμε στην γνωστή Καντίνα για να ξεδιψάσουμε.................

Το κείμενο στην σελίδα καταλήγει σε μία ιδέα που ο κυρ Γιώργης είχε αρχίσει να διαμορφώνει σιγά σιγά βλέποντας και τη διάσπαση που επικρατούσε στο χώρο των κατά τόπους ομάδων των Βορείων προαστίων.

Εάν μπορούσε να ενώσει όλες τις ποδηλατικές ομάδες και να φτιάξουν κάτι σαν critical mass στα Βόρεια προάστια θα ήταν κάτι σπουδαίο και το ποδηλατικό πνεύμα θα έκανε ένα άλμα.

“Μια ανεξάρτητη ομάδα των Βορείων προαστίων που θα τη συγκροτούσαν όλες οι ποδηλατικές ομάδες των Βορείων προαστίων ήταν η ιδέα, έτσι το κείμενο κατέληγε με την ευχή περισσότερο και όχι σαν απόφαση πως καλό θα ήταν “και μία φορά κάθε μήνα, να καθιερωθεί κάθε Πρώτη Δευτέρα μετά τις 15 κάθε μήνα , με συμμετοχή όλων των φίλων του Ποδηλάτου των Βορείων Προαστίων ανεξάρτητα από Ομάδα, Περιοχή, Δήμο κάτι σαν critical mass north bike”

Οι πρώτες συνεννοήσεις με τον υπεύθυνο της ομάδας Χαλανδρίου τον Θέμη ήταν πραγματικά φιλικές, έδειχνε έναν άνθρωπο πολύ σοβαρό και υπεύθυνο για αυτό που έκανε.

Αφιέρωνε χρόνο από την ζωή του για αυτό που αγαπούσε και το έκανε με μεγάλη συνέπεια με απόλυτο σεβασμό, και για τους πιο αργούς ποδηλάτες, έτσι την ομάδα του την ακολουθούσαν από παιδιά μέχρι υπερήλικες κυρίες με μικρή ποδηλατική ικανότητα αλλά την ακολουθούσαν, γιατί ο ρυθμός που είχε ο Θέμης στην πορεία ήταν τόσο απαλός και ήρεμος που τους επέτρεπε να ακολουθούν χωρίς προβλήματα. Έτσι ο σοβαρός και ειλικρινής χαρακτήρα του Θέμη διευκόλυνε τη συνεργασία χωρίς μιζέριες και χωρίς μικρότητες και κόμπλεξ, το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά καλό όπως φάνηκε στη συνέχεια της όλης προσπάθειας.

Ο Θέμης έκανε ένα σχέδιο όπως είχαν συνενωθεί, δηλαδή κάτι ανάλογο με το σχέδιο του Ηρακλείου. Θα πήγαιναν κάποια βόλτα σαν ομάδα Χαλανδρίου και κατά τις 9 θα έμπαιναν στο χώρο του Σταδίου και αυτοί, αφού έμεναν για λίγο και ίσα για να γνωριστούνε καλύτερα όλοι μαζί θα ξεκινούσανε για το Ηράκλειο.

Το σχέδιο αναρτήθηκε ακριβώς έτσι και από μεριάς του Χαλανδρίου

“hal bike” και όλα ήταν έτοιμα για την πρώτη ιστορική συνάντηση της παλαιότερης και πολυπληθέστερης ποδηλατικής ομάδας και με την νεότερη και καλά συγκροτημένη ομάδα Ηρακλείου, που συνεχώς οι συμμετοχές πλήθαιναν μέρα με την ημέρα.

Όταν ανακοινώθηκε η βόλτα όλοι χάρηκαν και όλοι αναρωτιούνταν πώς θα γίνει αυτό; άλλοι πάλι φίλοι έλεγαν “δεν πρέπει να χάσω αυτή την συνάντηση” .Από περιέργεια την ημέρα της βόλτας όλοι ήθελαν να είναι παρόντες, να έρθουν για να δουν από κοντά αυτή την μοναδική συνάντηση των ομάδων.

Εκείνη την Τετάρτη ,την ημέρα της συνάντησης ,είχαν έρθει ποδηλάτες από τις γύρω περιοχές, ποδηλάτες που δεν έρχονται μαζί μας συχνά αλλά είδαν κάτι να γίνεται διαφορετικό και ήρθαν κοντά στην ομάδα Ηρακλείου, χωρίς να γινόταν κάτι σπουδαίο ήταν όμως κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό, κάτι που στον χώρο της ποδηλασίας δεν είχε ξανά γίνει.

Για πρώτη φορά σπάσαμε τα στεγανά και τα τοπικά σύνορα, ενώναμε τις δυνάμεις μας, γνωριζόμαστε, συναντιόμαστε και χαμογελάγαμε μεταξύ μας σαν φίλοι ποδηλάτες, για πρώτη φορά η ομάδα Ηρακλείου είχε φτιάξει ένα όραμα, παλεύαμε για κάτι ανώτερο από μία ξερή και απλή βόλτα και πάλι επιστροφή, συναντιόμαστε με μια άλλη ομάδα και αυτό έβαζε τις βάσεις για συναντήσεις και με άλλες ομάδες και άλλες βόλτες.

Η Ομάδα Ηρακλείου με οδηγό των κυρ Γιώργη που την Τετάρτη 28/9 από τις 7 ήταν στην Πλατεία Ηρακλείου με το ποδήλατο του. Οι ποδηλάτες άρχισαν να μαζεύονται ένας ένας, με αγωνία μερικοί τον ρωτούσαν, που θα συναντηθούμε; Πώς θα γίνει και τι θα κάνουμε; Ήταν το γεγονός της βραδιάς και όλους τους απασχολούσε και τους προβλημάτιζε η συνάντηση, όπως και το περιεχόμενο της.

Ώρα επτά και μισή έπρεπε να ξεκινήσουν, είχαν διανύσει τα πρώτα χιλιόμετρα προς τα βόρεια προάστια και όλο και ανέβαιναν είχαν φτάσει κοντά στην Κηφισιά, έξω από του Βάρσου.

Κάνουν μια σύντομη στάση για νερό αναψυκτικό για να ανασυγκροτηθεί η ομάδα, και κατά τις εννέα παρά είκοσι ξεκινούν για το Ολυμπιακό Στάδιο όπου ήταν ο χώρος συγκέντρωσης, εκεί που θα γίνει η Συνάντηση των ομάδων.

Είχαν φτάσει έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο, από το επάνω μέρος κοντά στο Σταθμό Ειρήνης. Εκεί έχει ένα άνοιγμα για πεζούς και ποδηλάτες. Από εκεί μπήκαν μέσα και άρχισαν να κάνουν βόλτα στον περίβολο και κάτω από την μεταλλική αψίδα και το Τείχος των Εθνών, ένα μεταλλικό κατασκεύασμα του Καλατράβα, που σίγουρα σήμερα δεν θα δουλεύει έτσι όπως είναι σκουριασμένο.

Είδη από τότε όταν δούλευε έσκουζαν τα σκουριασμένα κινητά του μέρη λες και μέσα είχαν φωλιάσει κοράκια, συναγωνίζονταν στο κράξιμο το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια που το συγκροτούσαν.

Κάτω από τις αψίδες τον εθνών που εκείνο το βράδυ ευτυχώς δεν δούλευαν οι ποδηλάτες Ηρακλείου βρήκαν και άλλους ποδηλάτες να τους περιμένουν, ήταν εκεί για να είναι παρόντες σε αυτήν την ιστορική Συνάντηση.

Η Συνάντηση των ομάδων είχε γίνει το γεγονός της βραδιάς όχι μόνο για τις ομάδες που το είχαν οργανώσει αλλά και για έναν ευρύτερο κόσμο της ποδηλασίας, εκείνο τον καιρό ένα τέτοιο γεγονός ήταν κάτι εντυπωσιακό, και τι ήταν; μία απλή συνάντηση και μόνο, από μόνο του αυτό το γεγονός είχε ταράξει τα ήρεμα νερά της ποδηλασίας, και απ ότι φάνηκε πολλοί το είχαν ανάγκη εκείνο τον καιρό, και μόνο γιαυτό το λόγο ήταν καλή αυτή η συνάντηση

Μια υπέροχη ποδηλατική βραδιά

Η ομάδα του “Hal bike” όμως άφαντη, πουθενά, μήπως δεν θα έρθουν κυρ Γιώργη; Είσαι σίγουρος ότι εδώ είναι το σημείο συνάντησης; Μπα, μας δουλεύουν μου φαίνεται, άρχισαν οι αμφιβολίες, η φωνή του Θέμη από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου καθησυχάζει τον κυρ Γιώργη και του διώχνει τις όποιες φοβίες είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται στο μυαλό του,

“Έρχομαι είμαι έξω από το Στάδιο” και πραγματικά δεν πέρασαν πέντε λεπτά από το τηλεφώνημα του Θέμη και οι πρώτοι ποδηλάτες αρχίζουν να φαίνονται, όπως και τα πρώτα λαμπερά φωτάκια τους, διάσπαρτα μέσα στο χώρο του Σταδίου, και τα φωτάκια όλο και να πολλαπλασιάζονται και όλο και πιο πολλά και όλοι μαζί να κάνουν βόλτες, όπως έκαναν και οι ποδηλάτες Ηρακλείου πριν από δέκα λεπτά. Τα ποδήλατα όλο και να πληθαίνουν και όλο και περισσότεροι ποδηλάτες να τους πλησιάζουν και να ρωτούν, είσαστε οι Ποδηλάτες Ηρακλείου; Εδώ είναι το σημείο Συνάντησης; Και άρχισαν οι χαιρετούρες μεταξύ των ποδηλατών που λίγο πολύ γνωρίζονταν από άλλες βόλτες που είχαν συναντηθεί σε άλλες εκδρομές με άλλες συνθέσεις.

Ο χώρος του Ολυμπιακού Σταδίου είχε γεμίσει φωτάκια, κόκκινα και άσπρα, αναβόσβηναν και έκαναν έντονη την παρουσία τους σαν κινούμενα φωτιστικά αντικείμενα, μέσα στο χώρο και το σκοτάδι δημιουργώντας μια μυστηριακή και γιορτινή ατμόσφαιρα, που δήλωνε την κινητική διάθεση που είχαν οι αναβάτες των ποδηλάτων.

Ήταν μια καλή βραδιά λίγο ψυχρή μα κανείς δεν το καταλάβαινε, όλοι είχανε το μυαλό τους σε αυτό το φωτιστικό παιχνίδισμα των εκατοντάδων λαμπιονιών που αναβόσβηναν μπροστά τους, τα λαμπάκια έφτιαχναν μια διάθεση χαράς και κεφιού μια γιορτινή ατμόσφαιρα.

Αυτό τον χαρακτήρα είχε η βραδιά και κανέναν άλλον, να χαρούμε, να γιορτάσουμε την κυριαρχία του ποδηλάτου έστω και σε ένα μικρό χώρο, η βραδιά αυτή ήταν η χαρά του ποδηλάτη, ο καθένας που είχε ένα ποδήλατο και συμμετείχε σε αυτήν τη συγκέντρωση ένιωθε πως θα είναι μία κοινωνία που θα κυριαρχούν τα ποδήλατα, σε μια πόλη χωρίς αυτοκίνητα που οι πολίτες θα έχουν ο καθένας ένα ποδήλατο για τις μετακινήσεις του.

Κάποια στιγμή συγκεντρώθηκαν όλοι σε ένα μέρος, μιλήσανε για λίγο είπανε τα ευχές τους και δηλώσαν ότι κάτι τέτοιο είναι καλό να το ξανά επαναλάβουμε στο μέλλον, γιατί όχι και κάθε μήνα. Η ιδέα μεταφέρθηκε και στους άλλους ποδηλάτες και στον Θέμη σαν υπεύθυνο και διαχειριστή της ομάδας Χαλανδρίου.

Όχι μόνο δεν υπήρχε αντίρρηση αλλά ήταν δεκτικότατος για μια τέτοια ιδέα, σίγουρα θα το συζητούσαν στο μέλλον καλύτερα. Έτσι όλοι μαζί σαν φίλοι ποδηλάτες ξεκινήσανε για το υπόλοιπο τις διαδρομής όπως είχε σχεδιαστεί περνώντας μέσα από τα στενά δρομάκια του Ηρακλείου και μπροστά από το Δημαρχείο σχεδόν 300 ποδήλατα.

Είχε πήξει το σύμπαν νιώθαμε κυρίαρχοι των δρόμων της πόλης. Είχαν ακινητοποιηθεί τα πάντα , βγήκαν από τα καταστήματα οι πολίτες του Ηρακλείου και μας κοιτούσαν και ρωτούσαν, “τι γίνεται ρε παιδιά τι σημαίνουν τόσα ποδήλατα; που πάτε όλοι μαζί, θέλουμε να έρθουμε και εμείς μαζί σας, τι όμορφα που είναι έτσι όπως είσαστε όλοι μαζί” αυτά άκουγαν στο πέρασμα τους μέσα από το κεντρικό Ηράκλειο, τα ποδήλατα είχανε πήξει και ταυτόχρονα είχαν ακινητοποιήσει όλα τα αυτοκίνητα του κέντρου.

Είχαν γίνει μία μάζα όλοι μαζί προχωρούσαν χωρίς διαφορές Hal bike και Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής ένα σώμα, ένα πράγμα σαν μια μεγάλη ποδηλατική παρέα. Μιλούσανε μεταξύ τους κουβεντιάζανε, ανταλλάσαν ιδέες και κάπου κοντά στην Κουντουριώτη όπως είχε κανονιστεί χαιρετίσανε τους Χαλανδριώτες και οι Ηρακλιώτες σταματήσανε στην καντίνα του φίλου μας συν ποδηλάτη για μία μπύρα.

Οι βόλτες της Τετάρτης συνεχίζονταν κανονικά και χωρίς σταματημό όταν κάποια ημέρα διαπιστώσαμε πως οι ποδηλάτες Μενιδίου ήρθαν στο Ηράκλειο. Τότε το είπαν και γιατί όχι και το Ηράκλειο να μην πάει στο Μενίδι, έτσι ο κυρ Γιώργης μία Κυριακή πρωί έτσι για βόλτα με τον φίλο και συν ποδηλάτη του πια Χρήστο έκαναν τη βόλτα προς το Μενίδι και εξερεύνησαν το πιθανό δρομολόγιο που θα έκαναν και τα σημεία που θα πέρναγε η ομάδα, και όταν όλα ήταν έτοιμα τότε όλη η ομάδα ανεβαίνει προς τα ορεινά μέρη στους πρόποδες της Πάρνηθας,

Η μπλούζες της ομάδας

Του κ Γιώργη του ήρθε η ιδέα να έχουν σαν ομάδα τις δικές του μπλούζες, έβλεπε τις άλλες ομάδες με τις ομοιόμορφες μπλούζες τους και του άρεσε, άλλωστε ήταν ένα δήγμα ομαδικής δραστηριότητας, δήγμα μιας οργανωμένης ομάδας, δήγμα ότι εδώ υπάρχει μία ομαδική δραστηριότητα και το αποτέλεσμα φαίνεται πρώτα απ τις μπλούζες.

Άρχισε να επεξεργάζεται στο μυαλό του το τι είδος μπλούζας θα φτιάξει, ερωτήματα αρκετά, μέσα απ τις συζητήσεις με τους φίλους που τον περιέβαλαν οι συζητήσεις άναψαν, άρχισαν να πέφτουν προτάσεις κόκκινο, όχι μαύρο, όχι κίτρινο, όχι πορτοκαλί που είναι και πιο έντονο, έτσι κατέληξαν στο κίτρινο χρώμα μία και αντανακλά περισσότερο και είναι αρκετά έντονο και βοηθά την προστασία του ποδηλάτη στον δρόμο.

Μερικοί φίλοι το είδαν και λίγο σαν ιδέα κρυφό υποστήριξης της ΑΕΚ, κάτι που προφανώς κανείς μας δεν είχε τέτοια πρόθεση, σε κάποια ποδηλατοβόλτα μάλιστα συνέβη ένας τρελαμένος γαύρος να επιτεθεί με μανία σε έναν προπορευόμενο συν ποδηλάτη που φορούσε την κίτρινη μπλούζα μας νομίζοντας ότι διαφήμιζε την ομάδα της ΑΕΚ, αφού του έριξε... “μερικές” έφυγε όπως ήρθε, όλοι είχαμε μείνει κάγκελο με το τι μπορεί να σου συμβεί στα καλά καθούμενα χωρίς λόγο.

Το πρόβλημα μας ήταν το σήμα, ο κυρ Γιώργης είχε δει ένα σήμα και του άρεσε και το χρησιμοποιούσε στην σελίδα που διατηρούσε στο blog, ήταν ένας πίθηκος που σιγά σιγά μετεξελισσόταν σε άνθρωπο σε διαδοχικές εικόνες όπου στην τελευταία εικόνα ο άνθρωπος με το που ένιωσε την ανθρώπινη του υπόσταση στη τελευταία εικόνα είναι ανεβασμένος επάνω σε ένα ποδήλατο, όλο αυτό το σήμα ήταν σε 6 διαδοχικές εικόνες, άρεσε σαν σήμα και το υιοθέτησαν πρώτα σαν παρέα και μετά σαν ομάδα.

Φρόντισε το μπλουζάκι να έχει το μικρότερο δυνατό κόστος 5e μαζί με την εκτύπωση. Παρήγγειλε τα πρώτα 100 μπλουζάκια όπου έγραφαν ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ ΗΡΑΚΛΕΊΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ και μπροστά αριστερά στο μέρος της καρδιάς το σήμα μικρό και διακριτικό

Όταν πήρε ο κυρ Γιώργης τις μπλούζες στα χέρια του τις φόρτωσε στο ποδήλατό του και την επόμενη Τετάρτη με χαρά άρχισε να μοιράζει τις μπλούζες στα παιδιά, η Άννα με χαρά φώναζε “καλά μου έλεγε ο πατέρας μου άμα είναι συνταξιούχος κανείς έχει χρόνο, μα πότε της έφτιαξες; πότε τις τύπωσες;”.

Τα παιδιά άρχισαν να τις φοράνε το ένα μετά το άλλο την μπλούζα τους και να καμαρώνουν, ένιωθαν ομάδα ένιωθαν παρέα είχαμε κάτι κοινό και το επιδεικνύαμε χαρούμενα, και γιατί όχι το προβάλαμε με χαρά.

Παρασκευές κατεβαίναμε στο freedey σαν παρέα φορώντας την μπλούζα μας, ξεχωρίζαμε από τους υπολοίπους που ήταν χύμα η και εάν είχαν μπλούζες άλλων ομάδων, στην πορεία άκουγες “τη κάνει το Ηράκλειο” “για σας ποδηλάτες Ηρακλείου” επί τέλους φερνόμασταν σαν ομάδα, σαν ένα οργανωμένο ποδηλατικό γκρουπ.

Συνάντηση με τις “Πεταλέρες”

Η επίσκεψη προς το Μενίδι είχε και μία άλλη σκοπιμότητα που ο κυρ Γιώργης είχε στο μυαλό του. Διερευνούσε την πιθανότητα μιας συνάντησης, και έψαχνε και τον τρόπο να έρθει σε επαφή και με αυτήν την αρκετά μεγάλη και απ ότι φαινόταν συγκροτημένη ποδηλατική ομάδα , τους “Axarnai ride” όπως ήθελαν να λέγονται.

Σε όλη την πορεία και την επίσκεψη στην κεντρική τους πλατεία που έκατσαν για λίγο δεν βρήκαν την ομάδα πουθενά στον δρόμο τους. Εκείνο τον καιρό μέσα από την σελίδα του Facebook μερικοί ποδηλάτες που ήταν στην ομάδα του Ηράκλειου είχαν επαφές με μια ομάδα “Πεταλέρες”, μια αρκετά δυναμική ομάδα , που είχε για διαχειριστή έναν αρκετά δυναμικό και κεφάτο ποδηλάτη, είχε όρεξη για κόλπα στους δρόμους με τα ποδήλατα και περίεργες δράσεις που γοήτευαν κυρίως τα νέα παιδιά ,που γούσταραν και λίγο τρέλα στους δρόμους με το ποδήλατο.

Με αφορμή την γιορτή του Ποδηλάτου που τελικά δεν έγινε στο Ηράκλειο Αττικής συναντήθηκε ο κυρ Γιώργης με τον υπεύθυνο αυτής της ομάδας. Είχαν βάλει και στόχο να μοιράσουνε τα ποδήλατα που έμεναν αχρησιμοποίητα στις αποθήκες τους, σαν μια προσπάθεια να σπρώξουν τους φίλους που χρησιμοποιούσαν παλιότερα ποδήλατο και τώρα το είχαν πεταμένο στις αποθήκες, να τα βγάλουν, να τα επισκευάσουν και να αρχίσουν να τα χρησιμοποιούν, έτσι ο φίλος από τις “Πεταλέρες” έδωσε στον κυρ Γιώργη ένα πολύ παλιό ποδήλατο.

Σαν μια φιλική χειρονομία, για να το ξαναζωντανέψουν και να το δώσουν σε κάποιον εραστή της ποδηλασίας, αφού επισκευαστεί βέβαια πρώτα. Η γιορτή δεν έγινε, το ποδήλατο δεν επισκευάστηκε ποτέ, και έμεινε σε μία αυλή που το πιθανότερο ένας παλιατζής το μάζεψε για παλιόσίδερα. Μέσα από αυτές τις σχέσεις που είχαν διαμορφωθεί με τις άλλες ομάδες κανονίστηκε μία συνάντηση των ομάδων “Ηρακλείου” με την ομάδα “Πεταλέρες”

Λόγω της μεγάλης απόστασης που χώριζε τις ομάδες, οι Πεταλέρες πρέπει ο τόπος καταγωγής τους να ήταν Αργυρούπολη, αλλά και απ ότι μου έλεγε ο υπεύθυνος ,τους έδινε ραντεβού σε διάφορα μέρη της Αθήνας να συναντιούνται.

Είναι μία από τις ιδιομορφίες της ομάδας αυτής, έτσι το ραντεβού καθορίστηκε στο Θησείο μία και το Θησείο μετά το Friday για τους ποδηλάτες είχε γίνει πια χώρος συγκέντρωσης ποδηλατών. Κάθε Παρασκευή βράδυ η ομάδα του Friday το είχαν κάνει σημείο συγκέντρωσης τους, όλοι τους εκείνο τον καιρό λίγο πολύ είχανε πάει έστω και σε ένα Friday στην ζωή τους, μια και εθεωρείτο και θεωρείται η μεγαλύτερη και η καλύτερη συγκροτημένη ομάδα της Αθήνας, και πιθανά στην χώρα.

Έτσι και η συνάντηση των ομάδων του “Ηρακλείου” και των “Πεταλέρων” συναντήθηκε στο Θησείο. Είχε κόσμο και από τις ομάδες αλλά και από τους παρευρισκόμενους και τους πέριξ του Θησείου που έβλεπαν την όλη συνάντηση σαν κάτι το περίεργο και το ιδιόμορφο. Εμείς γνωριστήκαμε καλύτερα με τους φιλικούς ποδηλάτες των “Πεταλέρων” και τον αεικίνητο υπεύθυνο τους και επιστρέψαμε στα βόρεια και στην περιοχή μας το Ηράκλειο.

Παράλληλα με την προσπάθεια του κυρ Γιώργη να έρθει σε επαφή με τις άλλες ομάδες της ευρύτερης περιοχής του, η ζωή της ομάδας Ηρακλείου συνεχιζόταν κανονικά. Τις Τετάρτες το απόγευμα η βόλτα πάντα στην ώρα της ήταν έτοιμη, με τον χάρτη της για να είναι ενήμεροι οι φίλοι για το που θα πάει η ομάδα, και ποιο δρομολόγιο θα ακολουθήσουν, έτσι ώστε κάποιοι ποδηλάτες μπορούσαν να μπούνε ενδιάμεσα σε κάποιο σημείο της διαδρομής και όχι στην αρχή της, όπως ήταν ενήμεροι και για τα χιλιόμετρα που θα κάνανε και την ώρα επιστροφής τους , κάτι που βοηθούσε τον καθένα που συμμετείχε να προγραμματίσει τον χρόνο του.

Και όπως πάντα στο τέλος της βόλτας καταλήγανε σε κάποιο μαγαζί κάτι που είχε καθιερωθεί, να καταλήγουν για μπύρα ένα σουβλάκι και πολλή κουβέντα και γνωριμία μεταξύ των ποδηλατών. Στο μαγαζί που ως συνήθως καθόντουσαν ήταν το “ Υπουργείο γεύσεων”, εκεί ανάμεσα στις μπύρες και τα σουβλάκια τους ερχόντουσαν ιδέες και σχέδια για μελλοντικές εκδρομές, εκεί κατεβάζανε τις ιδέες και κάνανε την επεξεργασία τους, όπως και για την επόμενη βόλτα της Κυριακής που είχε καθιερωθεί και άρεσε σε όλους.

Συνάντηση με την ομάδα “Αχαρναί ride”

Από καιρό ο κυρ Γιώργης προσπαθούσε να έρθει σε επαφή και έψαχνε τρόπο , με την ομάδα των “Αχαρναί ride”, μια ομάδα που ήταν αρκετά πολυπληθής και η ποδηλατική της δράση έφτανε και ξεπέρναγε τα περίχωρα του Ηρακλείου.

Μετά από πολλές προσπάθειες επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον υπεύθυνο της ομάδας, ονόματι Φύσσας, κανονίστηκε ένα ραντεβού με την ομάδα του Μενιδίου. Το ραντεβού κλείστηκε στην πλατεία του Μενιδίου στις 8,30 δηλαδή μία ώρα μετά την αναχώρηση του Ηρακλείου από το σημείο συνάντησης, στην κλασική πια πλατεία Ηρακλείου. 16/11/11 η Συνάντηση, είχε ανακοινωθεί στην σελίδα της ομάδας Ηρακλείου, έτσι ώστε να είναι ενήμεροι όλοι οι ποδηλάτες που θα συμμετείχαν για το πότε, και που θα συναντηθούν, και με ποια ομάδα. Από νωρίς της Τετάρτης ήταν όλοι εκεί και όπως πάντα στην ώρα τους και θα ξεκινούσαν, για Λιόσια Ζεφύρι και στην συνέχεια θα έμπαιναν στην κεντρική πλατεία του Μενιδίου, εκεί θα τους περίμεναν οι Ποδηλάτες των “Αχαρναί ride”, Από εκεί συνεχίζοντας όλοι μαζί θα έφταναν μέχρι τον Κόκκινο Μύλο όπου στην συνέχεια θα χώριζαν πάλι για να συνεχίσουν τη βόλτα τους ανεξάρτητα ο καθένας τους.

Τώρα πια ο κυρ Γιώργης είχε πάρει τον αέρα του πώς πρέπει να γίνονται οι συναντήσεις των ομάδων, και όλες οι ομάδες πια είχαν αποδεχθεί αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας, έτσι που απ εδώ και πέρα όλες αποδέχονταν να συναντηθούν με τους Ηρακλειώτες χωρίς συστολές και αρνήσεις, τους είχε φύγει πια ο φόβος και οι δεύτερες σκέψεις, "για πιο λόγο μας ζητάνε συνεργασία; τη να θέλουν άραγε; μήπως πρέπει να τους αποφύγουμε;" και άλλες φοβίες που είχαν στην αρχή των προσπαθειών που έκαναν οι Ηρακλειώτες.

Αφού η ομάδα Ηρακλείου πέρασε το Ζεφύρι και πήραν την ευθεία για Μενίδι , να το τηλέφωνο του υπεύθυνου των “Αχαρναί ride” Φύσσα,

“Γιώργη που είσαι, φτάνετε;” ο κυρ Γιώργης απ την άλλη γραμμή “σε πέντε λεπτά η ομάδα Ηρακλείου μπαίνουμε στην πλατεία ερχόμαστε” και πράγματι δεν πέρναγαν λίγα λεπτά της ώρα και η ομάδα Ηρακλείου έμπαινε στην πλατεία του Μενιδίου σχεδόν χειροκροτούμενοι από τους ποδηλάτες του Μενιδίου.

Υπέροχες στιγμές αλληλεγγύης, χαράς, συναδέλφωσης, και ξαφνικά κοντά στους 100 ποδηλάτες αγκαλιάζονται και χαμογελούν χαρούμενοι, χειραψίες, οι αγκαλιές και η ανταλλαγή φωτογραφιών έδιναν και έπαιρναν μεταξύ των ποδηλατών των ομάδων. Κάποια στιγμή δόθηκε το σύνθημα από την ομάδα των “Αχαρναί ride” να ξεκινήσουν για την κοινή τους βόλτα μέχρι τον Κόκκινο Μύλο.

Η κοινή τους βόλτα είχε έναν ήρεμο ρυθμό που τους επέτρεπε να ψιλό συζητούν μεταξύ τους σαν φίλοι του ποδηλάτου που είναι, και κάποια στιγμή ένας από τους ποδηλάτες του Μενιδίου είπε, “τώρα θα σας κεράσουμε το “μαγικό μας φίλτρο” στην σειρά όλοι για να πάρετε από ένα σφηνάκι ο καθένας” έτσι ο ένας μετά τον άλλον πίναμε από ένα σφηνάκι από το “μαγικό φίλτρο” που κάνει τους Μενδιάτες δυνατούς ποδηλάτες.

΄Όλοι οι Ηρακλειώτες ο ένας μετά τον άλλον στην σειρά, από κοντά και οι Μενιδιάτες για ένα σφηνάκι δροσιστικού ποτού που μας έδωσε δυνάμεις για τη συνέχεια της βραδιάς που για το Ηράκλειο βέβαια συνεχίστηκε στο Υπουργείο Γεύσεων για τα καθιερωμένα τους ,μπύρα και σουβλάκι.

Ίσως ήταν η ομορφότερη στιγμή της συνάντησης των ομάδων, με ιδιαίτερη καλή διάθεση οι ποδηλάτες του Μενιδίου εκείνο το βράδυ έδωσαν μια από τις πιο ευχάριστες νότες τις βραδιάς. Ήρθε η ώρα να χωρίσουν, αφού τους ευχαρίστησαν για αυτήν την όμορφη έκπληξη και συνέχισαν για το υπόλοιπο της διαδρομής τους ο καθένας χωριστά, η Βόλτα του Ηρακλείου κατέληξε στο στέκι που είχε πια καθιερωθεί, το “Υπουργείο Γεύσεων” μια και στο μαγαζί αυτό τους επέτρεπε να έχουνε δίπλα τους τα ποδήλατα τους, έστησαν ένα μεγάλο τραπέζι για να χωρέσει όλοι η ομάδα που κάθε Τετάρτη όλο και μεγάλωνε με την παρουσία καινούριων ποδηλατών.

Βόλτα στο ιστορικό κέντρο

Είχε χειμωνιάσει για τα καλά και η μέρα είχε μικρύνει αρκετά, κάθε τετάρτη ποδηλατούσαν μέσα στη νύχτα, κάτι που δεν ήταν και τόσο ευχάριστο για τους ποδηλάτες, να ποδηλατούν σε περιοχές χωρίς φώτα και χωρίς να βλέπουν τίποτε γύρω τους.

Ο ποδηλάτης θέλει ευχάριστες εικόνες που να ανοίγει η καρδιά του, να έχει φως, να περάσει ευχάριστα δύο με τρεις ώρες, να ξεχάσει τα προβλήματα του, τις έννοιες του, να νιώσει ότι είναι κομμάτι μιας ευρύτερης παρέας, να ξεχάσει τις καθημερινές μιζέριες του.

Έτσι ο κυρ Γιώργης ιδιαίτερα το χειμώνα που η νύχτα είναι μεγάλη προτιμούσε βόλτες με το ποδήλατο προς το κέντρο της πόλης, σε ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους, γύρω από την ακρόπολη από την Πλάκα, να δουν όμορφες εικόνες των ιστορικών μνημείων της Αθήνας.

Και έτσι η νύχτα να γίνει πιο φωτεινή πιο λαμπερή και πιο όμορφη, Όλα αυτά τα απολαμβάνει κανείς με χαμηλή ταχύτητα, πηγαίνοντας αργά συζητώντας και βλέποντας αυτά τα υπέροχα ιστορικά μνημεία. Πόσοι και πόσοι ποδηλάτες στον κόσμο δεν θα ήθελαν να είναι στην θέση των ποδηλατών της Αθήνας;

Να ποδηλατούν και αυτοί έστω και για λίγες ώρες στη ζωή τους γύρω από αυτά τα υπέροχα ιστορικά μνημεία παγκοσμίου κάλλους και ομορφιάς; Αλλά αυτό το προνόμιο το έχουνε μόνο οι ποδηλάτες του λεκανοπεδίου και μόνο. Και μόνο για αυτήν την μοναδικότητα η βόλτα είχε ιδιαίτερη αξία για τους ποδηλάτες Ηρακλείου, αυτός ήταν ο λόγος που οι νυχτερινές βόλτες προς το ιστορικό κέντρο της Αθήνας συγκέντρωναν τόσους πολλούς ποδηλάτες, που έδειχναν να το απολαμβάνουν και να χαίρονται αυτή την ομορφιά.

Η κυριακάτικη Βόλτα, Θρακομακεδόνες και Λίμνη Μπελέτσι

Ο κυρ Γιώργης θυμήθηκε το ορειβατικό του παρελθών και τις βόλτες που έκανε μέσα στο δάσος των βασιλικών κτημάτων, έτσι σκέφτηκε να βγάλει μία βόλτα που θα ξεκίναγε από την πλατεία του Ηρακλείου φτάνοντας Μενίδι και συνεχίζοντας Θρακομακεδόνες θα συνέχιζαν μέσα από το δάσος από χωματόδρομους και απερίφρακτα κτήματα που κάποτε ο πρώην βασιλιάς τα χρησιμοποιούσε για ιππασία και τώρα ήταν δάση. Μέσα από δαιδαλώδες χωματόδρομους λοιπόν ,που αν δεν είχανε το GPS ήταν αδύνατον να βγουν από εκεί μέσα χωρίς να χαθούν, στο τέλος καταλήξανε απέναντι από τα βασιλικά κτήματα, λίγο φαγητό και συνεχίζουνε την ανάβαση για την λίμνη Μπελέτσι. Προς το απόγευμα φτάσανε στο Ηράκλειο κατάκοποι , εξουθενωμένοι , μα γεμάτοι εμπειρίες και εικόνες που θα τους ακολουθούν μέχρι την επόμενη κυριακάτικη βόλτα.

Ήταν μια απαιτητική βόλτα και απαιτούσε πολλές δυνάμεις από τους συμμετέχοντες ποδηλάτες. Ήδη από το πρωί στο σημείο συνάντησης δύο νέες ποδηλάτισσες ήθελαν να έρθουν μαζί τους, στις κυριακάτικες ολοήμερες βόλτες πάντα στο σημείο συνάντησης θα έρχονταν κάποιοι ποδηλάτες που μπορεί να θέλουν να ακολουθήσουν τη βόλτα μα δεν είναι “έτοιμοι” για μια τέτοια δύσκολη από άποψη χιλιομέτρων και από τις δυσκολίες που έχει μια τέτοια πολύωρη ποδηλατική βόλτα.

Παρά τις προειδοποιήσεις του κυρ Γιώργη πώς τα πράγματα θα είναι δύσκολα πιο πάνω, εκείνες ανένδοτες, “θα έρθουμε μαζί σας”, στα πιο δύσκολα σημεία της βόλτας όπου τα κορίτσια κόλλαγαν οι πιο δυνατοί ποδηλάτες, βλέπε Διαμαντής, ήταν αναγκασμένοι να σπρώχνουν και να βοηθούν όσο μπορούν τα κορίτσια για να ξεπεράσουν τα δύσκολα.

Σίγουρα η βόλτα γίνεται πιο αργή, μα δεν γίνεται αλλιώς εάν θέλουμε να είμαστε παρέα, άλλωστε αυτός ήταν ο στόχος της οργανωμένης βόλτας, πρέπει να νιώθουμε πώς είμαστε μια παρέα και πηγαίνουμε μαζί βόλτα. Με την ομάδα ξεπερνάμε όλες τις δυσκολίες που θα προκύψουν στον καθένα και σαν ομάδα κατά την διάρκεια της ποδηλασίας.

Η κορύφωση της βόλτας έγινε κοντά στην Λίμνη Μπελέτσι, ένα φυσικό φαινόμενο που ήταν αποτέλεσμα της έντονης οικοδομικής ανάπτυξης της συγκεκριμένης περιοχής. Μία λίμνη που δεν υπήρχε πριν την οικοδομική άνθηση αλλά προέκυψε τα τελευταία χρόνια μετά από τις οικοδομικές εργασίες που έγιναν στη περιοχή, εκεί κατέληξε και η ομάδα Ηρακλείου, βλέποντας την Λίμνη και παίρνοντας μία ανάσα μετά την ολοήμερη ανάβαση.

Χριστουγεννιάτικη Συνάντηση των Βορείων Προαστίων

Πλησίαζαν Χριστούγεννα, ίσως η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου, γιορτή χαράς και αγάπης, μια γιορτή που όλοι προσπαθούν να δείξουν την χαρά και την αγάπη τους στους γύρω τους, και στους δικούς τους ανθρώπους, στους συγγενείς και στους φίλους τους με κάθε τρόπο και κυρίως αυτές τις ημέρες, έχει επικρατήσει την αγάπη να την δείχνουμε με ένα δώρο, ένα συμβολικό δώρο που να δηλώνει την καλή μας διάθεση και να συμβολίζει την αγάπη μας προς τους άλλους.

Ο κυρ Γιώργης σκέφτηκε να κάνουνε μία χριστουγεννιάτικη Γιορτή μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο και να μαζευτούν όλες οι ομάδες, και αυτές που κατόρθωσε να έρθει σε επαφή και αυτές που δεν κατόρθωσε.

Να ενώσουν τις “ποδηλατικές τους δυνάμεις να εκφράσουνε και να δηλώσουν την αγάπη τους με ένα δώρο, που θα το δώσουνε σε έναν ποδηλάτη δίνοντας του μια ευχή, λέγοντας του ένα καλό λόγο, ένα “καλά Χριστούγεννα φίλε ποδηλάτη” και γιατί όχι ανοίγοντας ένα μπουκάλι κρασί και πίνοντας ένα ποτηράκι μαζί με τους ποδηλάτες των γύρω περιοχών”

Ανεξάρτητα από σύνορα και ομάδες, δηλαδή μία χριστουγεννιάτικη γιορτή του ποδηλάτη, δίνοντας ένα φιλί ο ένας στον άλλον και δίνοντας τα χέρια με μια ευχή για την καινούργια χρονιά που έρχεται.

Με όλες αυτές τις ιδέες στο μυαλό του ο κυρ Γιώργης ξεκίνησε τηλεφωνικές επαφές. Το Skype παραμονές Χριστουγέννων είχε πάρει φωτιά, η ιδέα έγινε αποδεκτή απ΄ όλους κατ αρχάς τους υπευθύνους των ομάδων της ευρύτερης περιοχής των Βορείων προαστίων, στο παιχνίδι της γιορτής είχε μπει και η ποδηλατική ομάδα της Αλσούπολης και η ομάδα “Βόρειοι ποδηλάτες”

Ο Σταμάτης πια ήταν το δεξί χέρι του κυρ Γιώργου σε τέτοιες εκδηλώσεις , έτσι ανέλαβε να διαμορφώσει μία αφίσα που να δηλώνει και να καταγράφει το εορταστικό γεγονός και να καλεί όλους τους ποδηλάτες της ευρύτερης περιοχής των Βορείων προαστίων να είναι στην συγκέντρωση 21/12/2011. Το σημείο συγκέντρωσης είχε καθοριστεί και πάλι στις αψίδες του Ολυμπιακού Σταδίου, αυτό ήταν απ ότι φαίνεται ένα αποδεκτό σημείο απ όλους τους ποδηλάτες, ένα σημείο που ενώνει τους ποδηλάτες της ευρύτερης περιοχής των Βο ρείων Προαστίων.

Ανάμεσα στην ανακοίνωση και την ημέρα της εκδήλωσης δεν μεσολαβούσαν πολλές ημέρες μα είχε προηγηθεί αρκετός χρόνος προετοιμασίας έτσι ώστε λίγο πολύ όλοι ήταν ενημερωμένοι μέσω των υπευθύνων των ομάδων.

Το σχέδιο ήταν να κάνει κάθε ομάδα τη βόλτα της και στο τέλος να μαζεύονταν όλες οι ομάδες στο Ολυμπιακό Στάδιο κάτω από τις αψίδες, και η συνάντηση κατά τις 9,30. Θα ήταν μια καλή ώρα να ξεκίναγε η γιορτή.

O κυρ Γιώργης για εκείνη την ημέρα είχε διαμορφώσει το ποδήλατο ανάλογα με το εορταστικό κλίμα, έφτιαξε κατάλληλα το ποδήλατο του βάζοντας φωτάκια να αναβοσβήνουν, έτσι ήταν ασορτί με το κλίμα των Χριστουγέννων, ίσως κάτι ανάλογο να είχαν κάνει και άλλα παιδιά με το ποδήλατό τους σαν μία προσπάθεια να προσαρμοσθούν στο γιορτινό κλήμα των ημερών.

Έβαλε στα σακίδια που πάντα είχε στο πίσω μέρος του ποδηλάτου του δύο μπουκάλια καλό κρασί, με ανάλογα ποτήρια, πήρε μαζί του και το δώρο που θα έδινε σε ένα ποδηλάτη ή ποδηλάτησα που θα έπεφτε επάνω του, και με την ανάλογη διάθεση ξεκίνησε για την πλατεία Ηρακλείου, στο προκαθορισμένο ραντεβού της Τετάρτης.

Η βραδιά ήταν λίγο περίεργη και με αρκετά σύννεφα στον ουρανό, ένας καιρός με άγριες διαθέσεις, το κρύο εύκολα αντιμετωπίζεται, αλλά με την βροχή λίγο δύσκολα να ποδηλατείς και να βρέχει.

Όλοι τους και όλη η ομάδα είχαν τα αδιάβροχα τους, αλλά η βροχή ήταν ο χειρότερος καιρός που θα μπορούσε να τους τύχει. Αλλά πάλι ίσως και να μην έβρεχε, ίσως και να έκανε μία μικρή μπόρα, ίσως δεν θα τους δημιουργούσε ιδιαίτερο πρόβλημα.

Όπως και να έχει η βόλτα αυτή ήταν αδύνατον να ακυρωθεί! Έστω και με βροχή θα πήγαιναν στη συνάντηση!.

Είχαν ξεκινήσει και βρισκόντουσαν στο δρόμο ανεβαίνοντας προς την Κηφισιά, κάπου εκεί αρχίζει μία μπόρα τρελή και δυνατή.

Στάση για αδιάβροχα και με συνετό ρυθμό συνέχισαν την διαδρομή τους προς Ερυθραία, η βροχή δυνάμωσε τόσο που άρχισε να γίνεται σχεδόν αδύνατη η συνέχιση της πορείας τους, φωνές από τους συμμετέχοντες ποδηλάτες! Να γυρίσουμε πίσω!! Είναι αδύνατον να συνεχίσουν, τηλέφωνο από τον Θέμη τι κάνουμε; “Γυρίζουμε πίσω και κατευθυνόμαστε προς το Ολυμπιακό Στάδιο όπως όπως,

λίγο νωρίτερα μια και ο καιρός μας έχει κάνει μούσκεμα”, όπισθεν ολοταχώς με κατεύθυνση Μαρούσι, τηλέφωνο από τις Πεταλέρες που και αυτός είχε δηλώσει συμμετοχή στην συνάντηση, παρ ότι η ομάδα έρχεται από μακριά .“Τι κάνουμε Γιώργη; “Αψίδες και Ολυμπιακό Στάδιο όπως όπως θα βρεθούμε εκεί και τα λέμε”.

Η βροχή είχε κάπως καταλαγιάσει, και όλοι πλησιάζανε στο Μαρούσι καθώς οι ομάδες μαζεύονταν η μία ομάδα έπεφτε επάνω στην άλλη, μουσκεμένοι όλοι τους αλλά χαμογελαστοί και ορεξάτοι γιαυτό που όλοι περίμεναν να επακολουθήσει, παρά τις αναποδιές του καιρού η διάθεση όλων ήταν καλή. Τουλάχιστον το κέφι τους δεν είχε χαθεί, βασική προϋπόθεση για μια γιορτή έστω και βροχερή.

Σαν να μην έφτανε η βροχή που είχαν φάει και η λασπουριά που είχαν τα ποδήλατα τους να και ένα σκασμένο λάστιχο στην ομάδα!, Αναγκαστική στάση όλης της ομάδας για επισκευή μέσα στην βροχή. Λείπει και ο δαιμόνιος Διαμαντής που έπεφτε επάνω στην ρόδα και μέσα σε λίγα λεπτά το λάστιχο ήταν έτοιμο και συνεχίζανε.

Αυτή τη φορά είναι μαζί με τις “Πέταλέρες”! Το τελευταίο καιρό είχε γίνει βασικό μέλος της, τώρα το γιατί είναι ένα ερώτημα που μόνο ο Διαμαντής το ξέρει!

Το λάστιχο φτιάχτηκε και συνεχίζουν ακάθεκτοι για το Ολυμπιακό Στάδιο, τώρα δεν τους σταματά τίποτε, άλλωστε ήταν ένα βήμα απ το Ολυμπιακό Στάδιο, ο Θέμης αγωνιά, “που είσαστε”; “απέχουμε πέντε λεπτά από το Στάδιο υπομονή ερχόμαστε!!!! πλησιάζοντας το Στάδιο, άρχισε πάλι να βρέχει να αστράφτει και να μπουμπουνίζει και ο ουρανός να ρίχνει καρεκλοπόδαρα.

Είδει είχανε φτάσει στον σταθμό Ειρήνη και μπαίνανε μέσα στο χώρο του Σταδίου, τα φωτάκια τους λαμπύριζαν παντού στο χώρο, άλλα κόκκινα και άλλα άσπρα να αναβοσβήνουν και να μοιάζουν με χριστουγεννιάτικο δένδρο, το αντιφέγγισμα τους στο βρεγμένο οδόστρωμα δημιουργούσε ονειρικές φωτεινές οπτασίες με κόκκινα και άσπρα χρώματα.

Το Χαλάνδρι ήταν από τις πρώτες ομάδες που είχε πάει στο Στάδιο, είχε βρει ένα απάγκιο μέρος και κάτω από εκεί είχαν βγάλει τα φαγώσιμα που είχαν φτιάξει για την περίσταση οι ποδηλάτες/σες φίλοι και φίλες.

Το Ηράκλειο bike βρήκαν και εκείνοι ένα χώρο κοντά τους και αφού χαιρετηθήκανε ανταλλάξανε τα δώρα τους με τους φίλους του Χαλανδρίου. Απάγκιασαν και αυτοί σε μια γωνιά για να προφυλαχθούν από την αναθεματισμένη βροχή που σιγοψιχάλιζε ακόμη.

Ο κυρ Γιώργης είχε μαζί του για αναμνηστικό δώρο μερικές μπλούζες της ομάδας που έγραφαν “Ομάδα Ηρακλείου Αττικής” και το σήμα της ομάδας, ήθελε να τις χρησιμοποιήσει για τα δώρα της βραδιάς. Παρ ότι το κόστος τους δεν ήταν σπουδαίο, ωστόσο είχαν όλα τα χαρακτηριστικά του δώρου και δήλωναν από πού προέρχονται, είχε σκοπό να της μοιράσει σαν δώρα στους υπευθύνους των ομάδων που θα ερχόταν σε επαφή μαζί τους.

Μία έδωσε στον υπεύθυνο της ομάδας του Χαλανδρίου και άλλη μία ήθελε να δώσει στον υπεύθυνο των “Πεταλέρων” είχε και άλλες για την Αλσούπολη και για τους Βόρειους Ποδηλάτες και για τους Αχαρνείς , εάν ερχόντουσαν .Λυπηρό που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε φανεί κανείς τους, βέβαια είχαν ακόμα τη δικαιολογία του καιρού αλλά ένα τηλέφωνο επιβαλλόταν!!!

Ο επί κεφαλής των “Πεταλέρων” σχεδόν αρνήθηκε να πάρει την μπλούζα και συνέστησε στον κυρ Γιώργη πως “οι μπλούζες έχουν λεφτά και καλύτερα να έδινες ένα πιο φτηνό δώρο!!!!” “΄Έχω άλλη λογική φίλε μου, χρόνια σου πολλά να είμαστε καλά και να κάνουμε βόλτες” ήταν η απάντηση του κυρ Γιώργη και πήγε εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι ποδηλάτες. Εκεί άνοιξε και τα μπουκάλια το κρασί και κέρναγε χωρίς διάκριση όλους τους ποδηλάτες που ήταν δίπλα και κοντά του.

Ήρθαν και οι ποδηλάτες Αλσούπολης. Μα αυτό έμοιαζε με αντιπροσωπεία περισσότερο παρά για ομάδα. Να και οι Βόρειοι Ποδηλάτες με τα δώρα τους μόνο που αντί να φέρουν την ομάδα τους ,έφεραν το κορμί τους και το δώρο τους και τη λίγο ψυχρή διάθεση τους.

΄Όμως ήταν εκεί και αυτό μετράει, ήταν όπως μας είπαν δύο αδέλφια που είχαν συγκροτήσει την ομάδα και την διεύθυναν με έναν δικό τους τρόπο , αντάλλαξαν ευχές και δώρα και έμειναν για λίγο στο γλέντι και αυτοί.

Οι περισσότεροι ήτανε εκεί μαζεμένοι και με καλή διάθεση για να φτιάξουνε ένα γιορτινό κλίμα. Αυτοί που είχαν μια διάθεση ιδιαιτερότητας και προσπαθούσαν να διατηρήσουν μια κάποια απόσταση κρατώντας την διαφορετικότητά τους ήταν οι Πεταλέρες.

΄Όλο και προσπαθούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι να ξεχωρίζουν, λίγο μακρύτερα από το μεγάλο όγκο των ποδηλατών το είχαν ρίξει στα ποδηλατικά παιχνίδια μέσα στην βροχή και στα νερά.

Έδειχνε και ήταν βέβαιο πως το διασκέδαζαν, άλλωστε αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας, τα παιχνίδια κατά τη διάρκεια της ποδηλατικής τους βόλτας, ήθελαν να διατηρούν μία απόσταση από τις βασικές ομάδες που πρωτοστατούσαν στην διοργάνωση του αυτοσχέδιου χριστουγεννιάτικου αυτού γλεντιού.

Κάθε ομάδα προσπαθούσε να έχει κάποια δικά της διαφορετικά χαρακτηριστικά σαν ομάδα ,έτσι ώστε να διαφέρει από τις άλλες σε κάτι, δίνοντας στους ποδηλάτες που τους ακολουθούν κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο κάτι που να την ξεχωρίζει από την άλλη ομάδα.

Έτσι οι Πεταλέρες είχαν αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σαν ομάδα, το Χαλάνδρι πάλι με τον καλοσυνάτο και χαμογελαστό Θέμη είχε χαρακτηριστικά μιας ήρεμης και με αργό ρυθμό ομάδας που μπορούσε να τους ακολουθεί ένας κόσμος που δεν ήθελε εντάσεις και τρέλες στο δρόμο του.

Το Ηράκλειο πάλι ήταν ομάδα με αρκετά καλή οργάνωση που βρισκόταν ανάμεσα στις Πεταλέρες και στο Χαλάνδρι. Είχε νεολαία και παράλληλα ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που τους ακολουθούσαν σταθερά στις βόλτες τους.

Δεν είχε μεγάλες εντάσεις αλλά μέσα στο λίγο χρόνο ζωής της, είχε προχωρήσει στη καθιέρωση των ολοήμερων ποδηλατικών δράσεων, κάτι που τράβαγαν στα “τότε άκρα” τις δυνάμεις των ποδηλατών της Τετάρτης, και λέω “τότε άκρα” γιατί από τότε τα άκρα αυτά έχουν επεκταθεί πολύ μακρύτερα από τις τότε κυριακάτικες βόλτες.

Όλα αυτά είχαν κάνει μία ομάδα που είχε μόνο εννέα μήνες ζωής να βρίσκεται μέσα στις δυναμικότερες ομάδες των Βορείων προαστίων, και όχι τυχαία είχε πρωτοστατήσει στη διοργάνωση της Χριστουγεννιάτικης γιορτής Από την ιδέα μέχρι την αφίσα και τη διοργάνωση της γιορτής βάζοντας ακόμα και τα χαρακτηριστικά της βραδιάς, εκτός από αυτό άλλωστε έκανε ότι ήταν δυνατόν να ενώσει τις μέχρι χθες ανεξάρτητες ομάδες σε έστω και μια ποδηλατική βόλτα τον μήνα, αυτή ήταν και η βασική ιδέα που παρακινούσε τις δράσεις τότε του κυρ Γιώργη,

Σε όλες αυτές τις ιδέες που είχε στο μυαλό του και σχεδίαζε και ονερευόταν να κάνει αυτό που τον χαροποιούσε ήταν πως κοντά του είχε μια αφοσιωμένη ομάδα ποδηλατών Ήταν κοντά του δίπλα του πάντα και τον στήριζαν και έδιναν ένα νεανικό τόνο σε όλες τις δραστηριότητες της ομάδας του Ηρακλείου .

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας και ομαδικής προετοιμασίας μερικών ανθρώπων , αλλά ιδέες που έβγαιναν από το μυαλό ενός ανθρώπου του κυρ Γιώργη, και ήταν αποτέλεσμα της αγάπης του για την ποδηλατική ομάδα Όμως εφαρμόζοντας αυτές τις ιδέες του έφερναν ένα αποτέλεσμα που άρεσε, και ήταν κάτι διαφορετικό από μία απλή βόλτα.

Η όλη δράση της ομάδας του Ηρακλείου εκείνο τον καιρό περιείχε μία “μεγαλεπήβολη ιδέα” για τα ποδηλατικά πράγματα της εποχής εκείνης. Ένας φίλος ποδηλάτης μεταξύ αστείου και σοβαρού μια ημέρα λέει, “τί τα θέλεις ολα αυτά; γιατί δεν κάνεις μία απλή βόλτα όπως κάνουν όλοι;”.

Ήταν αλήθεια δεν τον ευχαριστούσε κάτι απλοϊκό μία απλή βόλτα, αναζητούσε κάτι ανώτερο κάτι που να του δίνει και αυτού ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτό που κάνουν όλοι οι άλλοι.

Μία απλοϊκή βόλτα αυτή την είχαν ήδη, το ζητούμενο ήταν να κάνουν κάτι μεγαλύτερο κάτι διαφορετικό, αυτό αναζητούσε ο κυρ Γιώργης, χωρίς προσωπικά κέρδη και χωρίς κρυφές σκέψεις , στόχους και προοπτικές, που μερικοί μπορεί να νόμιζαν εκείνον τον καιρό πως είχε βαθειά μέσα στο μυαλό του.

Αυτοί που έλαμψαν δια της απουσίας τους ήταν οι Αχαρναί ride. Ούτε φωνή ούτε τηλέφωνο, σαν να μην είχε προηγηθεί καμία επικοινωνία από πριν, και ούτε καμία δικαιολογία “γιατί δεν ήλθαμε”, “ γιατί δεν μας αρέσει ότι κάνετε ρε παιδιά,” τίποτα, καμία αιτιολογία απολύτως.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο βασικός κορμός των ανθρώπων που ήθελαν ενότητα και συνεργασία για τις ποδηλατικές τους δραστηριότητες, ήταν εκεί και σιγοπίνανε το κρασί του κυρ Γιώργη, μετατρέποντας τη βραδινή τους ποδηλατική σύναξη σε τσιμπούσι,

Ένα ντιπ καυτερό εκείνο το βράδυ είχε κάνει τη διαφορά. Με συνοδεία του κόκκινου κρασιού που είχε φέρει ο κυρ Γιώργης το καυτερό ντιπ του άγνωστου φίλου από το Χαλάνδρι μας συνόδευσε όλη την υπόλοιπη βραδιά. Δυστυχώς εκείνο το βράδυ έγιναν όλα τόσο γρήγορα και τόσο περίεργα λόγο του κακού καιρού που δεν προλάβαμε να έχουμε ούτε ένα video ούτε κάποιες φωτογραφίες.

Δυστυχώς εκείνη την βραδιά κυρίαρχο πρόβλημα ήταν η βροχή που δεν σταμάτησε λεπτό να μας ακολουθεί κατά πόδας, λες και ήθελε να μας αποτρέψει να μαζευτούμε, να ακυρωθεί η γιορταστική συνάντηση, αλλά εμείς εκεί, παλέψαμε με όλες τις δυσκολίες και νικήσαμε, νίκησε η αλληλεγγύη, νίκησε η ενότητα και η συνεργασία, και αυτό που βγήκε ήταν βροχερό αλλά πολλή υπέροχο.

Όλοι ήτανε μούσκεμα, τα παπούτσια τους όπως και τα ρούχα τους οι κάλτσες τους αλλά αυτοί εκεί, προσπαθούσανε να φτιάξουν ένα γιορτινό κλίμα ευχάριστο, .΄Όλα όμως είναι καταγεγραμμένα στο μυαλό τους με μια ευχάριστη ανάμνηση για αυτήν την υπέροχη και βροχερή γιορταστική βραδιά που τα είχε όλα.

Μία καινούργια ομάδα γεννιέται με το όνομα :

“Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων”

Με αυτές τις επαναλαμβανόμενες συναντήσεις των ομάδων που ακολουθούσε η μία την άλλη για πολλή συγκεκριμένους λόγους και αιτίες, πότε για λόγους αλληλεγγύης και πότε σε εορταστικές επετείους, συγκροτήθηκε μία καινούργια ομάδα με το όνομα “Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων”

Ήταν αποτέλεσμα μιας δουλειάς με πολλή υπομονή και φαντασία και με συνεχή προσπάθεια πάνω σε ένα όνειρο του κυρ Γιώργης του Θέμη και του Γιάννη, το όνειρο αυτό έγινε πραγματικότητα και ήταν αποτέλεσμα μιας ακόμα συνάντησής που έγινε στης αψίδες του ολυμπιακού σταδίου, στο χώρο δηλαδή που θα γίνονται οι συναντήσεις της ομάδας των “Ποδηλατών Βορείων Προαστίων” απ εδώ και πέρα.

Το κείμενο που παραθέτω πιο κάτω είναι καρπός εκείνης της βραδιάς, και είχε τον χαρακτήρα συμφωνίας των υπευθύνων των ομάδων των Βορείων Προαστίων για αυτό που προσπαθούσαν να κάνουν, και δεν ήταν τίποτε διαφορετικό απ την δημιουργία μιας νέας ομάδας με το παραπάνω όνομα.

“Στην συνάντηση της Παρασκευής 13/1/12 που πραγματοποιήθηκε στης αψίδες του Ολυμπιακού Σταδίου παρόντες ήταν μέλη των Ποδηλατικών ομάδων xalpike, Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής, και Ποδηλάτες Αλσούπολης

Μετά από διεξοδική συζήτηση που έγινε για όλα τα ζητήματα που θα απασχολήσουν τις συναντήσεις που θα γίνονται με σημείο εκκίνησης το Ολυμπιακό Στάδιο συμφωνήθηκαν τα εξής :

1 ) Να γίνεται ποδηλατική συνάντηση κάθε Παρασκευή αρχής γενομένης της 27/1/12 και ώρα εκκίνησης 21.00 με καθυστέρηση ενός τετάρτου το αργότερο

2 ) Η Ποδηλατοβόλτα να κυμαίνεται μεταξύ 30-40 kl δηλαδή ένα σκαλοπάτι δυσκολότερη από τις βόλτες της Τετάρτης

3 ) Όλοι οι Υπεύθυνοι των ομάδων των Βορείων Προαστίων του xalbike ,Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής, North bike Acharnai Ride, Ποδηλάτες Αλσούπολης στο group Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων έχουν δικαιώματα διαχειριστή,

4 ) Θα αναλαμβάνουν εκ περιτροπής κάθε παρασκευή να βγάλουν την διαδρομή και παράλληλα θα οδηγήσουν την Ποδηλατοβόλτα ξεκινώντας την παρασκευή 27/1/12 με τον Θέμη Νταλαγιώργο

5 ) όλα τα μέλη των ομάδων συμμετέχουν και κάνουν ότι μπορούν για την καλύτερη διοργάνωση της Ποδηλατοβόλτας παρέχοντας όλα τα woki toki, κουτιά πρώτων Βοηθειών, αντανακλαστικά γιλέκα και ότι άλλο έχουν οι ομάδες που θα μπορούσε να βοηθήσει την καλύτερη διοργάνωση της Βόλτας

6 ) Όλοι οι χάρτες θα γίνονται στο Rides with GPS και θα ανακοινώνονται 3 ημέρες πριν την Βόλτα της Παρασκευής, δημιουργήθηκε λογαριασμός στο Rides with GPS με email τον λογαριασμό του Facebook δηλαδή ................όπου έχουν την δυνατότητα όλοι η διαχειριστές να δημιουργήσουν του Χάρτες που θα χρησιμοποιούνται στης Βόλτες

7 ) συζητήθηκαν εκτενώς τα ζητήματα ασφάλειας όπου ο Γιάννης Παπανικολάου ανέλαβε να γράψει της οδηγίες ασφάλειας για τους συμμετέχοντες Ποδηλάτες

8 ) Ο θέμις Νταλαγιώργος θα αναλάβει να γράψει τους στόχους των Ποδηλατών Βορείων Προαστίων

9 ) Ο κ Σταμάτης Πλητάς θα αναλάβει το γραφιστικό μέρος όπου κάθε βόλτα θα έχει και διαφορετικό θέμα όπου θα καθορίζεται από την εποχή το κλίμα τα γεγονότα κ.λ.π

10) Η συμβολή όλων μας στην Προσπάθεια για την ανάπτυξη του Ποδηλατικού ήθους και της Ποδηλατικής κουλτούρας κρίνεται απαραίτητη”

Το παραπάνω κείμενο είναι αποτέλεσμα της συνάντησης αυτής, μάλιστα κάποιοι φίλοι είπαν πώς είναι και τα “πρακτικά της συνάντησης” θα μπορούσε να το πει κανείς και έτσι, η αλήθεια είναι πως το κείμενο αυτό είναι το αποτέλεσμα της συζήτησης ανθρώπων που είχαν αγάπη και κέφι γιαυτό που ήθελαν να κάνουν, και είχαν συναίσθηση των δυσκολιών που θα συναντούσαν, έτσι έκαναν ότι μπορούσαν για να έχει ένα καλό αποτέλεσμα αυτή η συνάντηση.

Πρόσεξαν την διάρκεια της βόλτας, το σημείο συνάντησης, το σημείο των γραφικών που ανέλαβε ο Σταμάτης απ τους Ποδηλάτες Ηρακλείου, είναι μία προσπάθεια του κυρ Γιώργη να σπρώξει στον κεφαλή αυτής της ομάδας νέους ανθρώπους που είχαν δείξει πίστη και αγάπη για αυτό που έκαναν και που επιδίωκαν να κάνουν, να τονίσω πώς το γραφικό που υπάρχει παραπάνω είναι του Σταμάτη, ιδιαίτερο ενδιαφέρων έχει τα σημεία της ασφάλειας που έβαλε ο Γιάννης, ο υπεύθυνος των ποδηλατών Αλσούπολης, κάτι που βοήθησε ώστε να έχουμε “Κανόνες ασφαλείας & όροι συμμετοχής” σε τυχών ατυχήματα, ιδιαίτερο ενδιαφέρων έχει και το σημείο των υλικών που θα πρόσφεραν οι ομάδες για το καλύτερο αποτέλεσμα τής κάθε βόλτας

Παρακάτω παραθέτω τους κανόνες ασφαλείας που διαμορφώθηκαν και προστέθηκαν κομμάτια ώστε να πληρούν τους όρους ασφαλείας που πρέπει να εφαρμόζει κάθε ποδηλάτης που συμμετέχει στην ομάδα των “Ποδηλάτων Βορείων Προαστίων” που στην συνέχεια υιοθετήθηκε και από τους “Ποδηλάτες Ηρακλείου Αττικής” εδώ ίσως πρέπει να τονίσω πώς το κείμενο με τους κανόνες και όρους ασφαλείας που πρώτο δημοσιεύτηκαν σε αυτό το κείμενο ζητήθηκαν και υιοθετήθηκαν και από αρκετές άλλες Ποδηλατικές ομάδες που αυτή τη στιγμή λειτουργούν στην Αττική.

Κανόνες ασφαλείας & όροι \ όροι συμμετοχής & κανόνες συμπεριφοράς

για την συμμετοχής στη Ποδηλατοβόλτα του group των

'' Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων ''

Η ποδηλασία είναι μία ευχάριστη μορφή σωματικής άσκησης, φιλική προς το περιβάλλον και αποτελεί μέσο μεταφοράς για τους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ως αναβάτες ποδηλάτου, έχετε την μεγαλύτερη έκθεση σε διάρκεια οδήγησης στους δημόσιους δρόμους από τους οδηγούς όλων των μηχανοκίνητων οχημάτων

Συνίσταται να αποφασίσετε την διαδρομή που θα ακολουθήσετε πριν ξεκινήσετε και επιλέξτε δρόμους με μεγαλύτερη ασφάλεια.

1 Προστατεύστε το κεφάλι σας

Οι πιθανότητες κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης μπορεί να μειωθούν κατά πολύ για τους ποδηλάτες που φορούν κράνους κατά την διάρκεια της οδήγησης. Έρευνες έχουν δείξει ότι η χρήση κράνους μπορεί να μειώσει σοβαρό και μοιραίο τραυματισμό κατά 40 – 80%.Συνίσταται, το χρώμα του κράνους να είναι ανοιχτόχρωμο ώστε να είστε ορατοί κατά την διάρκεια της οδήγησης ενώ εξίσου σημαντική είναι και η σωστή χρήση του.

2 Να είστε ορατός Εκτός από το χρώμα του κράνος, ντυθείτε με φωτεινά χρώμα ακόμα και κατά την διάρκεια της ημέρας. Την νύκτα φορέστε, οπωσδήποτε, ανακλαστικό γιλέκο σε συνδυασμό με λευκό φως στο μπροστινό μέρος του ποδηλάτου και κόκκινο στο πίσω μέρος, αντίστοιχα. Συνίσταται, ο ρουχισμός να είναι άνετος ώστε να διατηρεί την θερμοκρασία του σώματος σε φυσιολογικά επίπεδα.

3. Λειτουργία ποδηλάτου Βεβαιωθείτε για την σωστή λειτουργία του ποδηλάτου κάνοντάς ένα γρήγορο έλεγχο, σε λιγότερο από 3 λεπτά, στα παρακάτω σημεία:

Ελέγξτε την πίεση των ελαστικών.* Ρυθμίστε το ύψος της σέλας.* Περιστρέψτε το τιμόνι.* Περιστρέψτε του τροχούς.* Δοκιμάστε τα φρένα και τις ταχύτητες, αν υπάρχουν.

Συνίσταται, να κρατάτε το ποδήλατο σε καλή κατάσταση με τακτικούς ελέγχους.

Κινηθείτε έξυπνα Αρχικά ακολουθήστε τους Κανόνες Οδικής Κυκλοφορίας αλλά επιπλέον σημαντικά είναι:* Να είστε προβλέψιμος* Να κρατάτε σωστές αποστάσεις από οχήματα και πεζοδρόμια , τουλάχιστον ένα (1) μέτρο.* Να παραμείνετε συγκεντρωμένος και οδηγείτε αμυντικά.

* Επιλέξτε δρόμους μεγαλύτερη ασφάλεια.

Εάν είστε νέος αναβάτης ή έχετε αγοράσει ένα νέο ποδήλατο, είναι μια καλή ιδέα για κάποιο χρονικό διάστημα να ασκηθείτε μακριά από κυκλοφορία με στόχο να χτίσετε την εμπιστοσύνη σας προτού να ποδηλατήσετε στο δρόμο.

ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

1 Στην βόλτα αυτή κάθε ποδηλάτης έχει την ελευθέρια και την ευθύνη του εαυτού τού όποιος θέλει έρχεται μαζί μας 2 Πρέπει να είμαστε ενήλικες (+18) ή να συνοδευόμαστε από τον κηδεμόνα μας γιατί κανένας δεν φέρει ευθύνη για κανένα άλλο πέραν του εαυτού του.

3 Δεν έχουμε αρχηγούς , είμαστε μόνο μια παρέα Ποδηλατών συνοδοιπόρων που συνυπάρχουν αρμονικά στον δρόμο ακολουθώντας μερικούς απλούς κανόνες και τίποτε άλλο ακολουθούμε όμως όλοι τους κανόνες του Κ.Ο.Κ και τον οδηγό της βόλτας δεν τον προσπερνάμε και συντονιζόμαστε στον ρυθμό που μας δίνει ώστε να κινούμαστε ομαδικά

4 Ευθύνη των διαχειριστών του Group '' Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων '' εν συντομία ( Π.Β.Π ) δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση.

5 O κάθε ένας έχει την πλήρη ευθύνη του εαυτού του χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι σε περιπτώσεις τεχνικών προβλημάτων αλλά και τραυματισμών δεν θα υπάρξει η υποστήριξη όταν αυτό είναι εφικτό είμαστε όλοι μια ομάδα και θα παραμείνουμε έτσι μέχρι και την λήξη αυτής της κίνησης

6 Επιπλέον σημαίνει ότι γνωρίζει τις απαιτήσεις της όποιας επικινδυνότητας που μπορεί να προκύψει και αναλαμβάνει ατομικά την ευθύνη της συμμετοχής του αλλά αποδεχόμενος τους κινδύνους που ενέχει η Ποδηλατοβόλτα καθώς και την ευθύνη για την ασφάλεια του και παραιτείται από κάθε απαίτηση κατά των διαχειριστών του Group '' Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων ''

7 Η συμμετοχή του κάθε ποδηλάτη στην βόλτα σημαίνει ταυτόχρονα και ανεπιφύλακτη αποδοχή των παραπάνω όρων και προϋποθέσεων συμμετοχής σε αυτήν την Βόλτα των '' Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων ''

8 Έχει λάβει γνώση για τους κανόνες ασφαλείας που αναφέρονται παραπάνω

Κανόνες συμπεριφοράς κατά την Ποδηλατοβόλτα

1 Δεν προσπερνάμε ποτέ την πρώτη γραμμή και τους οδηγούς στο ποδηλατικό κομβόι, ώστε να διατηρείτε σταθερή ταχύτητα της πορείας, και συντονιζόμαστε στον ρυθμό που μας δίνουν ώστε να κινούμαστε ομαδικά και με ασφάλεια για όλους

2 Προσπαθούμε να μην αφήνουμε κενά με τον μπροστινό μας ακολουθώντας σταθερή ταχύτητα (έτσι αποφεύγουμε τα αυτοκίνητα που μπαίνουν σφήνα)

3 Βοηθάμε στο κλείσιμο τον δρόμων στις διασταυρώσεις και στα φανάρια για να μην δημιουργηθούν ατυχήματα

4 Δεν κάνουμε αγώνα ταχύτητας!!! Πάμε με αρκετά χαλαρή ταχύτητα για να απολαμβάνουμε την παρέα και την διαδρομή.

5 Σεβόμαστε τους οδηγούς και τους πεζούς, δεν δημιουργούμε λεκτικές συγκρούσεις μαζί τους

6 Πεταλάρουμε πάντα με προσοχή αποφεύγοντας τους ελιγμούς και απότομα φρεναρίσματα για να μην έχουμε ατυχήματα!

7 Τηρούμε τον Κώδικά Οδικής Κυκλοφορίας και γνωρίζουμε τους κανόνες του

8 Η διαδρομή (όχι ο προορισμός) ενδέχεται να έχει μικρές αλλαγές ανάλογα της κυκλοφοριακές συνθήκες.

Σύννεφα στους Ποδηλάτες Βορείων Προαστίων 

Η βόλτα της Παρασκευή είχε ξεκινήσει με πολύ καλές προθέσεις και προϋποθέσεις, με μεγάλη διάθεση να κάνουν στα βόρεια ένα τύπου friday με κορμό τις δύο ποδηλατικές ομάδες του Ηρακλείου και του Χαλανδρίου, με την ομάδα της Καλογρέζας να σέρνεται κοντά τους χωρίς να πολλή πιστεύει στον στόχο, που ουσιαστικά είχανε βάλει ο κυρ Γιώργης και ο Θέμης, και με τις υπόλοιπες ομάδες να κοιτάζουν τη δράση τους χωρίς να την ενισχύουν.

Είναι αλήθεια πως στην αρχή υπήρχε μεγάλη διάθεση η βόλτα της Παρασκευής να πάρει μεγάλες διαστάσεις και ιδιαίτερη δυναμική, κάτι που το βλέπανε από τη συγκέντρωση τόσων ποδηλατών στο σημείο συνάντησης που κάνανε μπροστά στον σταθμό Ειρήνη μπροστά στο Ολυμπιακό Στάδιο, βλέποντας την αδράνεια της ομάδας του Μενιδίου ο κυρ Γιώργης πρότεινε να βάλουν στόχο μία παρασκευή να ανέβουν στο Μενίδι για να συναντήσουν την ομάδα των Acharnai Ride και όπως έγινε άλλα χωρίς να έχει κανένα αποτέλεσμα.

Έτσι σιγά σιγά η νέα ομάδα που είχε δημιουργηθεί με πολλές ελπίδες και όρεξη για μεγάλες βόλτες άρχισε να μικραίνει σε συμμετοχή, παρ όλα αυτά είχαν γίνει όμορφες και δυνατές βόλτες, μια βόλτα με τον Θέμη οδηγό στην Πεντέλη, μία άλλη με τον Γιάννη οδηγό κοντά και γύρο απ του Παπάγου, μία ακόμα με τον κυρ Γιώργη στο δροσερό Κρυονέρι και Αγ Στέφανο και μερικές ακόμα που δεν θυμάμαι.

Βλέποντας τους ποδηλάτες να μειώνονται άρχισε να μπαίνει ζήτημα εάν θα πρέπει να συνεχίσουμε τις βόλτες η και να τις σταματήσουμε, μία και δεν υπήρχε ιδιαίτερο ενδιαφέρων και συμμετοχή απ το σύνολο των ομάδων, αυτό που μπορώ να πω είναι πώς η συμμετοχή των ποδηλατών του Ηρακλείου ήταν σταθερή και συνεπείς σε όλα τα καλέσματα της νέας ομάδας όπως και του Χαλανδρίου.

Ακόμα και ο Γιάννης με τις μικρές του δυνάμεις σαν ομάδα ήταν πάντα παρών, όμως οι άλλες ομάδες ουσιαστικά μας είχαν γυρίσει την πλάτη σε όλες τις βόλτες που κάναμε σαν ομάδα, και ήταν επιδεικτικά απών σε όλα τα καλέσματα που έκανε η νέα ομάδα των “Ποδηλατών Βορείων Προαστίων”

Οικογενειακά προβλήματα

Εκείνο τον καιρό από το σπίτι του κυρ Γιώργη είχαν αρχίσει οικογενειακές γκρίνιες, για τον χρόνο που αφιερώνει στην ποδηλατική ομάδα όπως και στη διοργάνωση της βόλτας για την προετοιμασία της Τετάρτης όπως και της Κυριακής.

“Χάνεσαι, και έχεις παραμελήσει το σπίτι, έχεις κόρη της παντρειάς, “έχεις ξεχάσει πως έχεις οικογένεια γυναίκα και παιδιά” και άλλα τέτοια ηχούσαν στα αυτιά του καθημερινά εκείνο τον καιρό.

Η κριτική ήταν έντονη και αρκετά δυναμική από μεριάς της γυναίκας του. Ήταν όμως αλήθεια, ο χρόνος που αφιέρωνε στην ομάδα ήταν τεράστιος, σιγά σιγά, λίγο λίγο δεν το καταλάβαινε ούτε και ο ίδιος πόσο χρόνο αφιέρωνε στην ομάδα ,

Τον είχαν ρουφήξει οι καθημερινές ανάγκες της ομάδας, ίσως ήταν το καλό κλίμα που υπήρχε ανάμεσα σε αυτόν και στα παιδιά που τον ακολουθούσαν, ήταν και τα σχέδια που είχε στο μυαλό του για την ένωση των ομάδων.

Η μία συνάντηση έφερνε την άλλην και οι συναντήσεις συνεχίζονταν. Τότε ήρθε και το καλύτερο. Οι κυριακάτικες βόλτες, τις είχε αρχίσει εδώ και ένα μήνα, του άρεσαν ιδιαίτερα αυτές οι ολοήμερες βόλτες, με πολλές εναλλαγές, με όμορφες εικόνες.

Σαν ομάδα πήγαιναν σε όμορφα μέρη και περιοχές που ήταν σαν να τις έβλεπαν για πρώτη φορά Πώς να αποτραβηχτεί από τόσους δεσμούς που είχε δημιουργήσει;.

Μοιραία άρχισαν να μπαίνουν ζητήματα οργανωτικά, έπρεπε να προετοιμάσει τη μετάβαση, μεταφορά εμπειρίας σε πρώτη φάση, και διοίκησης σε επόμενη, προετοιμασίας νέων οδηγών που θα ηγηθούν στις προγραμματισμένες και στις καινούργιες βόλτες, που ο κυρ Γιώργης έβγαζε συνεχώς, κάθε τόσο καινούργια σχέδια και ιδέες. Έπρεπε κάπου να στηριχθεί, κάπου να ακουμπήσει με σιγουριά, έτσι ώστε η ομάδα να συνεχίσει να βγάζει και να υλοποιεί απρόσκοπτα τις επόμενες ποδηλατικές βόλτες.

Όλους αυτούς τους μήνες που λειτουργούσε η ομάδα είχαν έρθει κοντά του μια σειρά νέα παιδιά ορεξάτα για ποδήλατο. Αυτό που τα είχε συγκεντρώσει ήταν το καλό κλίμα της κάθε βόλτας, η καλή διάθεση του κυρ Γιώργη και κυρίως ο φιλικός του χαρακτήρας απέναντι στα νέα αυτά παιδιά, δεν απέφευγε να μοιράσει μικρό εξουσίες της ομάδας.

Για παράδειγμα να κάνει μερικά από τα πιο δυναμικά παιδιά “διαχειριστές” της ομάδας και άλλοι πάλι να αναλαμβάνουν “κόφτες” και “σκούπες”, μικρο ευθύνες μα κάτι που έκανε πολλά από αυτά τα παιδιά να νιώσουν την ομάδα δική τους, να τη βοηθούν όπου χρειάζεται, και να της δίνουν μια ιδιαίτερη νεανική ζωντάνια και δυναμική.

Το μόνιμο παράπονο των υπευθύνων των άλλων ποδηλατικών ομάδων ήταν πως “όλη την διοργάνωση της ομάδας την έχω αναλάβει μόνος μου, κανείς δεν με βοηθάει, μόνος μου τα τραβάω όλα” έλεγε και ξανά έλεγε ο κάθε υπεύθυνος ομάδας, και συνέχιζε να λέει, “ δεν έχει όρεξη να αναλάβει ευθύνες κανείς” χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν το γιατί δεν αναλαμβάνει κανείς διοικητικές ευθύνες;

Η αιτία που διαπίστωσε ο κυρ Γιώργης από την επαφή που είχε μαζί τους ήταν πως ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωτικοί ,όσον αφορά στη διοίκηση της ομάδας τους, για παράδειγμα όταν ο υπεύθυνος της ομάδας είχε πρόβλημα και δεν θα παρευρισκόταν στην εκδρομή τον αντικαταστούσε ο αδερφός του, σαν διοργανωτής και εκτελεστής της βόλτας.

Άλλοι πάλι υπεύθυνοι ομάδας ήταν δύο αδέρφια και εναλλάσσονταν στην διοίκηση. Μια ομάδα που η διοίκηση της ήταν μια καθαρά οικογενειακή υπόθεση, κάτι που απέτρεπε τον κάθε ποδηλάτη που ήθελε να συμμετέχει και να βοηθά την ομάδα , μια και η προσφορά του ποτέ δεν θα έχει καμιά διοικητική αναγνώριση στη διεύθυνση της ομάδας.

Κάθε τετάρτη όλα αυτά τα νέα παιδιά με το ποδήλατο τους ήταν παρόντα στη βόλτα. Είχε δημιουργηθεί μία ομάδα από το τίποτα, είχε μαζευτεί ένας κόσμος ορεξάτος για ποδήλατο και αυτό δεν ήθελε με τίποτα ο κυρ Γιώργης να το χάσει, “έπρεπε πάση θυσία να συνεχίσει να γυρίζει το πετάλι” όπως έλεγε μια φίλη ποδηλάτισσα.

Να συνεχίσουν οι βόλτες να υλοποιούνται με χάρη και κέφι όπως γινόταν τόσο καιρό μέχρι τώρα, ΄Έτσι έπρεπε να οργανώσει τη μετάβαση, την αλλαγή, ο ίδιος δεν μπορούσε να τα κάνει όλα. Οι δραστηριότητες της ομάδας είχαν μεγαλώσει όπως και οι ευθύνες το ίδιο και ο κόσμος που μαζευόταν κάθε Τετάρτη και κάθε Κυριακή. Οι παλιοί φίλοι ποδηλάτες που ξεκίνησαν μαζί του, στο δρόμο “χάθηκαν”, έπρεπε να βρει νέους ποδηλάτες ορεξάτους δυναμικούς.

Καινούργια ηγετική ομάδα

Η ομάδα διεκδίκησε και πήρε ένα χώρο συναντήσεων στο υπόγειο του Πολύκεντρου. Κάθε Δευτέρα το απόγευμα με πρωτοβουλία του ίδιου του κυρ Γιώργη μαζεύονταν, οι συναντήσεις στο Πολύκεντρο μάζευαν ποδηλάτες νεολαίους που έβλεπαν πως το παιχνίδι ποδήλατο είχε ενδιαφέρον και ήθελαν να προσφέρουν κάτι παρά πάνω από την απλή βόλτα της Τετάρτης.

Τους γοήτευε η ποδηλατική τρέλα της εποχής και οι βόλτες της Κυριακής και της Τετάρτης. Στην αρχή στις συναντήσεις δεν μαζεύονταν αρκετοί αλλά σιγά σιγά πλήθαιναν. Έστειλε μήνυμα σε όσα παιδιά πίστευε πως είχαν τις ικανότητες και θα μπορούσαν να ηγηθούν της ομάδας, μεταφέροντας τους την εμπειρία του και τις γνώσεις του.

Έτσι κοντά του βρέθηκαν ο Σταμάτης, ο Γιώργος, η Ελένη ο Κώστας, ο Βαλάντης, ο Χρήστος το χαμογελαστό παιδί, ο Νικόλας, ο Χρήστος η Άννα, και μερικά άλλα παιδιά. Από τις πρώτες συναντήσεις τους φάνηκε πως τα πιο νέα παιδιά είχαν φιλοδοξίες και όρεξη να διευθύνουν και να ηγηθούν της ομάδας.

Το μόνο που τους έλειπε ήταν η εμπειρία ,οι ηγετικές ικανότητες η φαντασία στις ποδηλατικές εκδρομές. ΄Ήταν θετικό δείγμα ότι υπήρχαν νέα παιδιά που ήθελαν να συνεχίσουν το “παιχνίδι”.

Οι πρώτες συναντήσεις είχαν διερευνητικό χαρακτήρα για να δει ο κυρ Γιώργης και τα νέα αυτά παιδιά έξω από τη βόλτα να τα ψυχολογήσει να δει τις δυνατότητες τους τα όρια τους, το βασικό και ευχάριστο ήταν πως αυτά τα παιδιά είχαν γίνει μια παρέα που αισθάνονταν καλά να είναι μαζί και εκτός ποδηλατικής βόλτας.

Η οικογενειακή ρήξη μεγαλώνει

Στο σπίτι τα προβλήματα μεγάλωναν έπρεπε κάτι να κάνει είτε με την οικογένεια είτε με την ομάδα “τέρμα την Κυριακή θα είμαστε μαζί δεν έχει ποδήλατο” το ζήτημα έμπαινε επιτακτικά απ την οικογένεια του έπρεπε το συντομότερο να απαλλαγεί από τη βόλτα της Κυριακής και να την αφιερώσει στην οικογενειακή ζωή , δεν γινόταν αλλιώς.

Ένα βράδυ κάπου ενδιάμεσα σε μία βόλτα της Τετάρτης κοντά στου Παπάγου συγκεντρώνει τα παιδιά και κάνουν στο πόδι μια μικρή κουβέντα, βάζει το ζήτημα στα παιδιά που τον περιέβαλαν “θα πρέπει να αναλάβετε τη βόλτα της Κυριακής, εγώ δεν μπορώ, μία ιδέα είναι να φύγει ο καθένας σας όπου του αρέσει και να βγάλει μία βόλτα, και με την σειρά του ο καθένας κάθε Κυριακή να την τρέξει εναλλάξ.

“Για την Κυριακή έχω διαδρομές έτοιμες για να τις πάτε, θέλει να την αναλάβει κανένας σας; θα μπορέσει;” ο κυρ Γιώργης τους είδε να δειλιάζουν, το σκεφτόντουσαν, “εντάξει την βόλτα της Κυριακής θα την πάει ένας φίλος, εσείς τότε πηγαίνετε να ανακαλύψετε άλλες ιδέες για βόλτες, όποιος θέλει.” αυτά είπαν και συνέχισαν την βόλτα τους .

Είχε βγάλει τη βόλτα της Κυριακής με πορεία προς Λαύριο, σκέφτηκε να ζητήσει την βοήθεια του Γιώργου, παλιός φίλος, δυνατός ποδηλάτης και πάντα με όρεξη. ΄Έτσι την Κυριακή πρωί πρωί μαζί με τον Γιώργο και ο κυρ Γιώργης ήταν παρών στο σημείο συγκέντρωσης της ομάδας, τον Γιώργο η ομάδα, μάλλον τα πιο παλιά μέλει της ομάδας τον ήξεραν, μία και ήταν από τους δημιουργούς της ποδηλατικής ομάδας.

Τότε στις εκδρομές της Κυριακής χρησιμοποιούσαν τον προαστιακό σαν αφετηρία και σαν κατάληξη, μιας και η ομάδα δεν ήταν ακόμα τόσο δυνατή ώστε να ξεκινήσει απ το σημείο συγκέντρωσης για τον προορισμό και τον στόχο που είχε βάλει και να ξανά γυρίσει στο σημείο απ όπου είχε ξεκινήσει. Αυτό μπόρεσε να γίνει μετά κάποια χρόνια όταν και οι ποδηλάτες και η ομάδα δυνάμωσαν και μπορούσανε να βγάλουν τόσο μεγάλες και απαιτητικές σε απόσταση και δυσκολίες βόλτες.

Είναι αλήθεια πως στην αρχή τα νέα παιδιά δίστασαν να πάρουν στα χέρια τους τις Κυριακάτικες βόλτες, αλλά την επόμενη Κυριακή ήταν μπροστά ο Νίκος με κατεύθυνση το Τροκαντερό, και την επόμενη ο Σταμάτης, κατέβηκαν την Θηβών και όλη η ομάδα πήγε βόλτα σε όλο το παραλιακό Πειραιά, και την επόμενη Κυριακή ανέβηκαν απ την Χασιά στο οροπέδιο και στα αρβανιτοχώρια και κατέληξαν Ασπρόπυργο, η τελευταία ήταν δύσκολη και απαιτητική βόλτα με πολλά υψομετρικά, αλλά με τέτοιες εκδρομές και βόλτες η ομάδα εκπαιδεύτηκε και δυνάμωσε.

Η βόλτα της Κυριακής είχε την ηγεσία της

Σιγά σιγά η ποδήλατο-βόλτα της Κυριακής είχε πια φτιάξη μία καινούργια ηγεσία, μια σειρά νέα παιδιά ώριμα ανέλαβαν τις βόλτες της ομάδας, με όρεξη με δύναμη και κυρίως με κέφι που φαινόταν απ τις φωτογραφίες που έβγαζαν απ τις βόλτες τους, μόνο που ο κ Γιώργης δεν μπορούσε να είναι μαζί τους. Τους έβλεπε απ τις φωτογραφίες και το χαιρόταν, καταλάβαινε πως πέρναγαν καλά, ήταν πια μία μεγάλη ποδηλατική παρέα με ένα σωρό νέα παιδιά που μπορούσαν να αναλάβουν και να καθοδηγήσουν την ομάδα.

Τώρα με την Κυριακή είχε ησυχάσει τα πράγματα είχαν μπει σε ένα καλό δρόμο. Η ομάδα δούλευε σωστά και σταθερά. Με την Κυριακή μπορεί να είχε απαλλαγεί, αλλά οι πιέσεις συνεχίζονταν!!! έπρεπε το συντομότερο να απαλλαγεί και απ τον φόρτο δουλειάς που είχε η οργάνωση, τη βόλτας της Τετάρτης, αυτή η συνέπεια του είχε γίνει βραχνάς, ένιωθε πως ήταν ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες που τον αλέθουν και έπρεπε να ξεφύγει, διαφορετικά θα τον έλιωναν.

Ο Άγιος Βασίλης θυμήθηκε τους ποδηλάτες Ηρακλείου

Πλησίαζε η αλλαγή του χρόνου, λίγε ημέρες μένουν, και η τελευταία Τετάρτη του χρόνου δεν θα έπρεπε να είναι σαν τις άλλες, σε κάτι θα έπρεπε να διαφέρει στην καθημερινότητα των ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής.

Μία συνήθεια όλων μας αυτές της μέρες είναι να ανταλλάσουμε μεταξύ μας δώρα, όλοι μας καταλάβαμε έστω και αργά πώς Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, όλοι όμως θέλουν να ξανά ζωντανέψουν αυτό το παιδικό παραμύθι που όλους μας είχε γοητέψει στα παιδικά μας χρόνια, κρύβει μία νοσταλγία της παιδικότητας μας που για τους περισσότερους έφυγε εδώ και πολλά χρόνια,

Ο κυρ Γιώργης την αλλαγή του χρόνου δεν ήθελε να περάσει έτσι, ήθελε η τελευταία Τετάρτη του χρόνου να έχει κάτι που να μείνει στη μνήμη των ποδηλατών που συμμετείχαν την τελευταία τετάρτη του χρόνου, όποιοι και εάν είναι αυτοί, απ όποια συνοικία και να προέρχονται, σκέφτηκε πώς θα ήταν όμορφο να κάνει ένα μικρό δώρο στον καθένα που συμμετέχει στην τελευταία βόλτα του χρόνου, κάτι αναμνηστικό από την ομάδα των ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής, κάτι απλό που δεν θα κοστίζει πολλά χρήματα, αλλά να τους μείνει χαραγμένο στην μνήμη η όμορφη αίσθηση του δώρου.

Οι ποδηλάτες που μαζεύονταν κάθε Τετάρτη, και δεν ήταν και λίγοι, στην χειρότεροι περίπτωσή να είναι 40 ποδήλατα και στη καλύτερη πάνω απ τα 60, ήθελε να νιώσουν λίγο όμορφα αυτές τις γιορτινές χειμωνιάτικες παγωμένες νύχτες, κάτι που να μην κοστίσει και πολλά χρήματα μια και δεν υπήρχε ταμείο, και κανείς δεν είχε χρήματα για να διαθέσει, έπρεπε κάτι να σκεφτεί, να του έρθουν ιδέες.

Χρόνο είχε για να διαθέσει όπως και γνωριμίες στο Ηράκλειο είχε επίσης, ξεκίνησε να παίρνει σβάρνα τα ποδηλατικά μαγαζιά του Ηρακλείου και τις ευρύτερης περιοχής, όπως και τα βιβλιοπωλεία, χωρίς να το καταλάβει μέχρι το μεσημέρι είχε γεμίσει ένα σακούλι δώρα που θα τα μοίραζε το βράδυ της Τετάρτης λίγο πριν ξεκινήσουν την βόλτα τους.

Ήταν σίγουρα μία απ τις καλύτερες εκπλήξεις της βραδιάς στην ομάδας Ηρακλείου Αττικής εκείνες τις ημέρες, και σίγουρα ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς τους, αν και το είχε προβάλει λίγο απ την σελίδα που διατηρούσε στο Ίντερνετ, κανείς όμως δεν φανταζόταν το μέγεθος της έκπληξης που προετοίμαζε.

Λίγο πριν ξεκινήσουν την βόλτα τους μοίρασε ένα λαχνό που είχε επάνω ένα νούμερο, όλα τα δώρα τα είχε βάλει σε ένα τσουβάλι μέσα και αφού φώναζε στην τύχη ένα νούμερο απ αυτά που είχε μοιράσει έβαζε το χέρι του μέσα στο σακούλι και πιάνοντας ένα δώρο στην τύχη το έδινε σε κάθε έναν ποδηλάτη χωρίς να ξέρει τι είναι, έτσι υπήρχε δικαιοσύνες στην μοιρασιά και τυχαία επιλογή των δώρον, όλοι πήρα δώρα και αφού τα άνοιξαν και τα είδαν εδωσαν τις ευχές τους και ξεκίνησαν την βόλτα.

Κοπή πίτας της ομάδας Ηρακλείου Αττικής

Μπήκαμε στο Φλεβάρης και όπως συνηθίζεται όλες οι ομάδες και οι συλλόγου κόβουν την καθιερωμένη του πίτα, έτσι είπαν και οι ποδηλάτες Ηρακλείου να κόψουν την δική του, με πρωτοβουλία του κυρ Γιώργη πήραν την άδεια να κόψουν την πίτα τους μέσα σε ένα κλειστό χώρο, τον χώρο της Βίλας Στέλλας, θα άφηναν τα ποδήλατά τους απ έξω και μέσα στην αίθουσα θα έκοβαν την πίτα τους.

Όταν ανακοινώθηκε η ιδέα μέσα απ το Facebook έγινε ο χαμός, διαμαρτυρίες, αντιθέσεις, διαφωνίες και αρνήσεις, η κύρια διαφωνία ήταν πώς “εμείς οι ποδηλάτες δεν μπορούμε να κόψουμε την πίτα μας σε στεγασμένο χώρο, θέλουμε έξω σε μία πλατεία σε ανοικτό χώρο” είχε μία λογική η πρόταση αυτή, απ την άποψη πώς όλες μας τις δραστηριότητες τις η ομάδα ποδηλατών τις έκανε στο ύπαιθρο, είτε βράδυ στης σύντομες βραδυνές βόλτες μας, όπως και στις ολοήμερες βόλτες μας.

Αυτό που έκανε τον κυρ Γιώργη να προτείνει την κοπή της πίτας σε στεγασμένο χώρο ήταν πως ακόμα είχαν χειμώνα, και οι συνθήκες δεν ήταν και τόσο ευνοϊκές για υπαίθριες συναθροίσεις, μια και συνεχώς είτε είχε κρύο είτε έβρεχε, είδει είχαν αναβάλει αρκετές φορές την κοπή της πίτας λόγο καιρού.

Μετά από αρκετή δικτυακή κουβέντα και αντεγκλήσεις και μετά από δικτυακή ψηφοφορία μάλιστα αποφασίστηκε δημοκρατικά η κοπή της πίτας να γίνει σε ανοικτό χώρο μία και πλειοψήφησε αυτή η ιδέα και άποψη, και εάν οι συνθήκες δεν το επιτρέψουν τότε μαζευόμαστε κάτω απ τον σταθμό του τραίνου, έτσι και έγινε ζητήθηκε καινούργια άδεια και μαζευτήκαμε κάτω απ τον Σταθμό του τρένου σχετικά στεγασμένος χώρος αν και ανοικτός και απ τις δύο πλευρές του.

Ήταν μία πρόταση που κάλυπτε και της ανάγκες αυτών που έλεγαν “υπαίθριος χώρος” και αυτούς που ήθελαν την συγκέντρωση σε “στεγασμένο χώρο” αρκετά παιδιά είχαν φτιάξει το κάτι τις και το είχαν φέρει στον χώρο της συγκέντρωσις, υπήρχε καλό κλήμα και καλή διάθεση μόνο που το κρύο ήταν αρκετό, κάτι που μάς ανάγκασε να επιταχύνουμε την όλη διαδικασία, το κρύο δεν επέτρεπε να μείνουμε για πολλή ώρα στον χώρο.

Κατά την συνήθεια του κυρ Γιώργη πάντα είχε μαζί του και τα σχετικά δωράκια σε αυτούς που θα κέρδιζαν το φλουρί, και δεν ήταν η πίτα μία αλλά σίγουρα πάνω από δύο, πρέπει να τονιστεί ότι οι βασιλόπιτες ήταν δώρο ενός ποδηλάτη φίλου της ομάδας, όπως επίσης και τα δώρα, ήταν δώρα των καταστημάτων της ευρύτερης περιοχής μας Ηρακλείου και Ν. Ιωνίας.

Η βόλτα της Τετάρτης παραδίδεται στην νέα ηγετική ομάδα

Ο κυρ Γιώργος έψαχνε την αφορμή να απαλλαγή απ το φόρτο της διοργάνωσης της Τετάρτης, έπρεπε το συντομότερο να γίνει, η Κατερίνα όλο και περισσότερο τον ζητούσε και τον ήθελα κοντά της, και εκείνος δεν είχε λόγο να μην είναι μαζί της, έτσι έπρεπε να βρει τρόπο να μεταφέρει την όλη ευθύνη στα παιδιά που ήταν κοντά του, τα παιδιά που είχαν αναλάβει την Κυριακάτικη βόλτα έδειχναν πώς μπορούσαν να αναλάβουν πια και την βόλτα της Τετάρτης.

Όλο το blog που πρόβαλε όλες της δραστηριότητες της ομάδας μέχρι τότε το είχε στήσει επάνω στο email του κυρ Γιώργη. Ένα βράδυ μόλις ξεκίνησαν της βόλτα συζητώντας με τον Σταμάτη ο κυρ Γιώργης του ζήτησε να κάνουν ένα άλλο email και να αναλάβουν την διεύθυνση και την οργάνωση της βόλτας της Τετάρτης, ουσιαστικά τους έλεγε να συνεχίσουν της λειτουργία της ομάδας σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, και προφανώς αναλαμβάνουν να βγάζουν και τις βόλτες όπως νομίζουν εκείνη με τον τρόπο που θέλουν και τον ρυθμό που νομίζουν σωστό.

Εκείνη την στιγμή είχε γίνει ουσιαστικά μία μεταφορά ευθύνης απ τον κυρ Γιώργη στην ομάδα των νέων παιδιών που ακολουθούσαν τόσο καιρό πιστά την ομάδα μάθαιναν και μάζευαν γνώση, τώρα ήταν η ώρα να την παρουσιάσουν με το να αναλάβουν την ευθύνη και την καθοδήγηση της “Ομάδας Ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής” και την καθοδήγησαν με τον καλύτερο τρόπο απ ότι φάνηκε στην συνέχεια. Έτσι με αυτό το τρόπο ουσιαστικά ο κυρ Γιώργης είχε απαλλαγή και απ την βόλτα της Τετάρτης.

Σκέψεις για αλλαγή του σήματος

Δεν θα είχε περάσει λίγος καιρός που είχε φτιάξει τις μπλούζες της ομάδας ο κυρ Γιώργης και άρχισαν οι πρώτες σκέψεις για ένα σήμα της ομάδας, κάτι που θα ήταν αποτέλεσμα συλλογικής επεξεργασίας, θα ήταν ιδέες που θα είχαν προκύψει απ ανθρώπους που πρωτοστατούσαν που έτρεχαν την βόλτα κάθε τετάρτη, κάτω απ αυτή τη λογική ανατέθηκε στον τότε φίλο της ομάδας τον Στράτο να επεξεργαστή ένα σήμα μία ιδέα μία εικόνα που τα την έχουμε σε κάθε μπλούζα και κάθε δραστηριότητα.

Η ομάδα συνέχισε την ζωή της και το κάτι προσωρινό είχε γίνει πια μόνιμο, η ιδέα του Στράτου έμεινε σαν ιδέα που θα την έβλεπαν στο μέλλον, έμεινε στην άκρη του μυαλού όλων με την σκέψη πώς κάποτε θα την συζητήσουν.

Η ομάδα μεγάλωσε, νέα παιδιά μπήκαν στην ομάδα και άρχισαν να συμμετέχουν στην ζωή και στην διοργάνωση της, ανέλαβαν και την διοργάνωση της Κυριακάτικης βόλτας και πήγαινε καλά, και με το δίκιο τους ήθελαν να βάλουν την δική τους σφραγίδα στην ομάδα, και στην προκειμένη περίπτωση διαμορφώνοντας ένα σήμα που να εκφράζει και εκείνους.

Κάπου εκεί άρχισε να πέφτει για ακόμα μία φορά η ιδέα για ένα σήμα που να αντιπροσωπεύει την σημερινή κατάσταση της ομάδας και σημερινές της ανάγκες, κάτι σύγχρονο, κάτι μοντέρνο, κάτι διαφορετικό απ όλες τις άλλες ιδέες που είχανε παίσει στο “τραπέζι” μέχρι τότε, κάτι που να είναι και δικό τους, κάτι που να βγαίνει άμεσα απ τα “σπλάχνα” της ομάδας, και τα σπλάχνα πράγματι εκείνο τον καιρό ήταν αυτά τα νέα παιδιά της ομάδας.

Έγινε αποδεκτό απ όλους η ανάγκη για την αλλαγή του σήματος της ομάδας, μέσα από δικτυακή συζήτηση ανέλαβε ο Σταμάτης να επεξεργαστή κάποιες ιδέες που θα ήταν αποδεκτές απ όλη την ομάδα και τους διαχειριστές της.

Η δικτυακή συζήτηση για το σήμα είχε ανάψει, οι Διαχειριστές πολλοί το ίδιο και οι αντιθέσεις, καθημερινά και μία ακόμα διαφορά προστίθετο επάνω στην άλλη, τα νέα παιδιά χαιρόντουσαν την σύγκρουση, τις διαφορές μία και ήταν πλειοψηφία, το κλίμα άρχισε να βαραίνει, η κάθε βόλτα για τον κυρ Γιώργη είχε μετατραπεί σε ένα βάσανο χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρων για εκείνον.

Αποχαιρετώντας την ομάδα Ηρακλείου Αττικής

Ο κυρ Γιώργης ξεκίνησε τις βόλτες για να ξεμουδιάζει, να ξεχνιέται να περνά των ελεύθερο του χρόνο όμορφα, με φίλους χαμογελώντας και διασκεδάζοντας το κάθε λεπτό, οι φίλοι του σιγά σιγά έφυγαν για άλλες δραστηριότης εκείνος έμεινε εκεί μία και είχε περάσει όμορφες στιγμές μέχρι τότε, είχε νιώσει όμορφα συναισθήματα, είχε γνωρίσει ανθρώπους και πρόσωπα πολλή ενδιαφέροντα, και είχε χαρεί ότι είχε κάνει μέχρι τώρα.

Απ όλη αυτή την ποδηλατική δραστηριότητα δεν υπήρχε κανένα κέρδος παρά μόνο ήθελε να κάνει το κέφι του και τίποτε παραπάνω, παν από όλα ήταν η αγάπη του για το ποδήλατο και το ταξίδι, αυτό ήταν ο στόχος, το ταξίδι! και το ποδήλατο αυτό του πρόσφερε, το ταξίδι που αναζητούσε πάντα με διάφορους τρόπους, και το ποδήλατο του είχε δώσει αυτή την ευχαρίστηση, και το είχε ευχαριστηθεί, πότε με της βραδυνές βόλτες, άλλοτε με της κυριακάτικες που κρατούσαν ολόκληρη την ημέρα, και αυτό ήταν που τον κρατούσε “ζωντανό” στην ομάδα.

Ότι έκανε έβγαινε απ την καρδιά του, απ τα σπλάχνα, του από καθαρή αγάπη για την ποδηλατική παρέα, ποδηλάτησε με παιδιά που είχαν κέφι για ζωή για ταξίδι για γυμναστική, αυτό τον συντηρούσε και τίποτε άλλο, άκουσε πολλά να λένε για εκείνον, μέχρι τότε αλλά αδιαφορούσε δεν τον άγγιζε τίποτε, αυτός εκεί, έκανε την πλάκα που αγαπούσε και με τον τρόπο που εκείνος ήθελε, και τη δεν άκουσε, πώς ήθελε να γίνει Δημοτικός Σύμβουλος πώς ήθελε να κάνει αυτό, πώς ήθελε να κάνει εκείνο, όλα ήταν καπνός, το κέφι του πάν απ όλα ήθελε να κάνει και τίποτε άλλο.

Δεν ήταν επαγγελματίας ποδηλάτης, δεν ήταν υποχρεωμένος να συνεχίζει κάτι που δεν τον ευχαριστούσε, ένιωθε πώς το κλίμα άλλαζε, άρχισε να νιώθει πώς ίσως και να είχε γίνει βάρος σε μία ομάδα που μπορεί να ξεκίνησε εκείνος, αλλά η ομάδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, και σαν ζωντανός οργανισμός ζει αναπτύσσεται και κάνει αυτό που θέλει και παίρνει την πορεία που αυτός ο οργανισμός θέλει, και βάζει τους στόχους που νομίζει καλύτερους, έτσι τώρα θέλει να κάνει πράγματα που εκείνων όχι δεν τον εκφράζουν, αλλά, ίσως και να νιώθει πώς δεν είναι δικά του, ίσως και να νιώθει και την ηλικιακή μοναξιά μέσα σε μία ομάδα νέων παιδιών που θέλουν να πετάξουν να κάνουν πράγματα που ευχαριστούν εκείνα και όχι εκείνον.

Όλα τους νέα παιδιά και εκείνος ένας ηλικιωμένος μεσήλικας ανάμεσα τους; ίσως πρέπει να τους αφήσει τον χώρο να δράσουν, να κάνουν ότι νομίζουν καλύτερα και όπως εκείνα το νιώθουν, εκείνος είχε άλλα ζητήματα να λύσει και μάλιστα ίσως δυσκολότερα, ήταν καιρός να τους πει “παιδιά συνεχίστε εσείς, εγώ σαν αφήνω, να είστε καλά και να κάνετε ότι κάνετε με κέφι όπως το κάνετε μέχρι τώρα, εγώ θα σάς καμαρώνω από μακριά”……..

“Η χαρά μου θα είναι να βλέπω την ομάδα των “Ποδηλατών Ηρακλείου Αττικής” που πρωτοστάτησαν μαζί με φίλους να δημιουργηθεί θέλω να συνεχίσει να “γυρίζει το πετάλι” όπως λέει μία φίλη, να συνεχίζει να συγκεντρώνεται κάθε Τετάρτη στην πλατεία του Ηρακλείου, και να το χαίρομαι ανεξάρτητα ποιος είναι οδηγός και ποιος ηγείται κάθε φορά, αλλά να ξέρετε πώς νοερά θα είμαι πάντα μαζί σας” .

Κώστας Στουμπιάδης